ตอนที่ 8 ถึงเป็นผีก็จะติดตามคุณไปทุกที่
“ผมไม่รับ”
ขอบคุณหรอ ในโลกของเขาไม่มีอะไรใช้คืนได้อย่าง เท่าเทียม เขาไถ่เธอเท่ากับว่าเธอเป็นหนี้เขา
เครื่องปรับอากาศภายในรถปล่อยความร้อนออกมา แต่แก้วใจกลับสามารถรู้สึกถึงความเย็นที่แผ่ออกมา จากตัวเขา คนๆนี้ไม่มีเหตุผลจริงๆ แม้แต่มารยาทพื้น ฐานก็ไม่เข้าใจ
“เอาที่สบายใจ”
นี่คือการขอบคุณอย่างจริงใจแต่กลับถูกคนอื่น ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยสินะ เธอขุ่นเคืองจนต้องหันหน้า ออกนอกหน้าต่าง มองสายรุ้งข้างนอก ดีกว่ามองหน้า เขาเป็นไหนๆ
ตุงคินยิ้มหยันที่มุมปาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเมินใส่ แถมยังมาจากเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอีก ใบหน้า หล่อเหล่าเปลี่ยนไปยากจะคาดเดา คิ้วเขาผูกเป็นปม เขาไม่พอใจสิ่งนี้
กล้าดียังไงให้เขารอถึงสามวัน พอถึงเวลาแม้แต่เงา ก็ไม่เห็น แม้แต่ตัวเธอเองก็เกือบจะไม่เหลือแล้ว จนถึง ตอนนี้เธอยังไม่คิดจะอธิบายสักหน่อยหรือ
ผู้หญิงไอคิวต่ำอย่างนี้ โดนเขาขายแล้วก็ยังจะโง่ไปช่วยเขาหาเงินอีก
แก้วใจจามออกมา ตัวเธอเริ่มสั่นอีกครั้ง ไม่นะ เธอ เป็นหวัดซะแล้ว ทั้งหมดต้องโทษคนไร้เหตุผลตุงคืน
อยากจะเปิดดูสมองเขาซะจริงว่าข้างในมีอะไร ทำไม ถึงทำให้คนหมดคำจะพูดกับเขาได้ขนาดนี้
เงียบ
บรรยากาศภายในรถแปลกไปเล็กน้อย แก้วใจยังคง จามติดกันสามครั้ง ตุงคืนสุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องช่วย เธอ
“จอดรถ”
ทำไมถึงให้หยุดรถกะทันหัน นภวัตมองเขาด้วยความ สับสนเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น คุณอัยการ”
“รออยู่นี่”
เขาพูดแล้วเปิดประตูลงจากรถ ลมเย็นๆพักเข้ามา ทันที ทำให้แก้วใจจามอีกหลายครั้ง คนบ้า เกลียดเขา จริงๆ
แก้วใจห่มเสื้อผ้าไว้กับตัวแน่น แต่ก็ยังรู้สึกว่าทั้งตัวยัง หนาวเย็นไม่ลดลงเลย
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงประตูก็เปิดออกอีกครั้ง
“คนบ้า หนาวจะตายอยู่แล้ว คุณไปไหนมา” แก้วใจ ขมวดคิ้วด้วยความโมโห สูดน้ำมูกขึ้น หน้าของเธอ ซีดเซียว
ตุงคินเหลือบมองเธอ แล้วส่งถุงในมือให้กับเธอ แล้ว หยิบเครื่องดื่มแก้วหนึ่งออกมา
“หมายความว่าไง”
ดวงตาของแก้วใจเป็นประกายขึ้นมา เธอพยายามที่ จะคว้า แต่ถูกเขายกขึ้นไปจนเธอไม่สามารถคว้าได้และ พูดอย่างเฉยชาว่า “อยากดื่มมั้ย”
เธอตัวให้ดูน่าสงสารเล็กน้อยเธอพยักหน้าซ้ำๆ มอง เขาด้วยความหวัง ในขณะนี้ภาพลักษณ์ของเขาในใจ ของเธอดีขึ้นมาอย่างมาก
ปากของเฉิงอี้เฉินกระตุกเล็กน้อย ช่างน่ารักเหลือเกิน
“กินยาลดไข้ในถุงก่อน แล้วจะให้
“คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าฉันมีไข้” แก้วใจใช้มืออังหน้า ผากและพบว่ามันร้อนมาก แต่ผู้ชายคนนี้รู้ได้อย่างไร และเขาก็ไปซื้อยาอีก
ผู้หญิงคนนี้กำลังมองเขาด้วยความสงสัย ผู้หญิง ทั่วไปถ้าถูกเขาทำอย่างนี้ให้มักจะถูกดึงดูดจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่เธอมัวคิดอะไรอยู่ คิดว่าเขากำลังคิด อะไรงั้นหรอ เขารอเธอกระโจนเข้าใส่กับดักอีกครั้งงั้น หรือ
ไม่แปลกที่เธอจะคิดมาก จริงๆแล้วผู้ชายคนนี้เป็น คนต่อหน้าใจดีแต่ลับหลังใจร้าย เป็นคนที่หาโอกาสแก้ แค้นได้เสมอ
“สายตาแบบนั้นหมายความว่าไง”
“ถ้าจะให้พูดก็คือ”เธอจ้องมาที่เขาอย่างเงียบๆ “คุณ คิดอะไรอยู่ตอนนี้”
ตุงคิงชะงักค้างไปทันที เอาอุส่าห์มีน้ำใจไปหายาตั้ง หลายร้าน และซื้อเครื่องดื่มให้ด้วยความตั้งใจ พระเจ้า เท่านั้นที่รู้ว่า ตอนเขายืนอยู่ในร้านถูกคนรอบๆมองเขา อายขนาดไหน แต่สุดท้ายกลับได้ความสงสัยของเธอ กลับมาตอบแทน
เขาไม่ควรใจดีตั้งแต่แรก
เธอวางยาไว้ด้วยใบหน้าเย็นชา “ฉันกลัวว่าคุณจะ วางยาฉัน”
“หึ คุณอย่าวางแผนอะไรจะดีที่สุด” เธอหยิบยาขึ้นมา ด้วยความสงสัย เปิดฝาน้ำแร่และปิดลงอีกครั้ง “ในน้ำ คงไม่มียาพิษใช่ไหม”
“มียาพิษหรอ”
แก้วใจมองเขาด้วยท่าทางระแวง เวลานั้นเขาก็รู้สึก ตลกขึ้นมา เธอกินยาอย่างเชื่อฟัง แล้วกระตุกมุมเสื้อ เขาเบาๆ “คุณอัยการ น้ำฉันล่ะ”
เขาส่งมันให้เธอ ปิดตาและแกล้งพูด “ในน้ำก็มีพิษ”
คิคิ แก้วใจหัวเราะออกมา เขาก็ขี้แกล้งอยู่เหมือนกัน แม้จะเหมือนยังโกรธอยู่ เธอดื่มน้ำอย่างสุขใจ ตอนนี้ เธอรู้สึกอุ่นขึ้นมาอย่างมาก
นภวัตแอบมองตุงคินที่โกรธอยู่และแก้วใจที่ดื่มน้ำ อย่างสุขใจ เขาก็แอบถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วขับ รถต่อไป คนเย็นชาอย่างอัยการตุงคินเคยมีความคิดที่ จะซื้อยาให้ผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แถมซื้อน้ำมาให้อีก ด้วย เหลือเชื่อ เหลือเชื่อจริงๆ
รถขับไปจอดที่หน้าคอนโด แก้วใจยังคงหลับเพราะ ฤทธิ์ยา แถมตอนนี้ยังหลับอยู่ภายในอ้อมกอดของตุง คิน และเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่อย่างใด
“คุณอัยการ พรุ่งนี้ให้ผมมารับไหม”
“นี่ พูดเบาๆหน่อย” เขาพูดแล้วมองเธอที่ขมวดคิ้วอยู่ ครู่หนึ่ง “พรุ่งนี้มารับสายกว่าเดิมหนึ่งโมง”
สายหนึ่งชั่วโมง ในหัวของนภวัตตอนนี้เต็มไปด้วย ภาพที่คิดดีไม่ได้เลย ใช่สิสวยขนาดนั้นใครก็ยากจะ ทานทนได้ นับประสาอะไรกับท่านอัยการที่ทนมาถึง สามสิบปี
“ครับ ขอให้มีความสุข”
ตุงคินอุ้มเธอออกจากรถในท่าเจ้าสาว เขามองนภวัต อยู่แวบหนึ่ง ทําให้นภวัตไม่กล้าอยู่อีกต่อไป เขาเพียง แค่ยิ้มออกมาและขับไปออกไปทันที
ขอให้มีความสุขหรอ นภวัตคิดไปถึงไหนกัน ตุงคืน ส่ายหัวยิ้มๆและมองไปที่ผู้หญิงที่หลับลึกอยู่ ใบหน้าเธอ บริสุทธิ์เหมือนทารก รู้สึกถึงความไร้เดียงสาของเธอ เพียงแต่ทำไมเธอต้องเป็นลูกสาวของนายถวิต
เขาถอนหายใจออกมาและอุ้มเธอขึ้นลิฟไป
ปีก
แก้วใจถูกวางลงบนเตียงอย่างแรง เธอที่หลับลึกอยู่ จึงตื่นขึ้นมาทันที เธอมองห้องที่ไม่คุ้นเคยอย่างสงสัย
“ที่นี่ที่ไหน”
“ไปทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำ”
เสียงเย็นๆดังขึ้น เธอเงยหน้า ปรับสายตาขึ้นมอง จน พบกันดวงตาสีเข้ม หัวใจของเธอก็กระตุกและเต้นขึ้น มาอย่างรุนแรง
ตุงคิน ใช่แล้ว เธอเลือกเขา กลับมากับเขา ทำไมถึง หลับไปซะได้
เธอเกาหัวแล้วนอนต่อไปอย่างขี้เกียจ พูดเสียงเบาว่า “ไม่อยากอาบน้ำ นอนแล้ว ฝันดีค่ะ”
ตุงคินโมโหขึ้นมาทันที เขาดึงเธอลุกขึ้นมา “เธอดูตัว เองตอนนี้ซิว่าเป็นยังไง ไปอาบน้ำ ไม่งั้นก็นอนบนพื้น”
นอนบนพื้น แก้วใจจับใจความสำคัญได้ก็ถึงกับเบิก ตากว้าง มองไปที่ตาของเขาอย่างงุนงง
“คุณล้อเล่นใช่ไหม”
“ผมดูเหมือนล้อเล่นรึไง”
ไม่เหมือน ไม่เหมือนล้อเล่น ให้ตายเถอะผู้ชายคนนี้ที่ จริงเป็นยังไงกันแน่ เธอตอนนี้กำลังป่วยอยู่ แต่เขากลับ ให้เธอนอนบนพื้น ถึงแม้ว่าเขาจะซื้อเธอมาด้วยเงินสอง ร้อยห้าสิบบาท แต่ก็ไม่ควรจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ไหม
“ตุงคิน คนใจร้าย”
มองเขาด้วยความกรุ่นโกรธและเดินไปห้องน้ำทันที
ตุงคินนั่งอยู่ข้างๆ มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย ผู้ หญิงคนนี้ควรได้รับการสั่งสอน ยิ่งเป็นผู้หญิงที่ดื้อดึงก็ ยิ่งต้องหัดเชื่อฟัง
คนที่อยากสอนคนอื่นอย่างตุงคินรู้สึกว่ามีอะไรบาง อย่างผิดปกติ เธอไปห้องน้ำจะเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่ออกมาอีก คงไม่เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม เธอเพิ่งป่วยอยู่ด้วย
คิดถึงข้อนี้ใจของเขาก็กระตุกขึ้นมาทันที รีบเดิน ไปทางห้องน้ำ ยิ่งเดินไปใกล้ห้องน้ำก็เห็นไอน้ำที่ตอน นี้กำลังเกาะผู้บนกระจกจนเป็นฝ้า สติเขาแทบหลุด พยายามระงับความคิดที่อยู่ในใจ แล้วเคาะประตู ห้องน้ำ
“อาบเสร็จรึยัง”
ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีเสียงอะไรเลย เขาขมวดคิ้วขึ้น มาทันที ไวเท่าความคิดเขาก็เตะประตูห้องน้ำทันที
ประตูยังไม่ขยับ จนเขาถีบอีกสองสามครั้งถึงเปิด เข้าไปได้ เขารีบเข้าไปในห้องน้ำและถอนหายใจด้วยความโล่ง
ใจที่เห็นหญิงสาวนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ แล้วตบหน้าเธอ
เบาๆ “แก้วใจ คุณอยากตายหรือไง ถึงมานอนอยู่นี่
เธอยังมีสติอยู่ไหม การนอนในอ่างอาบน้ำอาจจะจม น้ำตายได้ ยัยบ้า ไม่ระวังเลย
แก้วใจค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างมึนงง ก่อนจะตะโกนออก มา “ตุงคิน คุณมีสามัญสำนึกอยู่ไหม เข้ามาในห้องน้ำ ได้ไง หน้าไม่อายจริงๆ”
“ออกไปเดี๋ยวนี้”
เขามองเธอด้วยความโกรธ วันนี้มันวันดีจริงๆ ทำดีแต่ สุดท้ายไม่ได้ดี ถ้าเขาไม่เข้ามาเธอคงไม่คิดจะนอนใน อ่างทั้งคืนหรอกนะ
แก้วใจจ้องเขาและพูด “คุณยืนอยู่อย่างนี้แล้วฉันจะ ออกไปได้ไง”
ตุงคินรีบหันหลังเดินออกไป เธอรีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อ คลุมอาบน้ำ แต่เสื้อคลุมเป็นของตุงคิน มันตัวใหญ่มาก
พอเธอใส่จึงเหมือนพันผ้าห่มอยู่
เธอเหลือบมองไปที่ประตูที่พังออก มุมปากก็กระตุก ทันที นี่คงไม่ใช่ฝีมือตุงคืนใช่ไหม เขายังมีงานอดิเรก เป็นการพังประตูหรือไง งานอดิเรกเขาช่างแปลกอย่าง รับไม่ได้จริงๆ
“นี่ มีชุดตัวเล็กๆหน่อยไหม” แก้วใจลากเสื้อคลุมอาบ น้ำออกมายืนบนพรมจ้องเขา ความง่วงเข้ามาไม่หยุด จนตอนนี้เธอแทบจะหลับทั้งยืน
“มานี่ดี”
พอได้ยินคำพูดเขา เธอก็นึกถึงบรรพบุรุษเขาขึ้นมา ทันที สั่งสอนคนๆนี่ยังไงกัน คิดและค่อยๆเดินไปหา ผู้ชายคนนี้คงไม่ทำอะไรคนป่วยใช่ไหม
“คุณจะทำอะไร”
ตุงคินเหลือบมองไปที่หญิงสาวที่ทำท่าระวังและยิ้มออกมา “สบายใจเถอะ ผมไม่แตะต้องคุณก่อนแต่งงาน หรอก เพียงแต่ว่าห้องนี้มีเตียงเดียว และผ้าห่มผืนเดียว คุณเข้าใจไหม”
“งั้นคุณก็ไปนอนโซฟาสิ โซฟาใหญ่มาก” แก้วใจชี้ไป ที่โซฟาขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่น แล้วนอนลงบนเตียง อย่างเป็นธรรมชาติ “ตอนนี้ฉันเป็นคนป่วย คุณควรจะ ดูแลฉัน”
“มีสิทธิอะไร”
“ฉันเป็นคนป่วย”
ป่วยควรมีสิทธิหรอ เขานอนลงข้างเธออย่างไม่ลังเล ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มอันร้ายกาจ “ผมไม่ไป”
แก้วใจจ้องเขาอย่างมึนตึง ยื่นมือออกไปผลักเขา แต่ เขากลับไม่ขยับเลยสักนิด ความง่วงปะทะเข้ามาอย่าง หนัก เนื้อตัวรุ่มๆของเธอทำให้แรงแทบจะไม่มี เธอพูด พึมพำออกมาเสียงเบา “คุณอย่าแตะต้องตัวฉัน ไม่งั้น ฉันกัดคุณตายแน่
กัดเขาหรอ ตุงคินมองผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆอย่าง สนใจ เธอหลับแล้วไปอย่างสนิท แต่ปากเล็กๆยังคง พึมพำออกมาเล็กน้อย แก้มของเธอแดงระเรื่อ ช่างน่า รักเหลือเกิน
เขาขยับเข้าไปใกล้เธอขึ้นอีก ยกยิ้มขึ้นเบาๆ แล้วดึง เธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา พร้อมพูดกระซิบเบาๆ “กอดกันจะได้อุ่นๆใช่ไหม”
เธอที่นอนอยู่ก็ไม่มีท่าทีผลักไสแต่อย่างไร เธอขยับถู แก้มบนอกเขา พร้อมหลับต่อ
เขานอนหลับสนิททั้งคืน จนกระทั่งตุงคินรู้สึกว่าผู้ หญิงในอ้อมกอดตัวร้อนขึ้นเรื่อยๆ เขาค่อยๆเปิดเปลือก ตาขึ้นแล้วมองผู้หญิงที่แก้มแดงจัดในอ้อมกอด เขา ขมวดคิ้วแล้วตบแก้มเธอเบาๆ
“แก้วใจ ตื่น”
แก้วใจตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ และพูดเบาๆว่า “ฉัน ไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ไหวหรอ ไข้คุณไม่ลดเลย” ตุงคินอังมือบนหน้า ผากของเธอ แล้วพ่นลมหายใจออกมา “รอแปบนึง ผม ไปตามหมอมา”
แก้วใจเปิดเปลือกตาและมองเขาอย่างอ่อนแรง “เร็ว หน่อย ฉันไม่ไหวแล้ว แถมคันตัวไปหมด”
เธอพูดพร้อมเกาตัวไปอย่างสะเปะสะปะ เธอรู้สึกว่ามี ผื่นผุดขึ้นบนผิวของเธอ เธอกังวลใจอย่างหนัก ใช้เสียง ดังที่สุดตะโกนออกไป “ตุนคิน ฉันผื่นขึ้นเต็มไปหมด คุณรีบเรียกหมอมาหน่อย”
เขาที่กำลังโทรศัพท์อยู่ขมวดคิ้วขึ้นมา “ผมกำลังโทร
“ตุงดิน ฉันเดือนคุณไว้เลย ถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมา แม้เป็นผีก็จะไม่ปล่อยคุณไป ฉันจะมาหลอกคุณริม หน้าต่างทุกวัน” เธอพึมพำเบาๆแล้วนอนลงอีกครั้ง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ