บทที่17 “แบนเตียง

เธอหันไปมองร่างที่เธอกำลังหนุน นอนอยู่ เธอยิ่งตาโตอึ้งและ ตกใจ ไม่เชื่อตาตัวเอง คุณ……@_@ คุณ…………..

คุณ “คาลิส” เธอตกใจสติแตกรีบหยิบผ้าห่ม ห่มตัวเอาไว้ แล้วก็ถอยออกจากตัวเขาอย่างตื่นตระหนก เขาก็ลุกขึ้นนั่งตอน เขายังรู้สึกมึนงงไม่รู้จะอธิบายยังไงกับเธอ

คุณทำอะไรฉัน น้ำตาของ “โมนา” ไหลลงมาราวกับสายฝน ผะ ผะ ผม ขอโทษ ฉันไม่นึกเลยว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้ฉัน อุตส่าห์ไว้ใจคุณนึกว่าคุณเป็นคนดี เขาไม่รู้จะอธิบายเธอยังไง

เขาพยายามอธิบายให้เธอฟังว่า คุณดื่มไวน์จนเมา

อพาร์ทเม้นของคุณเป็นอพาร์ทเม้นสำหรับผู้หญิงผมเข้าไปไม่ ได้เลยเปิดห้องให้คุณนอน เปิดห้องให้เธอ “โมนา” ตกใจเขา เป็นคนเปิดห้องหรอ ผมพาคุณเข้ามานอนบนเตียง แล้วผมก็ออกไปนอนที่โซฟา จากนั้นผมก็จำไม่ได้แล้วครับ

คุณพูดว่าพาฉันขึ้นมาบนเตียง แล้วคุณจําไม่ได้งั้นหรอ คุณคิด ว่าฉันจะเชื่อคุณงั้นหรอ ออกไป ….ออกไป!

ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำ………..บอกให้คุณออกไป ออกไป ออกไป ” โมนา ” เอาหมอนปาไปที่ คาลิส

คาลิส เห็นท่าไม่ดีและยังไม่รู้จะอธิบายกับเธอยังไง เลยหยิบ กางเกงเดินออกจากห้องแล้วมานั่งตรงโซฟา เขาใส่เสื้อผ้าไป พลางนึกเหตุการณ์เมื่อวานไปพลาง เขาจำได้ว่าเขาแค่ดื่มไวน์ไป สองแก้วไม่ทำให้เขาเมาแน่นอน ใช่แล้วไวน์แก้วนั้นที่เขาดื่ม ที่ เป็นไวน์ของผู้ชายอีกคน พอนึกขึ้นได้เขาก็รีบลงไปที่บาร์ด้าน ล่าง
เขาโทรหาผู้จัดการบาร์ ให้รีบมาพบเขาหน้าบาร์น้ำ แล้วเขาก็ ลงไป หน้าบาร์เด็กใหม่ที่เห็น คาลิส ก็ตกใจทำตัวไม่ถูกขึ้นมา เมื่อคืนนายเอาอะไรให้ฉันดื่ม ปะ….เปล่าครับ เสียงของเขา มองขึ้นมา คาลิส ก็พอจะรู้แล้ว แต่อยากได้ยินจากปากเด็กใหม่ คนนั้นเอง

คาลิส ” ดึงคอเสื้อเด็กใหม่คนนั้น ถ้านายไม่พูดฉันเอานาย ตายแน่ ทันใดนั้นผู้จัดการร้านก็มา ท่านครับเกิดอะไรขึ้นครับ เด็กใหม่คนนั้นได้ยินผู้จัดการเรียก………

“คาลิส”ว่าท่านเขาก็รู้ว่าเขาต้องซวยแน่ๆ

ฉันบอกให้นายพูดไง ………….. ผมยอมแล้วครับ อย่าทำอะไรผมเลย เมื่อคืนที่ผู้ชายคนหนึ่งจ้างผมให้ใส่ยาปลุก เช็กให้เขาแต่เผอิญท่านดื่มแก้วนั้นไปครับ
นายกล้ารับจ้างใช้ยาพวกนี้เพื่อวางยาคนอื่นงั้นหรอ งั้นนายก ไม่เหมาะกับเป็นพนักงานที่นี้แล้วละ เขาปล่อยเสื้อจากคอเด็ก ใหม่คนนั้นอย่างแรง จนเขาเซลงพื้น

ไล่เขาออก แล้วอย่าให้ผู้ชายเมื่อคืนเข้ามาในบาร์นี้เป็นอัน ขาด สั่งให้พนักงานทุกคนว่า…ห้ามใช้ยาหรือสิ่งของผิด กฎหมายในบาร์แห่งนี้เด็ดขาด เขาสั่งผู้จัดการร้าน ครับท่านผู้ กการร้านตอบอย่างกลัวๆ

บทเวลาจะอ่อนโยนก็อ่อนโยนดั่งสายน้ำ บทจะร้ายก็ร้ายได้

น่ากลัวมาก