บทที่ 12

อยู่ก็เสี่ยง ไปยิ่งเสี่ยง เท้าที่ก้าวชะงักลง กลัวก็กลัว อารมณ์โกรธยังอยู่

“ก็ได้ แลกกับการที่คุณเรียกหมอมาตรวจดีเอ็นเอเดี๋ยวนี้ ฉันจะอยู่ที่นี่”

“กลับไปคุยกันที่บ้าน ถ้าคุณไม่อยากให้ผิวสวย ๆ ไหม้ ดูน่าเกลียดก็ขึ้นรถซะ” เสียงเรียบสั่งสายตายังคงจับจ้อง ร่างบางนิ่ง แม้ภายนอกเฉยเมยแต่ในใจกำลังลิงโลดกับ เกมแมวไล่ตะปบหนู

“ชิ!” จอมขวัญเลือกอะไรไม่ได้จำยอมขึ้นรถกลับบ้าน ความรู้สึกราวกับเธอก้าวเท้าเข้าหลุมพรางที่เขาเป็นคน ขุดยังรบกวนจิตใจตลอดเส้นทาง

ดวงตากลมโตมองชายข้างกายด้วยความสงสัย พยายามค้นหาเขา แต่พบเพียงความว่างเปล่าที่เธอไม่ สามารถรู้ได้ว่ามาร์ติโน่กำลังคิดอะไรอยู่

สิบนาทีต่อมา รถกระบะคันเดินแล่นมาจอดด้านหน้า บ้านพักพร้อมร่างนายหัวและแขกสาวคนเดิม ติดที่หน้า เจ้าหล่อนบึ้งตึง

โอลีเวียระบายยิ้มให้ทั้งสอง
“ดูแลเธอ อย่าให้ออกไปทำให้คนอื่นเดือดร้อนอีก”

“ค่ะ นายหัว”

“ฉันยังไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครสักหน่อย” จอม ขวัญเถียงกลับ

“ผมไง ต้องทิ้งงานมาหาคุณ

คำพูดของเขาทำเธอใจเต้นแรงหวั่นไหวกับคำพูดนั้น หากไม่นับเรื่องที่ผ่านมาเขาเป็นคนดีคนหนึ่งทีเดียว เธอ ยืนมองเขานิ่งไม่ตอบกลับ ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน ก่อนจะ ได้สติตอนเขาขึ้นรถพร้อมออกตัวไปจากที่นี่

“คุณจะไปไหน เรามีเรื่องต้องคุยกันนะคะ

“ไว้เย็นนี้ค่อยคุย อย่าออกไปอีกไม่งั้นจบไม่สวยแน่ ยาหยี” คำขู่ทิ้งท้ายก่อนขับรถออกไปอย่างไม่เหลียวหลัง

หากไม่ติดวาจายียวนแกมสั่งทำให้เสียงหัวใจหดหาย ไปแทนที่ด้วยความโมโห ขอถอนคำพูดที่ว่าเขาเป็นคนดี นั้นทิ้ง ไม่ว่ายังไงมาร์ติโน่สำหรับเธอคือผู้ชายหั่น และบ้า กาม
“อย่าถือสานายหัวเลยนะคะ แกไม่เคยเป็นแบบนี้มา ก่อน” โอลิเวียบอกพร้อมรอยยิ้มเปื้อนหน้า

“ไม่เป็นกับคนอื่นแต่มาเป็นกับฉันหรือคะ” จอมขวัญถาม พยายามปรับอารมณ์ให้นิ่งสุดใจ

“ใช่ค่ะ”

เธอมองแล้วพ่นลมหายใจหนัก ๆ ระงับอารมณ์โกรธถาม หาหลาน “ข้าวต้มมัดไปไหนแล้วคะ”

“ห้องนั่งเล่นค่ะ กินอิ่มก็นอนเลยค่ะ แกเลี้ยงง่ายดีนะคะ”

จอมขวัญเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ทิ้งร่างลงข้างหลาน ลูบศีรษะเล็กอย่างเบามือ สายตาอาทรมองดวงหน้าขาว ก่อนก้มจูบหน้าผากเล็กแล้วล้มตัวลงนอนเคียงข้าง โอลิ เวียเดินหลบไปปล่อยให้ทั้งคู่ได้อยู่กันตามลำพัง

เพราะอยากทำตามคำขอ และอยากให้หลานมีพ่อ ถึงยัง อยู่ที่นี่ ต่อจากนี้ไปเธอต้องเจออะไรบ้างยังไม่รู้เลย แต่ จะไม่ยอมถูกกระทำเด็ดขาด

หลายชั่วโมงผ่านไป จนกระทั่งแสงสุดท้ายของวันหมด ลง ดวงตะวันลาลับแทนที่ด้วยพระจันทร์กระจ่างดวงใหญ่ มันสวยไม่ต่างเมืองไทย คนรอร้อนใจชะเง้อมองไร้วี่แววคนสั่งให้คอย

“นายหัวของป้ากลับบ้านกี่โมงกันคะ” เธอถามขณะสอน หนังสือแพรวา และเห็นโอลิเวียนำนมอุ่นมาให้

“ไม่เป็นเวลาหรอกค่ะ ถ้าคุณง่วงไปนอนเถอะค่ะ อย่า คอยเลย”

นมอุ่นถูกส่งให้หนูน้อยดื่มและส่งให้หญิงสาว

นี่เราโดนหลอกอีกแล้วเหรอเนี่ย

“อร๊อย อร่อยค่ะ” หนูน้อยชมประจบก่อนหยิบขนมเข้า ปากหนึ่งชิ้นตามด้วยนม

“น้าขวัญ พรุ่งนี้ไปดูพี่ม้าได้ไหมคะ”

“ได้จ้ะ แต่หลังจากเรียนคณิตศาสตร์เรียบร้อย”

“ได้ค่า ข้าวต้มมัดชอบคณิตศาสตร์ที่สุด”

แพรวาลุกขึ้นกอดน้าตัวเองก่อนนั่งตักหญิงสาวไปเล่น ตุ๊กตาไป แค่ชั่วครู่ก็ปิดปากหาวแล้วพับหลับ จนคนเป็น น้าต้องพาขึ้นไปนอน ก่อนลงมาเก็บข้าวของที่ทำเกะกะ
เวลาเกือบสี่ทุ่ม จอมขวัญเดินออกจากห้องน้ำเตรียม พร้อมเข้านอน เท้าเล็กเดินไปปิดไฟก็เสียงเรียกจากด้าน นอกดังขึ้น เสียงที่ทำให้เธอใจเต้นแรงสุดประหม่า

“จอมขวัญเปิดประตู

“ฉันนอนแล้ว”

จอมขวัญเดินไปชิดประตูแนบหูฟังด้วยหัวใจเต้นโครม คราม การออกไปพบเขาเวลานี้ไม่ปลอดภัยแน่

“แมวที่ไหนตอบ เปิดเดี๋ยวนี้” มาร์ติโน่สั่งเสียงเข้ม

“ไม่ค่ะ ดึกแล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน

“ผมอยากคุยเรื่องหลานคุณ ถ้าไม่คุยตอนนี้ก็ไม่ต้องคุย กันอีก” คำสั่งเฉียบขาดโดยยกจุดอ่อนของเธอให้จำยอม อีกครั้ง ยืนคอยไม่นานประตูห้องถูกเปิดออก