บทที่ 7

ด้านในโรงงานคัดกรองอัญมณีเพชรพลอย ที่ส่งมา จากการขุดในเหมืองหยุดชะงักเพราะเครื่องยนต์ทำงาน ขัดข้อง เนื่องจากมีคนมาป่วนการทำงานและพวกมัน ทำได้สำเร็จ ช่วงสองสามเดือนมีเหตุการณ์แบบนี้เกิด ขึ้นบ่อยครั้ง แต่รอบอาทิตย์นี้เป็นบ่อยจนต้องเปลี่ยน เครื่องจักรใหม่หลายตัว

“เจ้านายครับ วิศวกรประเมินความเสียหายของ เครื่องจักรไว้แล้ว บางตัวต้องเปลี่ยนใหม่

“ระงับไว้ก่อนฉันอยากตรวจสอบอะไรบางอย่าง ลูเธอร์ ไปไหน” ชายหนุ่มเปิดรายงานการเปลี่ยนเครื่องจักรแล้ว นึกเอะใจสงสัยอะไรบางอย่าง สั่งลูกน้องเสียงเข้ม

“ไปตรวจสอบภาพจากกล้องวงจรปิดอีกครั้ง ไม่นานอาจ ทราบตัวคนร้ายครับ”

“นายลองบอกฉันสิ เครื่องยนต์พวกนี้ใครรู้วิธีการทำงาน ดีที่สุด” มาร์ติโน่ถามลูกน้อง ขณะเข้าออฟฟิศทำงานเห็น ลูเธอร์กำลังนั่งย้อนดูกล้องวงจนปิด

“เป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มเดินเข้าไปด้านหลังลูกน้อง

“จากกล้องวงจรตอนเกิดเหตุมีคนงานประจำเครื่องครับ แต่เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นสิบนาทีมีวิศวกรของเราเข้าไปตรวจเครื่องจักร แต่เพิ่งตรวจไปก่อนหน้านี้ไม่นาน นะครับ”

“ตามตัวมันมา!”

เสียงเข้มกร้าวสั่ง ดวงตาสีเข้มขุ่น หากจำไม่ผิดวิศวกร คนนี้เพิ่งทำงานได้ไม่ถึงหกเดือนเพราะพ่อเขาทํางานที่นี่ มานานเป็นคนรับรองความเชื่อถือให้เขาถึงรับเข้ามา แต่ ถ้าเป็นอย่างที่คิดเขาไม่คิดปล่อยคนชั่วให้ลอยนวล

ไรเกอร์เดินออกจากห้องทำงานพยักหน้าให้ลูกน้องตาม ไปอีกสองคนกันไว้เผื่อมันคิดตุกติก

ร่างดิเอโก้ถูกดันเข้าในออฟฟิศ ใบหน้ามีเหงื่อสายตา ลอกแลกอย่างเห็นได้ชัด สามลูกน้องที่ไปตามยืนคุ้มกัน ประตูไว้ เดินเข้าไปหา มาร์ติโนหน้าตึงเข้มดวงตาแข็ง กระด้าง

“นายหัวมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ” เอดิโกถามกล้า ๆ กลัว ๆ บรรยากาศชวนให้หวาดเสียวสันหลัง

“มีอะไรจะพูดกับฉันไหม”

“ผมไม่ได้ทำนะครับ ผมไม่คิดหักหลังนายหัวแน่นอน ดิเอโก้บอกเสียงสั่นเพราะเขาเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยใน การทำให้เครื่องจักรเสีย ไม่เช่นนั้นจะมีลูกน้องนายหัวมาคุมตัวเช่นนี้ได้ยังไง

“เข้าไปทําอะไรกับเครื่องจักร”

“ผมไปตรวจสอบการทำงานครับ คนงานแจ้งว่าเครื่อง ทํางานผิดปกติ มีเสียงแปลก ๆ ตลอดเวลา”

“ทั้งที่เครื่องเพิ่งเปลี่ยน มันจะทำงานผิดปกติได้ยังไง”

“จริง ๆ นะครับ มีคนงานเข้ามารายงานผมก่อนหน้านั้น ราว ๆ ครึ่งชั่วโมงได้ แต่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน พอถาม ก็รีบร้อนเดินหนี”

“เปิดกล้องวงจรปิดดูภาพครึ่งชั่วโมงก่อน” มาร์ติโน่สั่งลู เธอร์ย้อนภาพ และเป็นอย่างที่เล่าจริง ๆ

“มีครับ”

“หามันให้พบ” พูดเสียงห้วนต่ำ แววตาดุกร้าว

สิบห้านาทีต่อมา ในโกดังเก็บอุปกรณ์เครื่องใช้ อับชื้น และเงียบสงัด อำพรางสายตาจากผู้คนด้านนอกเหมาะ สำหรับเค้นคอผู้ร้ายกระจอกที่กล้าเข้ามาก่อกวนใน เหมือง ร่างสปายถูกเหวี่ยงลงบนพื้น สองมือถูกผูกเชือก ไว้ด้านหลัง ใบหน้ามีบาดแผลตามคิ้วและมุมปากสายตาที่มองมาร์ติโน่ไร้ความเกรงกลัว พยายาม. ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง แต่ต้องล้มลงนอนหงายอีกครั้ง เพราะถูกเท้าไซซ์สี่สิบสี่ผลักอกยันไว้ใต้ฝ่าเท้าเช่นนั้น

“เจอมันเตรียมตัวหลบหนีฝั่งรั้วตะวันตกพอดีครับ”

“ใครส่งมึงมา” นัยน์ตาสีเข้มดุดันมองคนใต้เท้า

“ถุย!” สปายถ่มน้ำลายปรามาส

“จัดการ”

ลูกน้องสองคนจับให้ลุกขึ้น เสียงร้องเจ็บปวดโวยวาย ลั่น นายหัวหนุ่มเดินออกมาด้านนอกตามด้วยเอดิโอยืน ตัวสั่นหน้าซีด

“ถ้ามีอะไรผิดปกติให้แจ้งทันที” มาร์ติโน่บอกน้ำเสียง

เฉียบขาด

“ครับนายหัว ผมไม่คิดหักหลังแน่นอน” ชายหนุ่มละล่ำ ละลักบอกแล้วเดินกลับเข้าเหมือง สองมือปาดเหงื่อบน หน้าผากถอนหายใจ โล่งอก

สายตาคมมองตามหลังตราบใดที่ไม่รู้ว่าใครเป็นตัวการ ส่งสปายเข้ามาป่วนเขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น
“ตามดูมัน ถ้าเห็นทำตัวน่าสงสัย หรือรีบออกจากเหมือง รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง

“ครับเจ้านาย” ไรเกอร์รับคำเดินตามอีกฝ่ายไป

“เพิ่มคนของเราดูแลทางเข้าออกให้ดี อย่าให้พวกมันทำ เป็นครั้งที่สอง”

“เจ้านายครับ เรื่องคริตโตเฟอร์ สายของเรารายงานมา ว่ามันกำลังหาข้อมูลเพชรมูลค่า 150 ล้านดอลลาร์อยู่ ครับ” ออสตินรายงาน

“อืม” มาร์ติโน่ใช้ความคิด “ตามสืบต่อไป ฉันอยากรู้ว่า พวกมันวางแผนอะไรอยู่

“แล้วเรื่องผู้หญิงคนนั้นกับเด็กล่ะครับ จะให้จัดการยัง ไง” ออสตินถามต่อเหมือนไม่รู้ใจเจ้านาย

“ฉันจัดการเอง”

มาร์ติโน่บอกนัยน์ตาคู่คมเต็มไปด้วยแผนการที่ลูกน้อง ไม่อาจล่วงรู้ได้ ตอนนี้หัวใจแกร่งกำลังสั่น กายร่างกำลัง สนุกที่จะได้เริ่มเล่นลูกหนูที่หลุดเข้ามาในอุ้งมือเขา