บทที่18 โดนตี

“ฉันจะทำไมงั้นหรอ ฉันจะทำให้แกเห็นว่าฉันจะทำอะไร เขายื่น มือไปผลัก โต๊ะออก แล้วเดินเข้ามาหาฉัน เขาทั้งสูงทั้งอ้วน เงาดำ ของเขาบังไฟไว้มิด ฉันยังไม่ทันได้หายใจและตั้งตัว ก็ถูกเขา จิกหัวเอาไว้

“ถ้าแกกล้าหนี ฉันก็กล้าที่จะตีแกให้ขาหักเหมือน” คำพูดนี้ เป็นเหมือนหินที่หนักหนึ่งต้นทับอยู่บนหน้าอกของฉัน ฉันรู้ว่าเขา กำลังจะโมโหแล้ว และฉันรู้ดีว่าเขาคงทนฉันมามากแล้ว

ฉันจ้องหน้าเขานิ่ง และอาจเป็นเพราะว่าเขาก็ยกเก้าอี้ขึ้นฟาด ลงตรงน่องของฉัน

“อ้า…” ฉันร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด ฉันพยายามจะวิ่งหนี แต่

ผมคงยาวเกินมาจนเขาแค่เอื้อมมือมาก็จับผมฉันไว้ได้ ฉันหนีไป

ไหนไม่ได้ ตอนนี้ ฉันรู้สึกเกลียดผมที่ยาวสลวยของตัวเองมาก

“อย่า อย่าทำแบบนี้ ฉันขอร้อง” เหมือนคุณหยาวเพิ่งจะตั้งสติ ได้ เธอรีบวิ่งเข้ามาแล้วคุกเข่าขอร้องเขา

หลังจากที่ถูกตีที่ขาข้างขวาอีกรอบ ทำให้ฉันไม่มีแรงหนีไป ไหนได้ เจ็บจนตาเริ่มตัว น้ำตาเริ่มไหลลงตรงพื้น ฉันเงยหน้าไป มองโคมไฟ ตอนความทรงจำเริ่มจะหายไป แล้วจู่ๆ ในหัวก็มี ใบหน้าเยือกเย็นของจินหานผุดขึ้นมาในหัว

เหมือนเขามายืนอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วกำลังเยาะเย้ยฉัน “เฉียวซี ถ้าเกิดเธอยอมแต่งงานกับฉันตั้งแต่แรกเธอก็คงไม่ต้องมา โดนแบบนี้หรอก ทีนี้เธอยังจะปฏิเสธฉันอยู่อีกมั้ย

ดวงตาแดงของฉันมองหน้าเขานิ่ง ฉันใช้มือคลานหนีเล็กน้อย แล้วรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายตะโกนบอก “ฉันจะไม่ปฏิเสธคุณ อีก ฉันจะแต่งงานกับคุณ คุณช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่หน่อย ฉัน ขอร้อง”

ฉันไม่รู้ตัวว่าตัวเองพูดบ้าอะไรออกไป อาจเป็นเพราะฉันคิดว่า มันคงเป็นเพราะฉันคิดว่านี่คงความหวังสุดท้ายของฉัน ตอนนี้ ฉันเพียงต้องการใครสักคน พาฉันออกไปจากนรกแห่งนี้

แต่มันก็เป็นเพียงภาพหลอนที่ฉันสร้างขึ้นมาเอง จินหานไม่มี ทางที่จะมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่มีเจ้าชายคนไหนที่จะสามารถมาช่วยฉัน ออกไปจากที่นี่ได้

ตอนนี้ฉันทำได้แค่ช่วยตัวเอง “หยุดได้แล้ว ถ้าเกิดฉันขาหัก ขึ้นมาจริงๆ หลี่หยุนเฟยคงไม่มีทางยอมแต่งงานกับฉันแน่ๆ” ฉันกัดฟันบอกเขา และแล้วก็ได้ผลเขาหยุดค้างมือไว้กลาง อากาศ

เขาหอบหายใจแล้ววางเก้าอี้ลง คุณหยาวคลานเข้ามาหาฉัน “ซีซี ลูกเป็นอะไรรึเปล่า ไปโรงพยาบาลกันเถอะ” เธอพยายาม ดึงกางเกงขึ้นเพื่อจะดูแผลให้ฉัน แต่เป็นเพราะฉันใส่กางเกงยีนส์ ขาเดฟ ยิ่งเธอดึงฉันก็ยิ่งเจ็บ

“เหอะ ถ้ายอมตอบตกลงตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบ นี้หรอก” เขานั่งลงบนโซฟา แล้วตะโกนบอกป้าแม่บ้าน “ป้าวางเอาน้ำชามาให้ฉันหน่อย

คุณหยาวคงไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน นอกจาก ร้องไห้เธอก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็จริง ไม่ว่าจะเวลาไหนฉันก็ไม่ สามารถหวังจะให้เธอช่วยอะไรฉันได้อยู่แล้ว

ฉันดันตัวเองแล้วพาตัวเองไปนั่งตรงโซฟา ความเจ็บทำให้ฉัน เหงื่อแตก ฉันหอบหายใจรอจนหัวเริ่มไม่เวียนหัวแล้ว ฉันจึงเอ่ย พูดขึ้น “จะให้ฉันแต่งงานกับหลหยุนเฟย แค่สองแสนคงไม่พอ

เขาได้ยินดังนั้นก็เดินเข้ามาฉัน “ฉันไม่ได้ขายลูกสาวกิน เงิน สองแสนฉันให้แม่แกเอาไปใช้จ่ายอย่างอื่น และฉันขอเตือนว่า แกอย่าปากพล่อยไปพูดเรื่องที่มันไม่เป็นเรื่อง

ดูเหมือนว่าเรื่องที่เขามีเมียน้อย คนพวกนั้นคงยังไม่รู้สินะ ฉัน เองก็นับถือเขามาก เรื่องเก็บซ่อนเขาทำได้ดีมาก พอคิดไปคิดมา ก็เหมือนตอนนั้นถ้าไม่ได้เป็นเพราะคุณหยาวหลุดปากเรื่องนี้กับ ฉัน ชาตินี้ฉันเองก็คงไม่มีทางได้รู้เรื่องนี้แน่นอน

ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าฉันเจ็บอยู่ ฉันคงขู่เขาเรื่องที่ฉันจะเอา ข่าวไปเผยแพร่ให้โลกรู้เรื่องที่เขาแอบมีชู้ ความจริงนี่ไม่ใช่ครั้ง แรกที่ฉันคิดจะทำแบบนี้ และเป็นเพราะฉันไม่มีหลักฐาน ก็เลยทำ อะไรเขาไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกหาทางเอาคืนเขาได้แล้ว