1/4

ตั้งแต่รถคู่ใจเข้าอู่ ญารินดาก็ต้องใช้บริการรถแท็กซี่หรือไม่ ต้องให้มุกรที่มาคอยรับส่งเวลาที่มีงาน วันนี้เป็นงานอีเว้นท์เปิด ตัวนิตยสารฉบับหนึ่ง หญิงสาวต้องมารับหน้าที่เป็นพรีเซ็นเตอร์ คนสวยในชุดแสนเซ็กซี่ ผสมกับกลิ่นอายของดนตรีร็อค ญาริน ดาในวันนี้จึงดูเซ็กซี่เปรี้ยวเฉี่ยวด้วยชุดหนังสั้นสีดำ ดวงหน้า หวานใสถูกแต่งให้เข้มจัดแต่ก็สวยดุและเซ็กซี่จนชายหนุ่มใน งานต่างมองตาปรอย

“น้องญาญ่าคะ คนนั้นไงคะเจ้าของงาน

มุกรที่ชี้ชวนให้ญารินดามองไปยังร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำ บริเวณนั้นมีผู้ชายสวมสูทสีดำยืนอยู่หลายคน เธอสังเกตเห็นว่า เกือบทุกคนมีหูฟังเสียบที่หูคล้ายบอดี้การ์ด ยกเว้นชายหนุ่มร่าง สูงที่ยืนอยู่หน้าเพื่อน

“เอ๊ะ! นั่นเขานี่”

“น้องญาญ่ารู้จักคุณแม็คควีนด้วยหรือคะ”

“ไม่ค่ะ ญาญ่าไม่รู้จักชื่อ แต่เขาคือคนที่ช่วยญาญ่าเมื่อวันที่รถ เสีย”

“อ๋อ…นั่นแหละค่ะ คุณแม็คควีน เบอร์นัลโด้ มาเวลล์ เจ้าของ งานนี้ที่เขาเพิ่งจะลองจับเป็นครั้งแรก เรียกว่างานอดิเรกก็ได้ แต่ ส่วนใหญ่เขาจะหมกตัวอยู่กับงานประจำมากกว่า”
“งานประจําหรือคะ”

“ใช่ค่ะ คุณแม็คควีนเป็นเจ้าของค่ายเพลงบลูมเมอร์มิวสิค ที่ เมื่อวันก่อนพี่เล่าให้ฟังแล้วไงคะ”

“อ๋อ…คนนี้ที่พี่มุกบอกว่าแต่งเพลงให้ใคร คนนั้นก็ดังเป็นพลุ แตก”

“ใช่ค่ะ ถ้าเรารู้จักสนิทสนมกับเขามากขึ้นกว่านี้ บางทีน้อง ญาญ่าอาจจะโกอินเตอร์เลยก็ได้”

ผู้จัดการสาวพูดเหมือนชี้แนะหนทางสู่การโกอินเตอร์ ส่วนคน ฟังแม้จะหูผึ่งแต่เธอไม่คิดจะใช้เต้าไม่แน่นอน

ญารินดาไม่ตอบเพราะมีนักข่าวเข้ามาขอถ่ายรูปและทำข่าว เธอ หญิงสาวจึงมอบรอยยิ้มและตอบคำถามทุกคำอย่างไม่มี เกี่ยงงอน ซึ่งนั่นเป็นนิสัยปกติของเธอมาตั้งแต่เริ่มเข้าวงการ การประพฤติปฏิบัติตนอย่างไม่เสื่อมเสียและวางตัวดีมาตลอด ทำให้เธออยู่ในวงการนี้ได้อย่างสบายใจ แค่เราทำตัวให้เป็นตัว ของตัวเองที่ต้องยึดหลักการวางตัวอย่างเหมาะสมที่สำคัญต้อง ทำตัวให้เสมอต้นเสมอปลายมาตลอด แค่นี้เราก็จะอยู่ในวงการ มายานี้ได้อย่างมีความสุข

ร่างสูงที่ยืนอยู่ในมุมหนึ่งนั้น ดูผิวเผินคล้ายจะไม่สนใจหญิง สาว แต่ที่จริงเขาปรายตามองมายังเธอตลอดเวลา หากใครได้ ทันสังเกตจะเห็นสันกรามขบกันจนนูนเกร็งตาสีน้ำตาลนั้นคล้าย จะลุกเป็นไฟแต่วาบหายไปอย่างรวดเร็ว

สาวน้อยซูเปอร์สตาร์โพสท่าให้นักข่าวถ่ายรูปจนเหนื่อยและเมื่อเสร็จงานเธอเข้านานนักก็ออกพร้อมกับสบายที่เรียบร้อยเดิม มาก

“อ้าวคุณ!ญารินดาทักชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสุดเนี้ยบ เธอเห็นมามั้ยคะ คนเมื่อวันก่อน

แม็คควีนขมวดคิ้วแต่มุมปากแต้มยิ้มบางๆ เพราะใดเหมือนฝืนยิ้มหรือเยาะมากเป็นยิ้มปกติ แปลกจริง เธอ ไม่เคยรู้จักเขาก่อนด้วยซ้ำแต่คล้ายเขาหน้า

จําได้หรอก สำหรับผู้หญิงก็แค่ของไร้ค่า ไม่ใดที่ คู่ควรการจดจํา

เดี๋ยวคุณเธอเรียกเมื่อร่างกำลังจะเดินคอตั้งบ่าผ่าน หน้าเธอไป ทำไมคุณต้องแบบด้วยฉันแค่ทักทายคุณ ดีเพราะแน่ใจว่าคุณต้องฉันได้

“หึ…ทำไมฉันต้องจํางาน นา

นี่คุณจำฉันไม่จริงน่ะเหรอคะ”

แม็คควีนไม่ตอบ ก้าวหนีเธอแทน เล่นเอาญารินดาต้อง ตะครุบท่อนแขนกำยำไว้อย่างรู้ตัว อย่างดึงดูดสาวเข้าใกล้ และหนึ่งนั้นคงเธอ
“เดี๋ยวสิคะ ฉันก็แค่อยากขอบคุณคุณอีกครั้ง และฉันรู้ว่าคุณ เป็นคนจ่ายเงินว่าจ้างฉันในวันนี้ ก็ยิ่งต้องขอบคุณคุณใหญ่

“ไม่จําเป็น แล้วกรุณาปล่อยมือจากแขนฉันได้แล้ว ฉัน เกลียดที่สุดก็พวกผู้หญิงที่ไล่ตะครุบผู้ชายแบบนี้”

ชายหนุ่มสะบัดแขนให้ออกจากการเกาะกุม เขาอยากทำ มากกว่าการสะบัดแขน อยากให้เธอได้รู้ว่าอย่าเอามือสกปรก ของเธอมาจับแขนของเขา แต่ก็กลัวว่าจะเป็นการแหวกหญ้าให้ ตื่น จ้องมองเธออย่างเงียบๆ เพื่อรอเวลาที่ตนรอคอยมานานจะ ดีกว่า ร่างสูงเดินจากไปด้วยมาดของผู้ทรงอิทธิพล ทิ้งให้หญิง สาวต้องมองตามอย่างไม่ชอบใจระคนสงสัยว่าทำไม ผู้ชายคนนี้ ถึงไม่มีมารยาทเอาเสียเลย

“คนชนิดไหนนะ บ้าจริงเชียว”

ญารินดาบ่นให้คนตัวสูงที่เดินหนีเธอไปราวกับเธอเป็น ไส้เดือนกิ้งกือ หญิงสาวมองตามเรือนร่างสูงใหญ่อย่างสงสัยและ ไม่เข้าใจ แต่เพราะความเป็นคนจิตใจดี จึงไม่ทันคิดอะไรมาก เกินกว่าเขาเป็นเจ้าของค่ายเพลงอารมณ์ก็ต้องมีขึ้นลงอย่าง ศิลปินเป็นธรรมดา เขาอาจจะอารมณ์ไม่ดีมาจากไหนและเธอคง ซวยเองที่ทักเขาตอนอารมณ์แบบนี้