ตอนที่1 เธอกลับมาแล้ว

เสียงหายใจอย่างรุนแรงส่งเข้าในหูของเธอ และมือใหญ่ก็วาง ทับไปบนปากของญา เป็นการส่งสัญญาณเตือน……..

ตัวของเธอสั่นระรัว พยายามเปิดตาของเธอให้กว้างเพื่อดูว่า

ชายคนนั้นเป็นใคร……..

แต่ดวงตาเจ้ากรรมนั้นช่างหนักเหลือเกิน การมองเห็นมืดสนิท ไปหมด มีเพียงความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในร่างกายที่ชัดเจน

เธอรู้สึกว่าเธอถูกลากเข้าไปในเหวลึกที่เป็นคลื่น ร่างกาย ค่อยๆ จมลงไป จมลงไป…… ญาลืมตาของเธอขึ้นและตื่นมาจากฝันร้ายที่หลอกหลอนเธอ

มาตลอดระยะเวลาหกปี

แท็กซี่ส่ายไปมาเบาๆ แล้วขับออกไปอย่างราบรื่น

“หม่ามี้ครับ………นตัวน้อยผู้น่ารักรีบวิ่งเข้ามาในหน้าอก ของเธอแล้วมองไปที่เธอด้วยดวงตาที่สดใสชุ่มชื่น “หม่ามฝัน ร้ายอีกแล้วหรอครับ ? ไม่ต้องกลัวนะซีซั่นจะปกป้องหม่าม เอง !”

เมื่อมองเห็นลูกชาย ญา ก็ทำให้ใจตัวเองผ่อนปรนและจูบลง ไปที่หน้าผากของเขา

แต่ทว่าเธอไม่สามารถหยุดความคิดที่ล่องลอยหวนไปเมื่อหกปี แล้ว

เธอถูกลันตา น้องสาวต่างมารดาหลอกล่อวางยาเธอแล้วเอา

ไปทิ้งที่ร้านเหล้า แล้วมีผู้ชายแปลกหน้าสองคนลากไปแต่เธอ กลับมองดูเฉยๆ โดยที่ไม่เข้ามาช่วยเลย………

หลังจากนั้นฝันร้ายก็มาถึง

เธอถูกผู้ชายลักหลับไปแล้ว แม้แต่วันนี้เธอยังคงไม่รู้ว่าผู้ชาย คนนั้นคือใคร

ตอนนี้ซีซั่นก็อายุได้หกขวบแล้วและเธอยังคงเลือกที่จะกลับมา เมื่อหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง นัยน์ตาของญา เฉียบ ขาดขึ้น

ครั้งนี้เธอจะไม่อ่อนแอให้ถูกรังแกอีกแน่นอน และคนที่เคย รังแกเธอจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่

สิ่งแรกที่กลับมาคือคิดบัญชีลันตา

หลังจากจัดจัดแจงเรื่องที่อยู่เรียบร้อย ญาก็รีบโบกแท็กซี่ แล้วกลับไปตระกูลพิชาบ้านหลังเก่าทันที

นี่มันก็หกปีแล้วที่ไม่ได้กลับมา แต่คฤหาสน์ตระกูลพิชายังมี การเสริมเติมแต่งให้มีหลากหลายสไตล์มากขึ้น แสดงให้เห็นถึง ความหรูหราในทุกๆ ที่

ตระกูลพิชาดีขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ได้ยินมาว่าได้ อุ้มขาใหญ่ของตระกูลปนันท์และมีต้นไม้ใหญ่คอยหนุนหลังอยู่ทำให้หาเงินได้ทุกที่

โดยเฉพาะน้องสาวของเธอ ลันตา เห็นได้ชัดว่าไม่มีความ สามารถในการออกแบบใดๆเลย แต่ก็ยังกลายเป็นนักออกแบบ เครื่องแต่งกายชั้นนำในประเทศ แต่เธอก็มีชื่อเสียงโด่งดังทั้งที่ ลอกเลียนแบบงานของญาอี้ชัดๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องการออกแบบ ญาก็รู้สึกจุกในใจขึ้นมา แต่ว่าก็ กําราบความรู้สึกนั้นแต่อย่างรวดเร็ว บัญชีนี้จะค่อยๆ คิด และ ก่อนอื่นเธอจะไปเรียกเอามรดกจากแม่ของเธอก่อน

เมื่อคิดแบบนี้ญา ก็เคาะไปที่ประตูคฤหาสน์

เมื่อคนใช้ทุกคนเห็นเธอก็ตะลึงงัน รีบทำความเคารพและพา เธอเข้าไปในคฤหาสน์

“นังญา แกกลับมาได้ยังไง ?” ลันตามมองเธออย่าง พยาบาทพลางชำเลืองไปมองเด็กที่ญาจับแขนไว้และพูดขึ้น ด้วยความรังเกียจทันที “แกเอาไอ้ลูกนั่งเมียน้อยนี่กลับมาได้ยัง ไง? ช่างน่าขายหน้าเสียจริง! ”

ซีซั่นกลอกตาขาวด้วยความรังเกียจ ญาก็แสดงออกอย่าง ราบเรียบพร้อมพูดออกไปอย่างใจเย็นว่า “ฉันก็กลับมารับมรดก จากแม่ของฉันยังไงล่ะจ๊ะ”

ลันตาพูดออกไปอย่างหงุดหงิด “ฉันทิ้งข้าวของของแม่แกไป หมดแล้ว ออกไปจากที่นี่พร้อมกับไอ้ลูกนั่งเมียน้อยเล็กๆ ที่น่า รังเกียจนี่ ไสหัวออกไปซะ ! ”
คำก็ลูกนั่งเมียน้อย สองคำก็ลูกนั่งเมียน้อย จึงทำให้ญา รู้สึก ไม่สบายใจทำให้ญาญี่โกรธแล้วพูดขึ้น “รีบส่งสมบัติของแม่ฉัน คือนมา แล้วฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะแฉเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหก ปีก่อนออกมาทั้งหมด แกมีชื่อเสียงจากการออกแบบชุดนั่น แต่ ลอกมาจากภาพวัดของฉันทั้งสิ้น! ”

“แกอย่ามากล้าดี! นังญา” ลันตาถูกเหยียบย่ำเรื่องที่เจ็บ ปวด พูดออกไปอย่างตื่นเต้นและดุเดือด “เรื่องหกปีที่แล้ว แก ไม่มีหลักฐานเลยสักนิด แล้วอย่าหาว่าฉันใจร้ายกับแกแล้วกัน ถ้าแกยังกล้าพูดเรื่องไร้สาระนี่อีก ! ”

เมื่อเธอพูดและทำท่าว่าจะทําร้ายญาอี้ แต่ก็โดนซีซั่นผลักออก ไปซะก่อน

“อย่ามารังแกหม่ามี้ของผมนะ !” ซีซั่นขมวดคิ้วมองไปที่เธอ ถึงแม้อายุจะยังน้อย แต่คิ้วและดวงตานั้นค่อนข้างน่าเกรงขาม

ลันตามองไปที่เด็กชายคนนั้นและเธอรู้สึกคุ้นหน้าเล็กน้อย แต่ เธอจําไม่ได้ว่าเธอเคยเห็นเขาอยู่ที่ไหน ความคิดนี้ผุดขึ้นมาแวบ เดียวแล้วหายไป เหลือเพียงแต่ความคับแค้นใจ

เธอหยาบคายต่อหน้าญา มาหลายปีไม่เคยเสียเปรียบ ตอนนี้ ก็อดกลั้นความโกรธไม่ได้ จึงง้างฝ่ามือขึ้นจะตบซีซั่น

ญาเข้าไปผลักลันตาออกไปได้เร็วกว่าเพื่อปกป้องซีซั่น

“ว้าย ”

ลันตากรีดร้องและล้มลงไปข้างหลัง กระแทกไปที่แจกันได้ยินเสียงชนอย่างดัง

ฉากวุ่นวายขึ้นทันที

และ ณ จุดนี้อากาศก็เย็นลงอย่างกะทันหัน และเสียงฝีเท้าอัน ทรงพลังใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ ความกดอากาศเย็นลงอย่าง อธิบายไม่ได้ค่อยๆ โชยมาอย่างไม่มีเสียง

เมื่อหันมามองอย่างระมัดระวัง ก็เห็นร่างสูงอย่างชัดเจน ตา ของญา ก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ