บทที่17 คัดค้าน

“คุณมาทำไม” ฉันเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงเฉยชา

เฉียวปิงเหลียนพับหนังสือพิมพ์ลงแล้วเงยหน้าขมวดคิ้วมอง ฉันแล้วเอ่ยถามขึ้น “ยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีมารยาท ไม่กลับบ้านนานข นาดนี้ แม้แต่มารยาททักทายก็ไม่รู้จักแล้วหรอ”

ฉันเหมือนได้ยินเรื่องเล่าตลก หัวเราะเยาะเขา “เหอะ กลับ บ้านงั้นหรอ คุณจะให้ฉันกลับบ้านไหน คุณเคยเห็นที่นี่เป็นบ้าน ด้วยหรอ”

“แก เฉียวซี ฉันจะบอกให้ แกอย่ามาลามปามฉัน ไม่ว่ายังไง ฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของแก

มันกี่ปีแล้วที่ฉันไม่เรียกเขาว่าพ่อ นานจนฉันจำไม่ได้ และฉันก็

ไม่อยากได้ กลับมาครั้งนี้ฉันไม่เคยคาดว่าจะได้เจอเขา ฉันไม่

ได้ตอบเขา แต่เดินอ้อมตรงเข้าไปที่ห้องครัว

ฉันเห็นคุณหยาวพูดอะไรบางอย่างกับเขา แต่พูดอะไรฉันเองก็ ฟังไม่ถนัด สักพักเฉียววิ่งเหลียนก็เดินเข้ามานั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว

“ซีซี หนูไปอยู่เมืองมานานขนาดนี้ สบายดีมั้ย แม่กับพ่อไม่ ได้ไปเยี่ยมหนูเลย ถ้ามีอะไรที่พ่อกับแม่ช่วยได้หนูต้องบอกนะ เพราะไม่ว่ายังไงหนูก็เป็นลูกสาวของพ่อกับแม่” เธอพูดเสร็จ แล้วก็ยื่นไปคืบปลามาให้ฉัน

ฉันก้มหน้าตอบกลับ “หนูสบายดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วง” ฉันรู้ว่าคำพูดพวกนี้เธอตั้งใจพูดให้เขาฟัง แต่ความเย่อหยิ่งและความ รู้สึกสงสารในตัวฉัน ทำให้ฉันไม่เชื่อฟังคำพูดของเธอ

หลังจากที่เลิกกับสังหมิงเฉิงบนพื้นที่ทุกตารางนิ้วนั่น หรือฉัน ไม่แม้แต่จะมีบ้านพักที่เป็นรูหนูเล็กๆ ในสายตาของจินหาน ไม่มีปัญญาจะจ่ายแล้ว ฉันเองก็แอบเกลียดตัวเองเหมือนกันที่ อวดเก่ง และไม่ยอมก้มหัวให้ใครง่ายๆ แบบนี้

เหมือนเฉียวปิ้งเหลียนจะรู้ว่าแม่ต้องการจะสื่ออะไร ฉันเห็นเขา ก้มลงไปหยิบบัตรเครดิตแล้วยื่นมันให้คุณแบบ “ในนี้มีสองแสน แกเอาไปใช้ไป”

พูดจบ เขาก็หันมาพูดกับฉัน “บอกให้แกหางานใกล้นี้ แกก็ไม่ ฟัง ดื้อดึงจะไปอยู่ที่เมืองไกลๆ แบบนั้น ไหนๆ แกก็กลับมาแล้วก็ แต่งงานอยู่ที่นี่กับเขาไปเลย ไว้ฉันจะฝากงานให้ หรือแกอยาก สร้างธุรกิจของตัวเองก็ได้ แต่ว่าผู้หญิง….

ฉันวางตะเกียบลง แล้วพูดขัดขึ้น “ฉันว่าคุณคงคิดมากไปเอง กลับมาครั้งนี้เพียงแค่มาเยี่ยมแม่เฉยๆ ไม่ได้จะอยู่นาน และผู้ ชายหลี่หยุนเฟย ที่คุณพูดถึง ฉันไม่มีทางแต่งงานกับเขา แน่นอน”

“ซีซี” คุณหยาวเรียกห้ามฉัน

ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นหมาป่าที่โดดเดี่ยว ไม่มีที่ให้ พึ่งพา ถ้าจะให้บอกว่าไม่น้อยใจก็คงไม่จริง

ถ้าเกิดฉันตอบตกลงเขาไป นายกประจำจังหวัดและบริษัทตระ กูลหลี่แต่งงานกัน คนหนึ่งมีอำนาจ อีกคนมีเงิน ทั้งชีวิตนี้ฉันก็คงไม่ต้องคิดว่าจะหนีไปไหนได้

และคุณหยาวกลับแค่เพียงเพราะเงินสองแสนและเพราะเธอ เป็นภรรยาของเขา เธอกลับไม่กล้าพูดอะไรเลย เธอคงจะคิด ว่าการที่ฉันจะได้แต่งงานกับครอบครัวรวยแบบนี้ มันคงเป็นทาง เลือกที่ดีที่สุดของฉัน

เขาเริ่มโมโห ดวงตาลุกเป็นไฟ หายใจแรง จึงลุกขึ้นตบโต๊ะ ทำตัวเหมือนเขาใหญ่ที่สุด แล้วพูดขู่ฉัน “แกไม่แต่งกับเขาแล้ว จะไปแต่งกับใคร ฉันปล่อยให้แกทำตามใจชอบมาสามปีแล้ว ครั้งนี้ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องแต่งงานกับหลี่หยุนเฟย บ้านนี้ฉันใหญ่ ถ้าแกกล้าหนี…..

“ถ้าฉันหนี แล้วคุณจะทำไม” ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกล้าหาญ มาก ถ้าอยู่ในสมัยที่มีสงครามกัน ฉันคงเป็นคนที่สองที่เสียสละ เพื่อบ้านเพื่อเมืองอย่างหลิวหูหลาน