บทนํา/3

มาคัสเหลือบตาสีฟ้ามองลอดปีกหมวกไปยังร่างเล็กของเด็ก หญิงผมแกละ เสียงของเธอทำเอาเขาอดทิ้งไม่ได้ มันมีเสน่ห์ เหลือล้นจนเขาต้องมองตาม ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเสียงของเด็ก น้อย อายุของเธอไม่น่าจะเกิน 10 ขวบด้วยซ้ำ เขาเห็นเพียง ใบหน้าขาวใสอมชมพูด้านข้าง ปลายจมูกโด่งสั้นและกลีบปากที่ เผยอออกร้องเพลง ถ้าโตขึ้นคงสวยไม่แพ้นางฟ้าบนสวรรค์ แต่ ไม่ยักรู้ว่านางฟ้าจะชอบร้องเพลงด้วย

ที่สำคัญ ใบหน้าเล็กตอนร้องเพลงนั้นดูมีความสุขมาก ความสุขที่ได้ร้องเพลง ไม่เหมือนนักร้องบางคนเสียงไม่ได้เรื่อง แต่ใช้หน้าตาเข้ามาเป็นนักร้อง แปลก…ค่ายเพลงเหล่านั้นก็รับ เป็นนักร้อง ในสังกัดไปได้ คงเป็นเพราะตั้งใจจะขายหน้าตานัก ร้องมากกว่า เสียง

เมื่อยังไม่มีใครมาเรียก มาคัสก็รั้งรอเด็กสาวอยู่บริเวณนั้น

เขาอยากทำความรู้จักกับเธอ อยากรู้ว่าเธอชื่ออะไร เป็นใคร อยู่

ที่ไหน แล้วมาทำอะไรที่นี่ เด็กตัวน้อยอย่างเธอเวลานี้ควรจะอยู่ที่

บ้านมากกว่า มาคัสไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน

และไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับเด็กสาวตัวเล็กแค่นี้ ความต้องการใน

บางอย่างมันพุ่งเข้าหาอย่างรุนแรง ความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่รู้ว่า

มันคืออะไร

มาคัส แกอย่าคิดอะไรบ้าๆ นะ ผู้หญิงมากมายที่อยากให้แกเลือก แต่ไม่ใช่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนั้น

ชายหนุ่มแม้วัยจะเพียงน้อยนิดแต่ประสบการณ์อันมากล้น ในทุกเรื่อง รู้สึกร้อนวูบวาบและหงุดหงิดงุ่นง่านจนต้องเดินกลับ ไปหน้าเวที บัดนี้การจัดเตรียมเวทีเสร็จสิ้นแล้ว มาคัสถึงกับถอน ใจยาวอย่างโล่งอก อย่างน้อยการหวนกลับมาหาสิ่งที่น่าเบื่อ ที่สุดคงจะดีกว่าการรอคอยเด็กน้อยตัวกระจ้อยร่อยแต่เสียงใส ดังระฆังแก้วคนนั้น

เพราะทั้งวิ่งทั้งกระโดดโลดเต้นทำให้เด็กน้อยสะดุดขาตัว เองล้ม หัวเข่ากระแทกพื้นถนนอันแสนร้อนจนแตกเลือดออกซิบ ทำให้เธอต้องหาที่นั่งพักและใช้ปากเป่าหัวเขาแดงถลอกของตน

“โอ๊ย! ไม่น่ากระโดดเลย เจ็บจัง”

เด็กสาวตัวน้อยบ่นก่อนพยุงกายลุกขึ้นเดินต่อไปยังร้านขาย ของชาตรงหัวมุมถนน ไม่นานเธอก็มีถุงใส่ไข่ไก่ 2 ถุง ติดมือ 2 ข้างร่างน้อยเดินกะเผลกกลับเข้าไปในโรงแรม ความจริงจะมีอีก ประตูหนึ่งซึ่งใช้สำหรับคนครัวเดินเข้าออก แต่เด็กสาวเลือกเดิน เข้าประตูใหญ่อย่างเช่นขาไปเพราะไม่ต้องเดินอ้อมไกล

แต่การกลับเข้ามาอีกครั้งก็ทำให้เธอถึงกับงุนงงไม่เข้าใจว่า เหตุใดคนถึงได้มากมายจนต้องเบียดเสียดเช่นนี้ ความสงสัย ทำให้เธอแทรกร่างน้อยนิดเข้าไปหาต้นตอ พลันเห็นภายในห้อง บอลรูมเบื้องหน้ามีเวทีขนาดเล็ก มีเปียโนหลังใหญ่ตั้งอยู่พร้อม กับร่างสูงเพรียวซึ่งสวมหมวดปิดบังใบหน้ากำลังบรรเลงเพลง หวานด้วยเปียโนราคาแพง
ร่างเล็กแทรกตัวเข้าไปยืนอยู่แถวหน้าสุด เสียงเปียโนขับ กล่อมเป็นเพลงไพเราะจนเธอเคลิบเคลิ้ม ดวงตากลมโศกจับจ้อง ไปยังร่างหลังเครื่องดนตรีสุดหรู ซึ่งมีไว้สำหรับพวกเศรษฐี เท่านั้นที่จะเล่นมันได้ สําหรับเด็กสาวซึ่งเกิดมาจากสลัมอย่างเธอ คงไม่มีทางได้แตะปลายนิ้วสัมผัสมัน

ถ้ามีสักวันหนึ่ง เธอได้ไปนั่งอยู่บนเก้าอี้หลังเปียโนบ้างก็คง

เด็กสาวปล่อยตัวปล่อยใจให้เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงดนตรี ด้วยการหลับตาลงและฮัมเพลงในลำคอเบาๆ แม้เพลงที่เธอฮัม นั้นจะไม่รู้ว่าเป็นเพลงอะไรและมีความหมายใด แต่เธอก็มีความ สุขที่ได้ทำเสียงคลอตามอย่างไร้ความหมาย

ท่ามกลางเสียงเปียโนอันไพเราะมาคัสกลับได้ยินเสียง หวานใสคลอแผ่วเบา ดวงตาสีฟ้าภายใต้ปีกหมวกลายสก๊อต เหลือบขึ้นมองผู้คนที่จอแจกันอยู่หน้าเวที เบื้องหน้าของกลุ่มนัก ข่าวและแฟนคลับทั้งหลายที่ต่างเข้ามาทำข่าวและร่วมให้กำลัง ใจอัจฉริยะหนุ่มหล่อ มีร่างเล็กผมแกละยืนหลับตาพริ้ม รอยยิ้ม ประดับบนมุมปากลึกเมื่อเห็นในมือน้อยถือถุงไข่ทั้งสองมือ เขา หลับตาลงเพื่อวางสมาธิจดจ่ออยู่กับดนตรี จนกระทั่งเสียงเพลง หยุดลง

เสียงปรบมือดังกึกก้องทั่วบริเวณห้องบอลรูมพร้อมเสียงดัง เซ็งแซ่ทำให้เด็กสาวลืมตาขึ้นมอง ทันใดนั้นผู้คนจากด้านหลังก็ เบียดกันมาถึงด้านหน้า เป็นเหตุให้ญารินดาถูกเบียดและล้มลง จนไข่ถุงหนึ่งแตกเละ แผลบนหัวเข่าถูกกดเป็นครั้งที่สอง
“อุ๊ย!”

มาคัสเห็นดังนั้นก็กระโดดลงจากเวทีเข้าไปฉุดร่างเล็กให้ลุก ขึ้นก่อนที่เด็กน้อยจะถูกเหยียบ เป็นจังหวะเดียวกับที่หมวกของ เขาร่วงลงจากศีรษะ เผยให้เห็นผมเส้นเล็กสีบลอนด์ล้อมกรอบ ใบหน้าขาวเข้มประดับด้วยดวงตาสีฟ้าใส เขาถึงร่างน้อยขึ้นไป บนเวทีก่อนที่แฟนคลับจะแห่กันเข้ามารุมทิ้ง แม้จะมีการ์ดคอย กันแต่ก็คงสู้แรงคนมากมายไม่ไหว

“อะไรกันนะเนี่ย ทำกรี๊ดกร๊าดกันเหมือนชะนีป่าค่าง หรือไม่ ก็แร้งกาคอยรุมทิ้งเหยื่อ น่าสมเพช

เสียงสบถเบาๆ แต่คนในอ้อมแขนนั้นได้ยินชัดเต็มสองหู ญารินดาหันหลังไปมองคนที่กอดเธอแน่นจากด้านหลัง แล้วพลัน ร่างกายก็ชาวาบเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ดวงตากลมเบิกโพลง อย่างหวาดกลัวสุดขีด

“กรี๊ดๆๆๆ”

มาคัสถึงกับผงะเมื่อเด็กสาวกรีดร้องเสียงลั่น เธอหลับหู หลับตากรีดเสียงใสดังกลบเสียงจากแฟนคลับจนผู้คนนับหลาย ร้อยคนถึงกับเงียบเสียงและหยุดความเคลื่อนไหวราวกับถูกสาป

“เฮ้ๆ นี่สาวน้อยเธอหยุดร้องได้แล้วนะ”