บทที่ 4

ด้านมาร์ซิโอ้ทิ้งกายนั่งเก้าอี้ทำงาน ระบายยิ้มชอบใจกับ เรื่องสนุกที่คิดในหัว กดส่งข้อความหาแฝดน้อง

“ฉันส่งของขวัญไปให้ นายต้องชอบแน่

ภายในห้องนั่งเล่นมีหญิงสาวกำลังคุกเข่าเบื้องหน้าชาย หนุ่มรูปงามสองมือโอบความร้อนผ่าว ใช้ปลายลิ้นปาด เลียส่วนปลายที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายตน พร้อมส่งสายตา เชิญชวน เสียงแจ้งเตือนมือถือดังขึ้นทำให้ชายหนุ่ม ที่กำลังเคลิ้มกับสัมผัสอ่อนนุ่มลืมตาขึ้น นัยน์ตาสีเข้ม ดุดันมองข้อความของมาร์ซิโอ้ เสื้อผ้าบนกายยังเหลือ ครบทุกชิ้นแต่มีเพียงหญิงสาวตรงหน้าที่เหลือเพียงชั้น ในสามเหลี่ยมเบื้องล่างติดตัว เจ้าหล่อนกําลังช่วยผ่อน คลายอารมณ์บุรุษเพศ

“มีอะไรหรือคะ สนใจรีเบคกาหน่อยสิคะ”

“อ่า ฉันจ้างให้เธอมาจัดการมัน ไม่ใช่เรียกร้องความ สนใจ”

มาร์ติโน่ทิ้งมือถือลงข้างกายอย่างไม่ไยดีกับข้อความ ข้างในนั้น มองผู้หญิงที่เขาจ้างมาช่วยระบายอารมณ์ใน กายกลืนกินตัวตนเต็มปากเต็มคอรูดคลึงฝ่ามือขยับตาม จังหวะริมฝีปาก
เสียงสูดปากดังเบา ๆ เงยหน้าขึ้นหลับตาพร้อมกับกุม ศีรษะหล่อนคุมจังหวะตามใจ ใบหน้าคมคายเงยขึ้น คํารามเมื่อยามปลายลิ้นชิ้นหวัดเลียปลายหัว ความเสียว กระสันแล่นทั่วร่างเร่งให้ขยับมากขึ้นก่อนปลดปล่อยออก จนอีกฝ่ายสำลัก วางมือบนหน้าขาลูบไล้ยั่วยวนก้มเบียด เต้าอวบคู่นั่นแนบกับความร้อนแรงที่ตอนนี้อ่อนตัวลง

สองมือดันตัก เธอถูกจ้างให้มาปลดปล่อยอารมณ์เขา แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะได้สอดใส่สักครั้ง จนอดคิดไม่ได้ ว่าตัวเองเป็นเซ็กทอยของเขาหรือไร หล่อนให้เต้าทั้งสอง กระตุ้นอารมณ์ให้เตลิดอาศัยช่วงจังหวะนั้นขยับลุกขึ้นนั่ง คร่อมตักตั้งท่าจะสวมทับกายใหญ่โตแต่ถูกเขาดันออก

สายตาคมดุดันใบหน้านิ่งเฉยมองตรงจนหล่อนเสียวสัน หลัง ยอมขยับลงนั่งพื้นแต่โดยดี ร่างกายสั่นกลัวเพียงแค่ ถูกนัยน์ตาคู่นั้นมองดุ

“รีเบคกาสัญญาจะไม่ทำผิดข้อตกลงอีกแล้วค่ะ” หล่อน รีบแก้ตัวก่อนเสียโอกาสงาม

“ออกไปซะ” เสียงห้วนส่งขณะรูดซิบกางเกง ยืนหันหลัง

ให้ด้วยความหงุดหงิด พร้อมเสียงรถจอดด้านหน้าบ้าน พักทำให้ชายหนุ่มเดินออกจากห้องนั่งเล่น
ประตูรถตู้ถูกเปิดออกปรากฏบ้านพักทันสมัยสองชั้นถูก ตกแต่งทั้งน้ำพุ ต้นไม้นา ๆ ดูร่มรื่น เหมืองที่เธอคิดว่ามีแต่ ดินทราย แต่สิ่งที่เห็นต่างกันมาก ห่างไปไม่ไกลมีบ้านพัก แยกไว้เป็นหลัง ๆ เดาว่าคงเป็นของคนงาน แต่เธอไม่มี เวลาสนใจอย่างอื่นต่อเพราะคงอยู่ที่นี่ไม่นาน

“ที่นี่ครับ ส่วนนี้เป็นบ้านพักของคุณมาร์ติโน่ ผม สอบถามแล้วตอนนี้พักอยู่ข้างในบ้าน” เปาโลรายงานเพิ่ม

“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวขอบคุณพร้อมหัวใจเต้นแรง “ข้าวต้มมัดถึงแล้วจ้ะ” แล้วหมุนกายปลุกหลานสาวพา ออกจากรถ

“ว้าว บ้านโต๊โตข้างในนั้นจะมีพี่หมีไหมคะ” เด็กน้อย ยกมือปิดปากร้องตื่นเต้น นัยน์ตาโตลุกวาวถามเสียง สดใส

“ป้า คนเอเชียมา” เสียงหนึ่งดังพอทำให้ผู้มาใหม่หันไป สนใจ เห็นผู้หญิงสองคนมองมาทางเธอ

“มาหาใครคะ” โอลิเวียเดินเข้ามาทักทายตามด้วยหลาน สาวที่มองอย่างไม่ไวใจ ถึงแม้คนของมาร์ซิโอ้มาส่งก็ตาม

“คุณมาร์ติโน่อยู่ไหมคะ” หญิงสาวถามภาษาอังกฤษพยายามไม่ใช้ภาษาอิตาลีที่เธอเองก็ถนัดไม่แพ้ภาษา ไทย แต่อีกฝ่ายยังไม่ทันจะตอบเสียงร้องจากหลานสาวก็ ดังขึ้นทําให้เธอหันกลับไปมอง

“โอ้ย”

เด็กน้อยล้มลงกองบนพื้นโชคดีที่มีหญ้ารองรับร่างไว้ จอมขวัญนั่งลงช่วยปัดเศษหญ้าตามตัวหลานออก

“ทำไมไม่ดูทางบ้าง” หล่อนต่อว่าเป็นภาษาอิตาลี แต่คน ที่เข้าใจภาษาเงยมองหน้า ใบหน้าแต่งแต้มจัดจ้านด้วย เครื่องสําอางนั้นมองด้วยสายตาไม่พอใจ

“ข้าวต้มมัดไม่เป็นอะไรใช่ไหม คุณต่างหากที่ไม่ดูทาง เด็กตัวขนาดนี้มองไม่เห็นได้ยังไง”

เธอถามหลานภาษาไทยแล้วลุกขึ้นยืนเติมความสูง ตอบ กลับอีกฝ่ายภาษาอังกฤษชัดถ้อยชัดคำ

“แกว่าฉันเหรอ”

“ฉันก็ยืนหันหน้าคุยกับคุณอยู่นะคะ” เธอบอกไม่ได้รู้สึก เกรงกลัวอีกฝ่ายเลย เพราะหล่อนเคยเรียนศิลปะการ ป้องกันตัวจากผู้เป็นพ่อ รีเบคกาตั้งใจเดินเข้าไปหาเรื่อง แต่เสียงเข้มห้วนดังพร้อมสายตาดุ หล่อนจึงเลี่ยงกลับไป ที่รถแทน
“มาหาใคร ถ้าจะมาหาผัวไปหาเอง ที่นี่ไม่ใช่บริษัท จัดหาคู่” เสียงเข้มดังพร้อมคำทักทายแสนไร้มารยาทผิด กับใบหน้าหล่อเหลา ท่วงทาสมาร์ท คนเป็นแฝดพี่ยังมี มารยาทมากกว่าเขาเสียอีก

เธอเคยเจอมาร์ซิโอ้และรู้ฝาแฝดหน้าตาต้องเหมือน กัน แต่ทำไมนะทันทีที่เห็น ใจเธอถึงเต้นแรงเช่นนี้ แต่ นั่นเพียงชั่วครู่เพราะวาจาดุราวกับมีสุนัขในปากบั่นทอด ความรู้สึกนั้น

“ฉันไม่ได้มาหาผัวค่ะ แต่มาหาคุณ มาร์ติโน่ เพราะคุณ เป็นพ่อของหลานสาวฉัน”

จอมขวัญข่มความโกรธกับคําพูดขวานผ่าซากมองชาย ตรงหน้า ตอบกลับ เสียงหนักแน่น

“ป่า!” แวนญาหลานโอลิเวียเขย่าแขนไม่เชื่อสิ่งที่อีกฝ่าย พูด

คนถูกอ้างว่าเป็นพ่อหัวเราะในลำคอ สายตาดูแคลนมอง ร่างบางอย่างเอาเรื่อง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกยัด เหยียด ชายหนุ่มกอดอกมองนิ่งกับลูกไม้ตื้น ๆ

“หึ เธอเอาอะไรมาพูด ฉันไปเป็นพ่อของเด็กคนนั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ถ้าคุณชื่อมาร์ติโน่ คงรู้จักผู้หญิงชื่อจอมใจ เมื่อสี่ปีก่อน ที่เมืองไทย พวกคุณพบรักกัน คุณสัญญาว่าจะกลับมา หาพี่สาวฉัน แต่สุดท้ายก็ไม่มา และเด็กคนนี้คือเลือดเนื้อ เชื้อไขของพวกคุณ

จอมขวัญเล่าต่อ เธอเคยเจอพี่ชายเขาหน้าตาละม้าย คล้ายกันมาก แต่ชายตรงหน้าเย็นชา ดุดัน คมคายด้วย หนวดเคราเป็นปื้นดำ ๆ และยังพกเรือนร่างสมบูรณ์แบบ นั้นอีก ข้อมูลที่ว่าเขาเป็นชายในฝันของ สาว ๆ นั้นไม่ได้ กล่าวผิด

“คุณผู้หญิง ฉันว่าเธอคงจำคนผิดแล้ว ฉันเคยไปเมือง ไทยแต่ไม่ใช่สี่ปีก่อนแน่ เลิกใช้มุกนี้เถอะ ฉันเห็นจน เอียน” มาร์ติโน่หมุนกายกลับเข้าบ้านแต่แรงจับที่แขน ส่งผ่านกระแสไฟทั่วร่างจนร่างกายถูกกระตุ้นอย่างน่า ประหลาด สายตาคมมองดุดันตรงมือที่จับแขน