บทที่ 5 จับพอหรือยัง?

“ลัวมั่น คุณพ่อบอกฉันให้นำคำพูดนี้มาบอกเธอ เธอฟังแล้ว อย่าโกรธล่ะ “เสียงของเฟิงเชิงเบามาก แต่สะกดชัดเจน

ลั่วมั่นตะลึงเล็กน้อย แล้วขยับเข้าไปใกล้

“คุณพ่อ? พูดอะไรเหรอ?”

“คุณพ่อบอกว่า ภายในสามเดือน ถ้าหากคุณไม่สามารถอุ้ม ท้องลูกของพี่ชายได้ ก็จะถอนเงินลงทุนจากตระกูลถั่ว……..

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ เดิมใบหน้าสดใสของถั่วมั่นก็เปลี่ยนเป็น ซีดขาว แม้แต่ริมฝีปากก็ยังไม่มีสีเลือด ปฏิกิริยาแรกก็คือ สามเดือน ลูก?

หลังจากแต่งงานมาเฟิงเฉินไม่เคยสัมผัสเธอเลย เธอจะไปมี

ลูกได้ที่ไหนกันล่ะ?

หลังจากที่เธอสงบลงแล้ว เธอกำหมัดแน่น คิดถึงธุรกิจของ ตระกูลถั่วที่ดิ้นรนรักษาไว้หลายปี จำใจต้องเผชิญหน้ากับปัญหา

แม้ว่าในใจจะเกิดกระแสคลื่นโหมซัดสาดมานานแล้ว แต่ ท่ามกลางสายนับพันที่จ้องมอง เธอทำได้เพียงแค่ทำเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึ้น มิฉะนั้นเธอจะไม่ได้ออกมานาน ข่าวนางหญิงเพิ่งถูก มือที่สามเย้ยหยันที่งานประมูลจะต้องทำให้เกิดเรื่องอื้อฉาวครั้งใหญ่ ทำให้เธอเป็นตัวตลกของครอบครัว “รู้แล้ว ฉันขอตัวไป โทรศัพท์นะ

เธอพูดสามอย่างเบาๆ ซึ่งดูสงบตามปกติของเธอ

เธอลุกขึ้นแล้วไปห้องน้ำ มีคนไม่น้อยที่กำลังมองดูอยู่ ตอนนี้ ในงานไม่รู้ว่ามีคนมากน้อยเท่าไหร่ที่รอดูเรื่องตลกอยู่ แต่เธอ กลับเช็ดหน้าขึ้นอย่างมั่นใจและเดินอย่างสง่าผ่าเผย เผชิญหน้า กับคนรู้จักหลายคนและยังทักทายสนทนาแลกเปลี่ยน

จนกระทั่งถึงห้องน้ำ หลังจากที่ล็อกประตูแล้ว เธอพึงกำแพง อันเย็นเฉียบแล้วกดเบอร์โทรของพ่อ

“พ่อคะ ช่วงนี้สบายดีไหม? ”

“สบายดี ทําไมถึงได้โทรมากะทันหันล่ะ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น หรือเปล่า?”

ที่ปลายสายอีกฝั่งของโทรศัพท์เสียงพ่อของนั้นยังนุ่มลึกอย่าง ที่เคยเป็นมา แต่ดูเหมือนจะเหนื่อยล้ามาก

“งั้นก็ดีมากๆเลย หนูก็แค่คิดถึงพ่อนะ หนูกับเฟิงเฉินอยู่ที่งาน ประมูล พ่อเป็นยังไงบ้าง บริษัทเป็นยังไงบ้าง ถ้ามีเวลาหนูจะ กลับไปเยี่ยมนะคะ ”

ลั่วมั่นไม่กล้าที่จะถามเรื่องบริษัทตรงๆ หลังจากคำเตือนจาก พ่อตา สิ่งที่เธอก็คิดก็คือตระกูลถั่วสามปีก่อนหลังจากพายุลูกนั้น ตอนนี้สิ่งที่ควรเติมให้เต็มก็เต็มแล้ว ดังนั้นฉันจะไม่มีชีวิตเพื่อ พึ่งพาตระกูลเฟิง
“ช่วงนี้….บริษัทไม่ค่อยดี ลูกจะต้องอยู่กับเฟิงเฉินดีๆ เขาเป็น ผู้ชาย ธุรกิจภายนอกก็ยุ่งมากอยู่พอตัวแล้ว ลูกก็แค่ทำให้เขา สบายใจ วันหลังมีอะไรให้ช่วยเหลือค่อยเปิดปากพูด รู้ใช่ ไหม? ”

คำพูดของพ่อ นรื่นหู แต่ทุกๆคำนั้นเตือนสติเธออย่างชัดเจน ว่า ตระกูลถั่วจําเป็นต้องพึ่งพาตระกูลเฟิง

แสงริบหรี่แห่งความหวังสุดท้ายในใจของถั่วมั่นนั้นแตกสลาย สิ่งที่พูดหลังจากนั้นเธอล้วนไม่สนใจ เธอวางสายโทรศัพท์ เธอ เอนศีรษะพิงกำแพงและหลับตาทั้งคู่ลงอย่างเหนื่อยล้าพร้อม ถอนหายใจ

เด็กคนนี้มีความจําเป็นเป็นอย่างยิ่ง เมื่อนับวันเวลาแล้ว วันนี้เป็นช่วงไข่ตก ……….วันนี้

เมื่อกลับเข้าไปที่ห้องโถง งานประมูลก็เริ่มขึ้นแล้ว เธอกลับไป ที่นั่งของเธอแล้วนั่งลงด้วยสีหน้าปกติ ขณะที่ชายและหญิงทาง ซ้ายกำลังจับหูกัน ร่างของหลัวแมนจีแทบทั้งร่างพาดบนตัวของ เฟิงเฉิน เฟิงเพิ่งที่อยู่ข้างๆ มองดูด้วยสายตาเป็นกังวล

เธอยิ้มกลับให้เฟิงเชิงอย่างไม่เต็มใจ หลังจากนั้นก็ทำเป็นไม่ เห็นและไม่ได้ยินการกระทำของชายหญิงที่อยู่ข้างๆ สายตาเย็น ชาทั้งคู่จดจ้องไปที่งานประมูล

หางตาของเฟิงเฉินเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของถั่วมั่น เมื่อ เห็นว่าเธอไม่ได้สนใจตนเองเลยสักนิด เพียงแต่มองดูงานประมูล แววตาแห่งความไม่พอใจก็เกิดขึ้น หลัวแมนจีก็อยากปืนขึ้นมาอีกครั้ง เขารู้สึกแค่ความน่าเบื่อ เขาดึงแขนของตัวเองกลับมา อย่างไร้ร่องรอย นั่งตัวตรงแล้วดูใบรายการประมูลในมือ

“มีอะไรที่ชอบไหม?”

หลัวแมนจีดีใจกับสิ่งที่ไม่คาดคิด เธอพยักหน้า เล็บมือที่ฝัง เพชรชี้ไปยังสินค้าในประมูลหลายอัน

“อันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ฉันชอบมากๆเลย เลือกอันไหนดีนะ?”

เฟิงเฉินใช้หางตาเหลือบมองลั่วมั่น แล้วเปล่งเสียงของเขา อย่างจงใจ

“งั้นก็เอาทั้งหมดเลย

“จริงเหรอ?

หลัวแมนจีพิงไหล่ของเขา ด้วยความดีใจเป็นอย่างมาก

แต่ในสายตาของเฟิงเฉิน ท้ายที่สุดก็มีเพียงใบหน้าอันเย็นชา ทางฝั่งขวาเท่านั้น นอกจากร่างกายของนางหญิงเฟิงแล้ว ผู้หญิง คนอื่นเขาก็ไม่สนใจ

แววตาของเขาก็คอยๆเย็นชาขึ้นมา