บทที่ 12 ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่

เฟิงเฉินออกมาจากห้องผู้ป่วย รู้สึกแค่ว่าในหน้าอกของเขาเต็ม ไปด้วยความโกรธ บนโทรศัพท์มีสายที่ไม่ได้รับเจ็ดแปดสายจาก หลัวแมนจี และเขาไม่ได้รับสักสายเดียว

ในตอนที่อารมณ์เสียและกำลังจะปิดโทรศัพท์ ก็มีเสียงกรีด ร้องของผู้หญิงดังขึ้นข้างเขา เขายกมือพยุงอย่างรวดเร็ว คนคน นั้นถึงไม่ได้ล้มลง

“คุณไม่เป็นอะไรนะครับ?” เขาถาม

เมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายผู้นั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นมองด้วย ความตกใจ

“เฟิงเฉิน?”

หน้าเฟิงเฉินซะงักไปเล็กน้อย มองผู้หญิงตรงหน้าเขา แล้วพูด ออกมาสองค่าอย่างลังเล

“เวินน่อน……”

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าดูมีน้ำมีนวลมากกว่าเมื่อสามปีก่อน เพิ่ม เสน่ห์ที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เธอใส่ชุดเดรสสีเบจเรียบง่าย ผมยาว

แผ่ไปทั่วไหล่

เงินนอน รักแรกของเขา ที่เขาเคยมอบทุกช่วงเวลาพิเศษให้ กับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า
เมื่อได้ยินสองคำนี้ เป็นนอนก็อึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอย่าง

“เมื่อก่อนคุณเคยเรียกฉันว่าเป็นนอน”

เฟิงเฉินขมวดคิ้ว เลี่ยงสายตาของเธอ

“นั่นเป็นเรื่องเมื่อก่อน”

“ขอโทษค่ะ……”

เงินนอนคิดถึงอดีตที่ไม่ราบรื่น และเอ่ยขอโทษอย่างรวดเร็ว “ฉันผิดเอง ที่ทำไม่ดีกับคุณ”

เฟิงเฉินขมวดคิ้วแน่นขึ้น และเปลี่ยนหัวข้อ

“มันผ่านไปหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีก

เมื่อเห็นว่าเฟิงเฉินไม่ได้ถือโทษอะไรเธอ สีหน้าเธอก็ดีขึ้น และ น้ำเสียงผ่อนคลายลงเล็กน้อย ก่อนจะนำใบตรวจที่เธอเพิ่งได้มา

ใส่ในกระเป๋า

ทั้งสองคนเดินตามทางเดินของโรงพยาบาลเพื่อขึ้นลิฟต์ เอ่ย

ทักทายสั้นๆ ถามสารทุกข์สุกดิบนิดหน่อย การแสดงออกของ เฟิงเฉินดูปกติ ราวกับเจอเพื่อนเก่าธรรมดาเท่านั้น ซึ่งแตกต่างเงินก่อน ที่ในใจคิดไปต่างๆ นานา ก่อนมองไปบน

จอแสดงผลของลิฟต์ ที่ค่อยๆ ลงไปทีละชั้น และถามขึ้น

“ฉันไม่เจอคุณมานานแล้ว วันนี้เพิ่งได้เจอกัน ฉันขอเลี้ยงข้าว คุณได้ไหมคะ?”
เฟิงเฉินที่ใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ว่าคิดอะไร ก่อนปฏิเสธ โดยตรงว่า “ไม่เป็นไรครับ”

เงินก่อนที่คิดจะพยายามชวนต่อ ประตูลิฟต์ก็เปิดขึ้นพอดี เพิ่ง เฉินเดินออกไป และพูดว่า

“ผมมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะครับ”

ท่าทางรีบร้อนของเฟิงเฉิน ฉายอยู่ในดวงตาของเงินก่อน ใบหน้าของเธอซีดขึ้นเล็กน้อย แต่พอนึกถึงท่าทางตอนที่เฟิงเฉิ นทักทายเธอ ความอบอุ่นก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

เธอมองตรงไป และโทรศัพท์ “เสี่ยวอ้าย สองวันนี้มีเวลาว่าง ไหม อยากจะรบกวนเธอสักหน่อย ช่วยส่งเฮาเฮากลับประเทศจีน

เสียงผู้หญิงที่กังวลดังจากในโทรศัพท์

“คุณจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอคะ? ช่วงนี้เฮาเฮ้าอาการไม่ ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าไปตอนนี้เธออาจไม่ชิน รออีกสักพักดีไหมคะ? ”

เงินนอนขมวดคิ้ว มีความลังเลเล็กน้อยปรากฏขึ้นในดวงตา ของเธอ แต่ในไม่ช้าความลังเลนี้ก็หายไป ก่อนตัดสินใจอย่าง แน่วแน่ว่า “ไม่เป็นไร ให้กลับมาเถอะ ฉันจะหาพ่อที่รับผิดชอบ เฮาเฮาเอง และได้แน่นอน”

ลั่วมั่นอยู่คนเดียวจนถึงบ่าย และพยายามทำเรื่องออกจากโรง พยาบาล ก่อนจะออก ไข้ก็ยังไม่หายอย่างสมบูรณ์ คุณหมอบอกเธอบางอย่าง แต่เธอไม่ได้ฟังใดๆ และออกจากโรงพยาบาลด้วย อารมณ์ที่ไม่ค่อยดี

กลับถึงบ้าน แม่บ้านหลีมาเปิดประตู

“ทำไมคุณหญิงถึงกลับมาได้ล่ะคะ? ทางโรงพยาบาลไม่ได้ บอกให้คุณอยู่เพื่อรอดูอาการเหรอคะ?”

ถั่วมั่นส่ายหัวอย่างเหนื่อยล้า

“ไม่เป็นไรค่ะ พักอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ กลับ มาอยู่ที่บ้านกว่าค่ะ เฟิงเฉินกลับมายังคะ?”

“ยังค่ะ แต่….” แม่บ้านหลขมวดคิ้ว ทำท่าทางเหมือนอยาก 11 จะพูดอะไรบางอย่าง

“มีอะไรรึเปล่า?”

ถั่วมั่นเปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้า โดยไม่รอคำตอบจากแม่บ้าน หลี ก็ได้กลิ่นน้ำหอมฉุนขึ้นมา

กลิ่นแรงและฉุนมาก เป็นกลิ่นที่คุ้นเคย

เธอหายใจลำบากเล็กน้อย จ้องมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้อง

นั่งเล่น

“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”