บทที่ 7 คุณชายผู้ลึกลับ

ท้ายที่สุด ตราประทับนั้นก็ถูกขายไปในราคาสิบแปดล้าน ใบหน้าด้านข้างของเฟิงเฉินมองสีหน้าของถั่วมั่น คิ้วที่ตกลง เห็น ได้อย่างชัดเจนว่าเป็นสีหน้าของอาการจิตตก

ในการประมูลของ ในงานประมูลของซูซิเดอ สินค้าทั้งหมดที่ ประมูลขายและส่งมอบตรงจุดนั้นในทันที ดังนั้นหลังจากที่ชายผู้ ลึกลับบนชั้นสองประมูลที่ประมูลตราประทับ เขาต้องลงมาชั้น ล่างเพื่อรับมอบสินค้าให้เสร็จสิ้น

ถึงแม้ว่างานประมูลจบลงแล้ว แต่คนส่วนใหญ่ในงานนั้นยัง ไม่ออกไป ทุกคนนั้นล้วนอยากเห็นว่าคนที่ประมูลตราประทับ เล็กๆอันศักดิ์สิทธิ์นี้ได้ด้วยราคาสิบแปดล้านในตอนท้าย

คนบนเวทีสวมสูทลายสก๊อตสีน้ำตาล ในวัยห้าสิบ รูปร่างสูง โปร่งและเป็นสุภาพบุรุษ หลังจากรับของประมูลแล้ว ผู้จัดการ ประมูลก็ทิ้งคำถามให้เขาพูดอะไรสักสองประโยคได้ไหม เขาไม่ ปฏิเสธ ยืนบนเวทีแล้วหัวเราะ พร้อมมองไปยังผู้คนด้านล่างเวที

“ทุกคนคงประหลาดใจเป็นอย่างมาก ว่าฉันมีจุดประสงค์ยึด มั่นเป็นอย่างมากในตราประทับชิ้นนี้ ตราประทับนี้เป็นตรา ประทับส่วนตัวของหลี่หยานซี ผู้แต่งกวีหญิงในราชวงศ์ซ่ง ตัว อักษรด้านบนนับพันถูกสลักด้วยบทประพันธ์ความรักที่เธอชอบ มากที่สุดบทหนึ่ง การฝากความหวังคือความรักอันสมบูรณ์แบบ ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร อยู่กันจนแก่เฒ่า และในที่สุดหลี่หยานซีก็ได้ชีวิตจนแก่เฒ่าไปด้วยกันตลอดชีวิตกับสามี ดังนั้นตราประทับนี้จึงมีความหมายและเป็นมงคลเป็นอย่างมาก

ทุกคนไม่เข้าใจ ชายตรงหน้าอายุก็ห้าสิบไปแล้ว ยังต้องการ

ใช้ชีวิตจนแก่เฒ่าไปกับใครกัน? “ดังนั้นตราประทับชิ้นนี้ ฉันอยากจะมอบให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่ง

อยู่”

ภายใต้สายตานับพัน ชายคนนั้นจ้องมองไปทางลั่วมั่น “คุณผู้หญิงลั่ว เชิญคุณมารับตราประทับชิ้นนี้ เมื่อคำพูดนี้ออกไป ในงานก็เกิดความปั่นป่วน

บ้างก็ทนไม่ได้ยิ้มออก บ้างก็คนที่เห็นอกเห็นใจและเย้ยหยัน ในสิ่งที่นึกไม่ถึง บางคนถึงกับหัวเราะออกมาตรงๆ โดยไม่ เกรงใจเลยแม้แต่น้อย

เมื่อถูกชายสูงวัยอายุห้าสิบมาร้องขอความรัก นั้นนับได้ว่า

เป็นการเสียหน้าครั้งใหญ่

ใบหน้าของคั่วมั่นเปลี่ยนจากสีแดงไปเป็นขาวซีด ขณะนั้นเธอ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี ?

คิ้วของเฟิงเซิ่ง ขมวด ก่อนอื่นเขาทำเสียงกระแอมไออย่าง

แห้งๆ

“คุณผู้ชาย ลั่วมั่นนั้นแต่งงานแล้ว ตอนนี้เป็นพี่สะใภ้ของฉัน คนที่อยู่ข้างๆกายเธอก็คือสามีของเธอ วิสัยทัศน์ของคุณนั้นก็ยังดีมากๆ แต่ไปเลือกคนอื่นเถอะ

คุณผู้ชายสูงวัยตกตะลึงเล็กน้อย และหัวเราะอย่างเบิกบานใจ ในทันที

“ทุกคนเข้าใจผิดแล้ว ตราประทับนี้เป็นของประมูลที่คุณชาย ตระกูลฉันประมูลได้ เพียงแค่ส่งมอบให้คุณผู้หญิงลั่ว

ทั้งงานก็โกลาหล

ไม่มีใครคิดว่า แท้จริงแล้วนางหญิงเพิ่งจะมีคนตามจีบผู้ลึกลับ

ชั่วเวลาหนึ่ง ทัศนียภาพของถั่วมั่นนั้นไร้ขอบเขต

คิ้วของเฟิงเฉินกระตุกอย่างแรง เป็นเกลียวลึก สายตาที่มี เปลวไฟสลัวๆมองไปยังถั่วมั่น

ความสามารถยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่ได้เจอกันนานมากขนาดนี้

เธอก็หาคนใหม่ได้ซะแล้ว

เมื่อการประมูลสิ้นสุดลง เธอก็ร่ำลาเพิ่งเชิงตรงปากประตู โรงแรม ลั่ว นขับรถกลับบ้านเพียงลำพัง

สําหรับ “เหตุการณ์ไม่คาดคิด” ที่เกิดในงานประมูลครั้งนี้ เธอ กลับไม่ได้เอามันมาใส่ใจมากนัก เมืองเจียงกว้างใหญ่มาก ขนาดนั้น แต่มีเพียงไม่กี่คนหรอกที่สามารถจ่ายในราคานี้ได้ หลังจากนี้ค่อยตามหาแล้วกัน แต่เรื่องเร่งด่วนสำหรับเธอก็คือ เรื่องลูก

หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้ว เธอก็อาบน้ำและแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ แล้วคิดอย่างถี่ถ้วน คิดจนกระทั่งปวดหัว ท้ายที่สุดก็ ไม่มีทางเลยที่จะได้ทั้งสองอย่าง

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็เปลี่ยนชุดนอน ยืนอยู่หน้า

หน้าต่างที่จากพื้นจรดเพดาน ในมือถือแก้วไวน์แดงหนึ่งแก้ว เสียงเครื่องยนต์ในลานบ้านดึงสติของเธอกลับมา หลังจาก ตะลึงงันสักครู่ เธอเปิดลิ้นชักแล้วเปิดขวดยาสีขาวออกมา เทเม็ด

ยาออกมา เธอลังเลสักครู่ แล้วจึงเทเพิ่มอีกเม็ด

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงเปิดประตูดังขึ้นจากด้านหลัง

ทันทีที่เปิดประตูออก ก็มองเห็นถั่วมั่นกำลังนั่งตรงโต๊ะเครื่อง แป้งแล้วแต้ม โลชั่นบนแก้มของเธอ สายตาของเฟิงเฉินเหลือบไป มองแก้วไวน์สองแก้วที่วางบนโต๊ะเครื่องแป้ง เขาหัวเราะอย่าง เย้ยหยัน แล้วปิดประตูห้อง

“พร้อมอยู่แล้วเหรอ ? รู้ว่าฉันจะกลับมาหาเธอสินะ หรือว่า กําลังรอคนอื่นอยู่ล่ะ ?”

“คุณยังจะคิดใส่ความอะไรฉันอีกล่ะ?”

ลั่วมั่นทิ้งประโยคอันเย็นชาไว้ โดยไม่ได้มองเขาเลย และ เผชิญใบหน้าที่สะท้อนในกระจกของตนเอง

ในใจเฟิงเฉินของเฟิงเฉินเต็มไปด้วยไฟโกรธ แล้วเดินไปยัง

โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วคว้าข้อมือของเธอ แล้วดึงเธอขึ้น

“ลั่วมั่น หลายปีมานี้ฉันไม่เคยแตะต้องเธอเลย มันคงยากที่จะ พูดได้อย่างแน่นอนว่าเธอนั้นเหงาและออกไปหาผู้ชายคนอื่น แต่ว่าเธอนั้นมีความสามารถ งั้นก็อยากให้ฉันรู้ว่า……….