บทที่ 2 ผู้หญิงลำดับเจ็ดสิบสี่

ในขณะที่ดวงตาของหลัวแมนจีเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก ตกใจ ลั่วมั่นหันหลังกลับแล้วโบกมืออย่างรวดเร็วและเฉียบขาด “กรอก ให้เธอซะ!”

ตามคำสั่งของเธอ คนใช้หลายคนรีบเร่งขึ้นไปข้างบน เปิด

ปากของหลวแมนจีให้อ้า บังคับกรอกยาลงไปในท้องของเธอ

“ไม่…………….มือและเท้าของหญิงสาวลุกลี้ลุกลนดิ้นรน แต่กลับไม่สามารถต้านทานมือหลายคู่นั้นได้

ความขมของยาน้ำไหลผ่านลำคอของเธอลงไป ทำให้เธอรู้สึก ไม่สบายจนหายใจไม่ออก

นี่มันยาสำหรับมีบุตรยากไปชั่วชีวิต เธอจะต้องไม่ดื่ม

อย่าดื่ม!

แต่ว่าในท้ายที่สุดก็ยังถูกบังคับให้กลืนลงไป

น้ำยาไหลลงไปตามรอยขรุขระของกระดูกไหปลาร้าของหลว แมนจี ดวงตาทั้งคู่ของเธอแดง “ถั่วมั่น ฉันไม่มีทางปล่อยคุณ ไป ไม่มีทางปล่อยคุณไป ”

“ตามที่คุณปรารถนา”ลั่วมั่นตอบอย่างไม่รีบร้อน มองดูหลัว แมนจีที่อ่อนปวกเปียก ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความเกลียดชัง อารมณ์ของเธอกลับไม่ดีขึ้นเลยแม่แต่น้อย
ที่พิเศษก็คือรอยจูบแดงราวสตอเบอร์รี่บนคอเรียวดังหงส์ของ หญิงสาว

สิ่งเหล่านี้ล้วนทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดเหมือนดังถูกตัด ออก

ตั้งแต่ต้นจนจบ สามีของเธอเพิ่งเฉินนั้นไม่พูดแม้แต่ค่าเดียว

ลั่วมั่นมองดูเขาแล้วพูดอย่างมีความหมาย “คุณเฟิง แล้วยา อีกถ้วยนี้ล่ะ……..

“ฉันดื่มเอง”

ไม่คาดคิดเลยว่า ชายหนุ่มไม่เต็มใจปะทะคารมกับเธอเลย แม้แต่น้อย เขาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอย่างไม่รีบร้อน แล้วลุกขึ้น มาจากเก้าอี้โซฟา หยิบถ้วยที่คนรับใช้ถืออยู่ขึ้นมา แล้วดื่มลงไป รวดเดียว

เธอรู้ว่ายานี้ขมมาก แต่ว่าคิ้วของเขาไม่ขมวดเลยแม้แต่น้อย

เขาวางถ้วยเปล่าลง เฟิงเฉินเดินมาข้างหน้า แล้วบีบคางของ เธอ “ฉันรู้สึกเป็นเกียรติจริง ๆ ที่จะแต่งงานกับภรรยาที่ดีเช่น คุณ ไม่เคยลืมดูแลบำรุงสามีของตัวเองตลอดเวลา ทำให้ ร่างกายแข็ง บำรุงพลังหยาง ”

เขาออกเสียงเบามากและจงใจหยุดลง

“คุณเฟิงก็ชมเกินไปแล้ว “ลั่วมั่นตอบอย่างไม่แข็งกร้าวจนดู เย่อหยิ่ง
“เฮ้อ”เฟิงเฉินออกเสียงเบาๆ แล้วดึงหลัวแมนจีที่ร้องห่ม ร้องไห้ข้างๆเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แล้วเดินออกไปนอกประตู “อย่าร้องเลย เหล่านี้มันก็แค่ซุปบำรุงของเธอ ฉันจะทำให้ท้อง ของคุณใหญ่ คืนนี้จะแสดงให้คุณอย่างดี

หลัวแมนจีที่ร้องไห้น้ำตาไหลเงยหน้าขึ้น “จริงๆเหรอ แต่ไม่ใช่ ว่าเธอเพิ่งจะให้ฉันดื่ม…

“วางใจเถอะ เธอไม่กล้ามากขนาดนั้นหรอกที่จะทำผู้หญิงของ ฉัน นอกเสียจากเธอจะเบื่อชีวิตแล้ว ”

ประตูของห้องอ่านหนังสือถูกยึดไว้อย่างหนัก ถั่วมั่นหยิก ฝ่ามือของตนเองอย่างแรง หัวในอันด้านชาของเธอก็เจ็บปวด ขึ้นอีกครั้ง

ที่เพิ่งเฉินพูดนั้นไม่ผิด ที่ให้เขาดื่มยาบำรุงพลังหยางนั้นจริง แต่ว่าถ้วยยาที่ให้หลัวแมนไม่สามารถท้องได้ชั่วชีวิต ใบนั้นคือ เรื่องโกหก

แต่เป็นเพียงยาจีนธรรมดาทั่วไป

เพียงตอนนี้เธอแค่โกรธมากเกินไป เลยตั้งใจทำให้หลัวแมนจี นั้นหวาดกลัว

เสียงประตูโรงรถในลานบ้านของคฤหาสน์ลอยมา แต่เสียง เครื่องยนต์ที่หายไปอย่างรวดเร็วจากหูราวกับการแสดงพลัง ดู เหมือนกับว่าบางคนไม่ตั้งใจที่จะปิดบังว่าเร่งด่วนจนทนไม่ได้เลย แม้แต่น้อย
จนกระทั่งรถได้หายลับตาไป ถั่วมั่นถึงยอมแพ้แล้วจึงดึงผ้า ม่านปิด หันหลังกลับไปบนเตียง

หน้าจอโทรศัพท์ยังคงส่องแสง แสดงข้อความที่ไม่ระบุชื่อที่ เพิ่งได้รับไม่นาน

ชายที่มีรูปร่างแข็งแรง ในภาพคือสามีของเธอเฟิงเฉิน สวม เพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีเทาเข้ม เผยให้เห็นแผลอกส่วนใหญ่ของ เขา แต่สิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจที่สุดก็คือต้นขาขาวเนียนที่มุมล่างขวา พาดบนเอวของเฟิงเฉินราวกับเกรงว่าเธอจะมองไม่เห็น

ลั่วมั่นจ้องดูรูปนั้นเป็นเวลานาน ในดวงตาไร้ซึ่งคลื่นใดๆ ราวกับเห็นจนชินตาแล้ว เธอย้ายภาพถ่ายไปยังอัลบั้มพิเศษใน โทรศัพท์ของเธอ แล้วพิมพ์ตัวอักษร “เจ็ดสิบสี่”

ซึ่งหมายความว่าภาพนี้เป็นผู้หญิงคนที่เจ็ดสิบสี่ในเวลาสามปี ของเฟิงเฉินที่ผ่านมา พูดให้ถูกก็คือผู้หญิงคนที่เจ็ดสิบสี่นี้กล้า หาญมากที่กล้าส่งรูปนี้ให้เธอ ที่เหลือนั้นคือไม่กล้าหรือยังไม่ได้ อยู่ในตำแหน่งที่อยู่ข้างกายเฟิงเฉินอย่างแน่นอนอีกนับไม่ถ้วน

เมื่อดูภาพเจ็ดสิบสี่รูปของชายหญิงที่ยุ่งเหยิงคลุมเครือและ หน้าด้านในอัลบั้ม ในที่สุดท่าทางอันสงบเงียบมาโดยตลอดของ ลัวมั่นก็แสดงให้เห็นรอยแตก เธอปิดโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด แล้วทิ้งมันไว้ข้างๆ

เสียง“บูม”ภายในห้องเกิดเสียงดังก้องกระหึ่มขึ้นข้างๆหู

แต่งงานมาสามปี ข้างกายของเฟิงเฉินมีผู้หญิงนับไม่ถ้วน แต่ ล่ะคนล้วนไม่ให้สนใจตำแหน่งภรรยาที่แท้จริงของเธอ ดังนั้นข้อความที่ไม่ระบุชื่อนั้นล้วนเป็นเรื่องปกติธรรมดา

เธอยิ้มมุมปากหัวเราะเยาะตัวเอง หลังจากนั้นจงโน้มตัวลง

ช้าๆแล้วกอดเข่าตัวเอง ผมยาวเข้มสีดำประบ่าของเธอตกลงมา ปิดบังความขมฝาด ในดวงตาของเธอ บางทีอาจจะต้องรอจนรูปภาพรูปที่หนึ่งร้อยส่งถึงโทรศัพท์ของ

เธอ ตนเองถึงจะยอมแพ้

เธอปลอบตัวเองแบบนี้ตลอด