บทที่ 1 แม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้

“เอ่อ…. คุณชายเฟิง พูดแบบนี้ แสดงว่าคุณยินยอมที่จะมอบ นางเอกของเรื่อง (หมิงถั่วหว่างซื่อ) ให้กับฉันแล้วใช่ไหม?”

ในห้องอ่านหนังสือของคฤหาสน์ เสียงอันมีความสุขจนกระดูก กัดกร่อนของหญิงสาวผ่านเข้ามา ฝีเท้าอันรุนแรงของลั่วมั่นหยุด ตรงปากประตู

เมื่อมองลอดช่องประตูออกไป ท่อนบนของผู้ชายมีครึ่งหนึ่ง ของหญิงสาวนั่งคร่อมอยู่ด้านหน้าโต๊ะ เขาสวมชุดนอนหลวมๆ มือซ้ายยังคงเปิดอ่านเอกสารอยู่ มือขวาประคองเอวของหญิง สาวไว้ ส่วนด้านล่างก็บีบแน่นไม่ปล่อย

“บทนางเอกนี้นอกจากคุณแล้ว ผู้หญิงคนอื่นก็คงรับหน้าที่นี้ไม่ ไหว สามวันหลังจากนี้คุณก็สามารถเข้ากลุ่มได้แล้ว ”

ชายหนุ่มผู้ชายพิง บนโซฟาราวกับไร้กระดูก เกี่ยวกระหวัด ริมฝีปากสีกุหลาบ

“คุณนาย ……นี่มันจะมากเกินไปแล้ว! แม่บ้านหลี่คนรับใช้ที่ คอยติดตามไปเป็นเพื่อนนั้นไม่สามารถทนดูต่อไปได้

แม้จะรู้ว่าคุณชายเฟิงนั้นเจ้าชู้ ผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่นี่ เป็นครั้งแรกที่พาผู้หญิงกลับบ้านมาค้างคืนอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้

ล้วมั่นหยิบกระเป๋าถือด้วยนิ้วมืออันขาวซีด รอให้เสียงภายใน ห้องเงียบลงสักพัก เธอถึงผลักตรงหน้าประตูบานนั้นแล้วพุ่งเข้าไปด้วยตัวเอง

“ใครนะ ? ไม่มีจารีตประเพณีขนาดนี้ เสียงลอยมาจากร่าง ด้านหลังทำให้หญิงสาวไม่พอใจ หันหน้ากลับมาทำเสียง หลัง จากมองคนใช้เข้ามา สีหน้าของเธอก็ซีดขาวลงในทันที

“เห้อ มือที่สามคนหนึ่งเดินก้าวเท้าย่างรุกบุกเข้าไปถึงในห้อง นอน แล้วยังพูดกับฉันอย่างไร้มารยาท เสียงของลั่วมั่นไม่แยแส ลอยเข้าไปถึงห้องอ่านหนังสือทุกซอกทุกมุม

ชายผู้นั่งบนเก้าอี้โซฟาปิดเอกสารลง แกะกล่องบุหรี่พักผ่อน หน้าตาเฉยอย่างไม่สะทกสะท้าน ถือซิการที่มอดไหม้ระหว่างนิ้ว มือ ควันบุหรี่มัวสลัวบังหน้าตาอันหล่อเหลา

ราวกับเขากับคุ้นเคยกับการโต้คารมโดยการสังเกตและ ศึกษาซึ่งกันและกันแบบนั้น

ถึงแม้จะมีความเพลิดเพลินอยู่บ้าง

“ทำไม นางหญิงเฟิงไม่ควรอิจฉาอย่างงั้นเหรอ?”

เมื่อเห็นชายหนุ่มเฉื่อยช้าไร้อากัปกิริยา ราวกับหญิงสาวเดิน ถึงตรงหน้าของถั่วมั่น โดยมีความเชื่อใจและยั่วยุ เพ่งมอง ดวงตาของเธอตรงๆ “เสแสร้งอะไรล่ะ นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกสัก หน่อย คุณชายเฟิงมีผู้หญิงมากมายคิดว่านางหญิงเฟิงคงรู้ดีอยู่ แล้ว นี่ยังไม่ชินกับฐานะอันน่าอับอายแบบนั้นอีกเหรอ?”

เธอยิ้มให้อย่างนุ่มนวล แนบข้างหูถั่วมั่น “รู้ใช่ไหมว่าโลกข้าง นอกประเมินค่านางหญิงเฟิงของคุณยังไง บอกว่าคุณเป็น…..แม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไขได้!”

ล้วมันตรงดิ่งแข็งทื่อโดยฉับพลันราวกับคันโยก เธอสร้าง กำแพงสูงขึ้นภายในใจ ท้ายที่สุดท่ามกลางแววตาอันยั่วยุของผู้ หญิงคนนี้ ก็พังทลายอย่างสมบูรณ์

แม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้

ใช่สิ เธอแต่งงานกับเฟิงเฉินมาสามปีโดยไม่มีอะไร ตระกูลเฟี งกดดันเธอทั้งวันทั้งคืน เรียกร้องให้เธอต้องตั้งครรภ์เด็กโดยเร็ว ที่สุด!

แต่ใครจะรู้ว่า เธอแต่งงานกับเฟิงเฉินมานานขนาดนี้แล้ว ยัง คงเรือนร่างนั้นยังสมบูรณ์ไร้ที่ติ

กิจกรรมบนเตียงล้วนไม่มี แล้วเธอจะมีลูกได้จากไหนล่ะ

เผชิญกับดวงตาของหญิงสาวที่ยิ้มเหมือนไม่ยิ้มนั้น สีหน้าของ ลั่วมั่นเคร่งขรึม ในฉับพลัน สั่งคนนอกประตู “เอาของยกเข้ามา!

คิ้วเรียวยาวของหญิงสาวขมวดยกสูง รอจนประตูห้องถูกคน ผลักเปิดออก หลังจากนั้น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นไม่ปกติน่า เกลียดอย่างยิ่งยวด

หลายคนที่เข้ามาคือคนรับใช้ในคฤหาสน์หลังนี้ ในมือ หัวหน้าคนหนึ่งถือถาดไม้หนึ่งถาด ถ้วยด้านบนทั้งสองเต็มไป ด้วยของเหลวสีน้ำตาล

“ทั้งสองถ้วยคือยา ถ้วยหนึ่งนั้น ให้รางวัลกับสามีฉันที่ทำงาน เหน็ดเหนื่อย ทั้งวันทั้งคืนเพื่อบำรุงพลังหยาง…… “วมั่นจงใจเน้นหนักคำว่า ‘ทำงานเหน็ดเหนื่อย สองคำ

เฟิงเฉินโน้มตัวแล้วบดตับไฟก้นบุหรี่นิ่งๆ ในที่สุดบดขยี้อย่าง รุนแรง ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย ขยายออกไปเป็นเส้นโค้งที่ ลุ่มลึก

ฉากนี้ไม่อาจหนีพ้นสายตาของถั่วมั่นได้

“ส่วนอีกถ้วย” สายตาเย็นชาของเธอมองหญิงสาวที่อยู่ตรง หน้า ปกติก็เตรียมไว้ให้หลัวแมนจีของคุณไงล่ะ !”

สีหน้าของหลวแมนจีซีดขาว “คุณหมายความว่ายังไง?

ลั่วมั่นเดินเข้าไปใกล้เธอสองก้าว กระตุกริมฝีปากอย่างเยือก เย็น ดวงตาคู่สวยส่องประกายความเย็นชาในฉันพลัน “ฉันตั้ง ท้องลูกของตระกูลเฟิงไม่ได้ แล้วคุณคิดว่าพวกคุณสามารถตั้ง ท้องได้หรือเปล่าล่ะ ? ในเมื่ออยากเป็นผู้หญิงของสามีฉันเมื่ออยู่ ด้านนอก งั้นก็ตั้งใจเป็นคนที่มีลูกยากไปตลอดชีวิตซะ!”