บทนํา /1

บทนํา

เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งหนีสุดชีวิต วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ขาของ

เธอจะทำได้ แต่ดูเหมือนยิ่งวิ่งอสูรตัวใหญ่ยักษ์ มีดวงตาสีฟ้า

และมีผมสีบลอนด์ ตัดกับสีผิวดำมะเมือกเป็นมันเงา ร่างใหญ่

ก้าวเพียงก้าวเดียวแต่เธอต้องก้าวถึงสาม เสียงคำรามซึมฮัมดัง

ไล่หลังขับให้ขวัญที่เหลือเพียงน้อยนิดติดปีกบินไปไกล ร่างเล็ก

วิ่งสุดชีวิตเหงื่อกาฬแตกพลั่กๆ หายใจหอบระรัว ร่างกายเธอเริ่ม

อ่อนล้าลงเรื่อยๆ ความเหนื่อยอ่อนเริ่มเกาะกุมหัวใจ

“โฮก…” เสียงคำรามก้องปลุกปั่นสั่นประสาทให้เด็กน้อย ต้องกรีดร้องเสียงลั่น

“กรี๊ดๆ”

เด็กหญิงญารินดา อวัสดางค์ ดีดตัวขึ้นจากฝันร้าย ร่างเล็ก ชื้นไปด้วยเหงื่อตาเบิกโพลงหอบหายใจแฮ่กๆ ฝันร้ายอีกแล้ว หรือนี่ ทำไมเธอถึงต้องฝันร้ายแบบนี้แทบทุกคืน มันน่ากลัวน่า หวาดผวาแค่ไหนไม่อาจอธิบายให้ใครเข้าใจได้ แม้แต่มารดา

“ฝันร้ายอีกแล้วหรือญา

นางสมศรีเปิดประตูห้องนอนของลูกน้อย ซึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามา หาร่างเล็กที่นั่งตัวสั่นงันงกอยู่บนเตียงขนาด 3 ฟุต

“แม่จ๋า ช่วยญาด้วย ช่วยด้วย”
เด็กหญิงร้องไห้ผวาเข้ากอดคนเป็นแม่ตัวสั่นเทิ้ม มันน่ากลัว มากจนบางครั้งเธอไม่อยากหลับตาเลย แต่ความง่วงงุนก็ทำให้ เธอต้องปรือตาก่อนจะหลับสนิท แล้วจากนั้นฝันร้ายก็เดินหน้าต่อ ไปในห้วงนิทราของเด็กหญิง

“แม่จะพาญาไปหาหมอพรุ่งนี้นะลูก บางทีหมออาจช่วยหนู

วันรุ่งขึ้นนางสมศรีก็จูงมือเล็กของลูกสาวมาหยุดยืนอยู่หน้า โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ดวงตาของแม่ก้มลงมองลูกน้อยแล้ว สบตาโศกของลูกที่มองขึ้นมาเหมือนจะถาม

“ไปลูก ไปหาคุณหมอกัน

นางสมศรีจูงมือน้อยเข้าไปติดต่อที่เคาน์เตอร์พยาบาล แจ้ง รายละเอียดเพื่อทำประวัติและอาการของลูกน้อยให้เจ้าหน้าที่ ฝ่ายเวชระเบียนทราบ เจ้าหน้าที่สาวมองเด็กหญิงด้วยแววตาเอื้อ อาทร ไม่คิดว่าเด็กตัวน้อยจะต้องมารักษาอาการทางจิตแบบนี้ แต่เห็นแววตาโศกเศร้าของเธอแล้ว หัวใจของคนมองก็พลันนึก สงสารและอยากเป็นหมอรักษาเธอเสียเอง

“เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายขึ้นไปชั้นสองนะคะ แผนกจิตเวช”

คุณหมอหนุ่มสวมแว่นตากรอบดำท่าทางใจดีส่งยิ้มให้เด็ก น้อยซึ่งยกมือไหว้อย่างน่ารัก นางสมศรีทรุดลงนั่งข้างๆ ลูกแล้ว เริ่มเล่าอาการของลูกให้หมอหนุ่มได้ฟัง

“ลูกสาวดิฉันมักจะฝันร้ายแทบทุกคืน เป็นอย่างนี้มาเกือบปี แล้วค่ะ”
“ก่อนหน้านั้นเกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นบ้างหรือเปล่าครับ

“เอ่อ…เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนอายุ 7 ขวบ ตอนนี้ก็ 12 ขวบแล้ว ดิฉันไม่คิดว่าจะเกี่ยวกัน

“เล่าให้หมอฟังได้ไหมครับ

นางสมศรีมองหน้าลูกสองจิตสองใจ เธอไม่อยากเล่าเรื่องนี้ ให้ใครฟัง แต่ถ้าหมอรู้แล้วจะช่วยรักษาญารินดาได้ เธอก็คงต้อง เล่าให้ฟัง

“ญา แม่ขอคุยกับหมอแป๊บนึงได้ไหมลูก ญาออกไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะเรียกอีกที”

เด็กน้อยพยักหน้าแล้วเดินออกไปอย่างไม่มีเงื่อนไข

ญารินดาเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายแบบนี้มานานแล้ว สั่งให้ ทำอะไรก็ทำตามหมดไม่เคยปริปากบ่นเลยสักนิด แถมยังเป็น เด็กเรียนดีแม้จะมีเพื่อนคบหาสมาคมกับเธอน้อย เพราะนับแต่ ลูกสาวฝันร้ายเด็กหญิงก็มักจะปลีกตัวอยู่คนเดียวเงียบๆ บาง ครั้งคนเป็นแม่ต้องเฝ้ามองด้วยความเป็นห่วงมากๆ

เมื่อลับร่างน้อย นางสมศรีเริ่มเล่าเหตุการณ์ในอดีต ให้ฟัง

“ตอนนั้นญารินดาอายุ 7 ขวบค่ะ บ้านของดิฉันจะเรียกว่า เป็นสลัมก็ได้ เราอยู่กันอย่างแออัด มีผู้คนมากมายหลากหลาย ประเภท ทั้งดีและเลวปะปนกันหมด วันที่เกิดเรื่องดิฉันกำลังเป็น รถเข็นขายกล้วยทอดกลับบ้านพอดี ได้ยินเสียงร้องของลูกก็เปิด ประตูเข้าไป มีฝรั่งคนหนึ่งไม่รู้ว่าสัญชาติอะไร กำลังจะข่มขืนลูกสาวของดิฉัน ช่วงนั้นกำลังโพล้เพล้พอดีค่ะ ดิฉันจึงฟาดมัน เสียสลบแล้วพาลูกหนีออกมาจากที่นั่น เรื่องนี้เกิดมานานจนดิฉัน คิดว่าลูกคงลืมได้แล้ว เด็กวัยนั้นพอเจอเพื่อนหน่อยก็ลืมเรื่องเก่า จนกระทั่งเกือบปีที่ผ่านมา ญารินดาก็เริ่มฝันร้าย”

“ฝันถึงผู้ชายคนนั้นเหรอครับ”

“ญาบอกว่าเป็นอสูรตัวใหญ่มาก ผิวสีดำ ตาสีฟ้า ผมสืบ ลอนด์ ดิฉันคิดว่าเค้าคงดูหนังการ์ตูนมากไปแล้วเก็บเอาไปฝัน ไม่คิดว่าจะเพราะเรื่องในอดีต ก่อนหน้าที่จะฝันลูกดิฉันก็เป็นเด็ก ธรรมดาเหมือนเด็กทั่วไป ไม่มีวี่แววว่าจะเก็บเรื่องนั้นมาใส่ใจ เลยสักนิด”

“ขอโทษนะครับ ถ้าหมอจะถามว่าน้องญารินดาถูกทารุณ กรรมทางเพศหรือยัง”

นางสมศรีสายหน้า จดจำได้เป็นอย่างดีว่าลูกสาวยังสวม กางเกงอยู่เรียบร้อย มีแต่เสื้อที่หายไปจากเนื้อตัว

“ยังค่ะ ดิฉันแน่ใจว่ายัง แต่ไม่ได้พาไปตรวจหรอกนะคะ เพราะอายหมอค่ะ ไม่อยากให้ลูกต้องรื้อฟื้นเรื่องนั้นด้วย ที่ สำคัญท่าทางของญาก็ไม่บอกว่าเธอถูกคนชั่วนั่นข่มขืน

คุณหมอถอนใจก่อนยิ้มบนใบหน้าเป็นกำลังใจให้คนเป็น แม่ เรื่องแบบนี้มันพูดยาก แต่ตอนนี้คงต้องรักษาสภาพจิตใจ ของเด็กน้อยเสียก่อน ไม่ว่าฝันร้ายนั้นจะเกิดเพราะอะไรก็ตาม หมอหนุ่มคิดว่าสาเหตุก็มาจากเรื่องเลวร้ายที่เด็กน้อยประสบพบ เจออย่างน่าเวทนา