บทที่6 สร้างความแตกต่าง

ตอนแรกฉันกะจะอ้อมไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เกาหุ้ยเห็น แต่สิ่งที่ฉัน คาดไม่ถึงก็คือเธอกำลังอยู่ในห้องทำงานของเขาอยู่พอดีตอน ฉันปิดประตูเข้าไป

พอเขาเห็นฉันเข้ามา เขาก็เอ่ยบอกเกาหุย “พอแค่นี้ก่อน เธอ กลับไปบอกให้ช่างภาพถ่าย ให้เสร็จเร็วๆ ฉันรอดูรูปอยู่”

“ค่ะ บอส”

เกาหุ้ยเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างฉัน แล้วมองฉันด้วยสายตาไม่ พอใจ ฉันยกยิ้มให้เธอ วันนี้ฉันคงโดนเล่นแน่นอน

“มาจ่ายเงินเพิ่มหรอ” หลังจากที่เกาหยออกไป เขาก็เอ่ยถาม ฉันด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ

ฉันอึ้งกับคำพูดของเขา ไม่ตอบคำถามของเขา แล้วยื่น โทรศัพท์คืนให้เขา แล้วก้มหน้าก้มตาเอ่ยบอกเขา “เมื่อเช้ารีบ มากจนหยิบมือถือผิดไป และเมื่อตอนมาเลขาเกาโทรมาเตือน คุณเรื่องไปประชุมด้วยค่ะ”

เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินมาหยิบมือถือไปหมุนเล่น แต่ไม่ ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่มองหน้าฉัน แล้วขมวดคิ้ว เหมือนกำลัง คิดอะไรบางอย่างอยู่

ในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงมือถือที่เคาะกับโต๊ะ จนฉันเริ่ม ทนกับมันไม่ได้ จึงอยากจะเอ่ยถามเขาว่ามันหมายความว่ายังไงแต่เขากลับเป็นคนเอ่ยพูดขึ้นก่อน “ฉันนึกว่าคุณเฉียวเพิ่งรู้ตัว ได้สติ หลังจากที่นอนกับผมแล้ว ผมมีค่าแค่นี้ คงเป็นผมเองนะ ที่หลงตัวเองไปเอง ใช่มั้ย

ฉันมองไปตามมือของเขา เห็นเขาก้มลงไปหยิบเหรียญนั่นขึ้น มา ฉันอายหน้าแดง “น้อยไปหรอคะ ไว้เงินเดือนฉันออกแล้วฉัน จะเอามาชดให้ แต่คุณฝันไปเถอะว่าจะเอาเรื่องนี้มาฉัน

พูดจบ ฉันก็ใจหายวูบ รอคำตอบของเขา เขาคงรู้แหละว่าฉัน หมายความว่ายังไง ฉันไม่อยากออกจากเหน

ผ่านไปสักพัก เขาก็ก้มลงไปหยิบมือถือฉันแล้วยื่นมันคืนมาให้ ฉัน แล้วเอ่ยพูดขึ้นนิ่งๆ “เมื่อกี้แม่เธอโทรมา เสาร์ อาทิตย์นี้บอก ให้เธอกลับบ้านไปนัดบอด แต่ฉันปฏิเสธแทนเธอไปแล้ว

เขาพูดออกมานิ่ง แต่ฉันกลับรู้สึกไม่พอใจ และเริ่มโมโห จึง เอ่ยพูดขึ้น “คุณหมายความว่ายังไงที่คุณปฏิเสธแทนฉันไปแล้ว ฉันจำไม่ได้ว่าคุณไปเป็นผู้ช่วยส่วนตัวฉันตอนไหน

พอได้ยินดังนั้น เหมือนเขาเองก็ไม่พอใจเหมือนกัน เขาเดิน เข้ามายืนอยู่หน้าฉัน แล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “นอนไปแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบ ”

ในที่สุดฉันก็ทนต่อไม่ไหว “ประธานจิน ฉันไม่รู้ว่าคุณมีปัญหา หรือต้องการอะไรกันแน่ ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ฉันบอกคุณไปแล้ว ไม่ต่ำกว่าสามรอบว่าขอให้เราลืมเรื่องที่เกิดขึ้น ต่างคนต่างใช้ ชีวิตเหมือนเดิม ทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น มันเป็นทางออก ที่ดีกับทั้งสองฝ่าย ฉันเพียงแค่ต้องการทำงานเลี้ยงดูตัวเอง ไม่ว่าคุณจะขอหรือเสนออะไรก็ตามฉันไม่สน และที่คุณบอกจะรับผิด ชอบ ขอโทษนะคะฉันไม่ใช่เด็กมอปลาย ที่จะมาร้องไห้โวยวาย ต้องมาให้คุณรับผิดชอบฉัน”

พูดจบ ฉันก็เอื้อมมือไปดึงมือถือของฉันที่อยู่ในมือเขา แล้วหัน หลังเดินออกจากห้องไป

และอาจเป็นเพราะฉันเสียงดังมากเกินไป ตอนฉันออกมาทุก คนต่างมองมาที่ฉัน ฉันโมโหมากจนไม่มีอารมณ์ทำงานต่อ ก็เลย ลางานกลับบ้าน

ฉันไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร ฉันสงสัยว่าเขาต้องการจะเอา คืนฉันเรื่องที่ฉันทำกับเขาทั้งเมื่อคืนกับเมื่อเช้าอย่างนั้นหรอ

“เชอะ ผู้ชายบ้าไร ทำไมเจ้าคิดเจ้าแค้นจังเลยล่ะ” จากนั้นฉันก็ เดินเข้าไปร้านขายยา