ตอนที่ 6 ซีซั่นเหมือนเขา

ญาอื่น่าสิ่งที่ดีของเธอมาและมาทันเวลาสำหรับการสัมภาษณ์ หลังจากที่พูดคุยกับแผนกบุคคลเกี่ยวกับเรื่องพื้นฐานทั่วไป และถูกขอให้โชว์ผลงานเยอะกว่านี้ ญาจึงหยิบเอารูปงาน ออกแบบชั้นยอดเยี่ยมออกมา

ภาพเหล่านี้ทำให้ผู้สัมภาษณ์ตกตะลึงจริงๆ หลังจากที่ชื่นชม ภาพเหล่านั้นอยู่ๆ ผู้จัดการก็เก็บภาพนั้นไว้ในอ้อมแขนและพู ดกับญาว่า “คุณตามผมมาที่อออฟฟิศ แล้วทำสัญญาจ้าง ผม ตัดสินใจจะรับคุณแล้ว”

ในใจของญา รู้สึกดีใจแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะนี่คือ บริษัทออกแบบชั้นนำของประเทศ มันคือความฝันของเธอที่ อยากจะเข้ามาในสถานที่แห่งนี้

เมื่อเข้าไปในออฟฟิศ ผู้จัดการส่งสัญญาการทำงานมาให้ ญาอี้ง่วนอยู่กับรายละเอียดของสัญญาโดยไม่รู้เลยว่าผู้จัดการได้ ถ่ายภาพการออกแบบของเธอทุกชิ้นไปให้ลันตา

หลังจากที่เซ็นสัญญาแล้วผู้จัดการก็ยิ้มและพูดว่า “คุณกลับไป เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทำงานในวันพรุ่งนี้นะ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

ญาอี้เก็บรวบรวมผลงานต่างๆ ของเธอและออกจากบริษัทไป
ทันทีที่ออกจากบริษัทเธอก็อดไม่ได้ที่จะแบ่งปันข่าวดีนี้ใน แวดวงของเพื่อนๆ ชุติภาสโทรมาแล้วพูดว่า “ยินดีด้วยนะที่คุณ หางานได้ คุณอยากจะไปทานอาหารเย็นกับผมไหม ?

ญาอยากที่จะปฏิเสธออกไป แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไปมองก็ เห็นชุติกาสอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้าม ส่งยิ้มออกมาอย่างละมุนละไม พลางโบกมือให้กับเธอ

ไม่มีทางเลือก เธอไปทานข้าวได้เพียงแค่กับชุติภาพเท่านั้น

สถานที่ตั้งอยู่ห่างไกล แต่ห้องอาหารส่วนตัวมีความละเอียด อ่อนประณีตมาก มีสภาพแวดล้อมที่สวยงามและเงียบสงบทั้งทัน สมัยเป็นอย่างยิ่ง

ชุติภาสเทซาหลงจีนให้ญา แล้วพูดเบาๆว่า “ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมมักจะรู้สึกเหมือนเคยเห็นคุณที่ไหนมาก่อน..……..

“หึ ?” ญาอี้พูดขึ้นอย่างเซอๆ

ชุติภาสขมวดคิ้วแล้วทำเหมือนพยายามนึกภาพ “เมื่อหกปี ก่อน มีครั้งหนึ่งที่ผมเมาและผมก็อยู่กับผู้หญิงแปลกหน้าคน หนึ่ง…..แล้วก็ทำในสิ่งที่ผิดศีลธรรม หลายปีที่ผ่านมานั้นผมรู้สึก เสียใจมาก อยากจะรับผิดชอบแต่ว่าผู้หญิงคนนั้นหายไป แล้ว…….มันเป็นสิ่งที่น่าอัปยศอดสูคือผมไม่เคยรู้จักชื่อของเธอ เลย”

คำพูดเหล่านี้ทำให้หัวใจของญาอี้เต้นแรง ชุติภาสเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง แม้กระนั้นก็ยังเหมือนกับพูดทั่วๆไป: “คุณมีภาพลวงตาไหมว่าซีซั่นดูคล้ายกับผมมากทีเดียว ? ในคำนี้มันทำให้ความคิดของญา สับสนอย่างสิ้นเชิง คิดดูดีๆ คิ้วและดวงตาของซีซั่นก็มีส่วนคล้ายกับเขาจริงๆ

ด้วย

หรือว่าคนเมื่อหกปีที่แล้ว……..ชุติภาสจริงๆ หรอเนี่ย ?

ไม่นะ…..

มีการสั่นไหวเกิดขึ้นในนิ้วมือของญาอี้และตลอดเวลาที่เธอกิน อาหารก็รู้สึกได้รสชาติ ในสมองก็เต็มไปด้วยความทรงจำเมื่อหก ปีที่แล้ว

เธอไม่คิดเลยว่าจะได้มาพบกับไอ้สัตว์นรกอีกครั้ง แต่…ทําไมต้องเป็นคนของตระกูลปนันท์ด้วยล่ะ ? ตระกูลปนันท์ที่มือกุมท้องฟ้า

หลังจากทานอาหารเสร็จ เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน ญาก็รีบ คว้าตัวซีซั่นมาเปรียบเทียบกับชุติภาสอย่างละเอียด

ตายละ………..

ถ้าเกิดว่าคล้ายกันอย่างน้อย 50 เปอร์เซ็นต์

จะทำยังไงดีล่ะ ?

ต้องไปคุยกับชุติภาสหรอ ?

ไม่นะ!
ญาอี้ส่ายหัวของเธอในทันที คุยแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น เพราะ

เธอก็ไม่ชอบชุติกาสอยู่ดี…….. เธออุ้มซีซั่นไว้ ญาถามอย่างลังเลว่า “ซีซั่น อยากมีปะป๋า

ไหม ?” สองมือของซีซั่น โอบล้อมไปด้านหลังลำคอของญา ดนทาบ ใบหน้าอันอ่อนนุ่มของหม่ามีอันนุ่มราวกับขี้ผึ้งแล้วพูดออกไปว่า

“ซีซั่นจะมีแค่หม่ามีก็พอ……..

ญาย้ายไปกอดหลังของซีซั่นอย่างซึ้งใจ หลับตาลงและ ตัดสินใจอยู่ในใจ

เรื่องราวชีวิตที่ผ่านมาของซีซั่นจงเป็นความลับซ่อนไว้ตลอด ชีวิต…..

ญาอี้เก็บซ่อนความลับอย่างจงใจและเริ่มเอาเขาออกห่างจาก

ชุติภาส

แต่ชุติภาสยังตามตื้อไม่หยุด มีเรื่องหรือไม่มีเรื่องก็มาหา แล้ว ก็ชวนญาอี้ทานข้าว แล้วส่งของขวัญทุกอย่าง

ญายุ่งเรื่องงานจึงไม่จะแยแสในตอนนี้

คาดไม่ถึงจริงๆ เลยว่า ในสัปดาห์แรกที่เข้าไปในบริษัท ก็ถูก ผู้จัดการของบริษัทเรียกเข้าไปที่ออฟฟิศของประธาน

เธอรู้สึกกังวลและคิดไม่ออกว่าเธอทำอะไรผิดไป เธอไม่รู้ว่า ท่านประธานเรียกเธอไปเรื่องอะไร?
เคาะประตูออฟฟิศและดึงเข้าไป

ร่างสูงและตรงเข้ามาในสายตาทันที

ญาตัวแข็งทื่อและมีอาการหนาวสั่นขึ้นมาบนหลังของเธอ ราวกับว่ามันคือสัญชาตญาณ

ผู้ชายที่ยืนอยู่คือประยงผู้มีสีหน้ามืดอันเย็นชาและน่าเกรงกลัว จริงๆ แล้วบอสผู้ลึกลับที่อยู่เบื้องหลังบริษัท AY คือเขานี่เอง !