บทที่14 ไปให้สุด

ฉันนั่งอยู่หน้าเกาหุ้ย เอื้อมมือไปหยิบไดรฟ์ของเธอมาเปิดดูใน โน้ตบุ๊คของฉัน เมื่อวานฉันลางานกลับไปก่อนก็เลยไม่ได้เห็นรูป งาน พอได้ดูงานแบบนี้แล้ว ฉันถึงได้รู้ว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน

เสื้อผ้าเป็นทีมสีเหลืองอ่อนกับสีม่วงอ่อน และALIEก็ยังคงมือ อาชีพเหมือนเคย คนสวย เสื้อผ้าก็สวย เป็นสิ่งที่คู่กันได้ลงตัว มาก

เกาหุ้ยหมุนปากกาในมือ มองไปที่จินหาน แล้วพูดเสนอขึ้น “ดิฉันสามารถติดต่อกับนางแบบและทีมงานที่ร่วมงานกับเรา บ่อยๆ สถานที่เราก็ใช้ตรงข้างทาง ตอนนี้ใบไม้กำลังร่วงสวย ขอ ให้พวกเขาช่วยแก้ต่างให้ไปก่อน มันน่าจะไม่ใช่เรื่องที่ยากค่ะ

หลังจากที่เธอพูดจบฉันแทบจะเผลอลุกขั้นปรบมือให้เธอ ไม่ แปลกใจที่ได้เป็นผู้ช่วยมานานหลายปีแบบนี้ ฉลาดและแก้ ปัญหาเฉพาะหน้าได้เก่งมาก ถ้าฉันเป็นเธอคงนั่งเงียบทำอะไรไม่ ถูกแน่เลย

ในห้องตกอยู่ในความเงียบจนหานยังคงขมวดคิ้วอยู่ เขายก กาแฟขึ้นมาดื่มแล้วเอ่ยพูดขึ้น “ไม่ได้ นางแบบต้องเป็นALIE”

“ทำไมล่ะ ทั้งๆ ที่ALIEก็ไม่ได้เหมาะกับเสื้อผ้าแนววนี้ขนาดนั้น หนิ…คะ” ฉันหลุดปากพูดออกไปอย่างลืมตัว

เขาหันมามองหน้าฉัน แล้วเอ่ยบอก “ฉันบอกลูกค้า และรับปากไปแล้วว่านางแบบเป็นALIE

หลังจากที่เขาบอก ฉันก็เข้าใจแล้ว ALIE เป็นนางแบบที่มีชื่อ เสียงที่สุดในตอนนี้ เขาใช้เธอมาเป็นตัวล่อ และไม่แปลกที่เพียง แค่ไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา การสั่งซื้อของสินค้าก็เพิ่มขึ้นมาก

เกาหุ้ยเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงฉันที่ได้ยิน “ตายแน่ๆ

เวลานี้เธอยังมีอารมณ์มาส่งสายตาหยอกล้อกับฉันอีก ฉันคิด ว่าเธอน่าจะเป็นคนที่ทัศนคติดีมากคนหนึ่ง แต่ดูจากอารมณ์ของ เธอ เธอคงเตรียมใจให้โดนว่าแล้วแน่ๆ

แต่ฉันก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอหรอก หลังจากที่เห็นฉันไม่ตอบ เขา ก็เอ่ยถามขึ้น “เธอมีความคิดอะไรดีๆ มั้ย”

“คือ คุณถามฉันหรอคะ” ฉันเงยหน้ามองเขาด้วยใบหน้า ตกใจ ฉันอยากจะอยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆ ที่หนึ่ง เมื่อใคร ใช้ให้ปากพล่อย

หลังจากเขาถามจบ ก็มีคนมากมายกระซิบกัน “วันนี้บอสเป็น อะไรไป ถามผู้ช่วยเนี่ยนะ อย่างเธอจะไปรู้อะไร” “ก็ใช่นะสิ ไม่มี มารยาท เธอมีสิทธิ์อะไรมาเสนอความคิดเห็นแบบนี้

ฉันหันไปมองหน้าพวกที่กระซิบนินทาฉัน ฉันดึงไดรฟ์ออก พับ หน้าจอลง แล้วเดินขึ้นไปเปิดที่โน๊ตบุ๊คส่วนกลางหน้าเวที

“เฉียวซี เธอจะทำอะไร” เกาหุ้ยเอ่ยถามฉันด้วยความตกใจ ฉันก็เลยพยักหน้าเชิงบอกให้เธอไม่ต้องเป็นห่วง

ความจริงฉันก็ไม่ได้มั่นใจตัวเองมากเท่าไหร่ แต่ฉันคิดถึงคำของเขา หลังจากเดือนฉันอาจนี้ฉันคงไม่สนใจหรอกว่าสิทธิ์หรือมี ฉันไม่อยาก ยอมแพ้ และอยากทำให้พวกดูถูกฉันเห็น การที่ตัวเองไม่วิธี แต่กลับอยากให้คนพูดอีก

ทุกต่างว่านางแบบของเราบินออกนอกประเทศไปแล้ว เอ่ยพูดขึ้นต่อ สีไฟอยู่ในรูปมันเข้ากับสีก็จริง แต่รูป ถ่ายมันเป็นของตาย หัวข้อของเรา เราสามารถปรับเปลี่ยน ไม่หรอเพราะยังไงถ่ายใหม่ไม่ได้หัวข้อใหม่ให้มันเข้ากับทีมของถ่ายค่ะ ง่ายดี

หลังจากฉันพูดเสร็จ หัวหน้าแผนกอื่นๆ ต่างมองหน้ากัน ซุบซิบคุยกัน บางพยักหน้า บางคนหน้า แต่กลับมีใครอะไรหรือเห็นด้วยกับความของฉัน

ฉันยังคงยืนเดินกลับไม่ได้ ในเมื่อทำขั้นแล้ว แต่ยืนนิ่งๆ บน เวทีต่อ

และตอนฉันกำลังทำใจจากเขานั่งอยู่เขาก็เอ่ยถามฉันต่อ แล้วเธอหัวข้อที่ไว้รึยังล่ะ

ฉันหันขอบคุณเขาด้วยสายตา แล้วเขากลับ รูปออกมาเข้ากันแบบนี้ เหมือนการเอาแดงมากับเขียว จะดูตัดเกินไป งั้นเราควรสร้างหัวข้อว่าถือโอกาสทําการขับเคลื่อนแฟชั่นแนวได้ไม่หรอ
แล้วเกาหุ้ยก็พูดเสริมต่อฉัน “พอถึงเวลาเราก็จ้างพวกสื่อที่ ดังๆ มาช่วยโปรโมท แค่เสื้อผ้าเราขายดี และนางแบบก็เป็นไป ตามที่ลูกค้าต้องการ แบบนี้ก็คงไม่มีปัญหาอะไรไม่ใช่หรือคะ”

เขาเหล่ตามองฉัน แล้วสุดท้ายก็พยักหน้าตอบตกลง