บทที่ 12 เลี้ยงข้าว

เขาไม่สนใจที่ฉันถาม และไม่ถามว่าฉันอนุญาตให้เขาเข้าบ้าน เปล่า เขาเดินเข้ามาอย่างตามใจชอบ และเดินดูรอบๆ จนทั่ว

“ผู้ชายที่ซื้อกระเป๋าพวกนั้นคงเป็นผู้ชายที่เจอเมื่อบ่ายใช่มั้ย” ฉันหันหลังกลับไปมองเขาแต่ก็ชนเข้ากับแผ่นอกของเขา เพราะ เขายืนห่างกับฉันไม่ถึงคืบ

เขาจับได้ว่าฉันโกหกเขา และเอ่ยถามออกมาตรงๆ ทำให้ฉัน

ไปต่อไม่ถูก

ฉันก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วเอ่ยบอกเขา “ที่แท้คุณก็กลับ มาเพื่อจะเยาะเย้ยฉันที่ถูกทิ้งงั้นหรอ

“เธอไม่รู้จักดูคนดีๆ เอง”

ฉันโกรธ ถ้าตามที่เขาพูดก็คือการที่ฉันถูกทิ้งมันเป็นความผิด

ของฉันงั้นหรอ

“คุณ” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อ เขาก็พูดขัดขืน “แคบ มาก”

ฉันกลืน พูดลงคอ เห็นเขาเดินสำรวจบ้านอย่างตามใจชอบ แล้วส่ายหน้าอย่างเอือม

มันก็แคบจริงนั่นแหละ ทั้งห้องรวมกันไม่ถึง40ตารางเมตร แต่ ที่ห้องแคบๆ นี้เต็มไปด้วยความทรงจำของฉันกับผู้ชายคนนั้นตลอดทั้งปี

ฉันยกมือกอดอก แล้วเอ่ยพูดขึ้น “ใช่สิ จะเทียบกับวิลล่าที่คุณ อยู่ได้ยังไงล่ะ แค่สระว่ายน้ำของคุณคงใหญ่กว่าห้องทั้งห้องของ ฉัน ที่หรูขนาดนั้นคงพักอยู่สบายมากใช่มั้ยล่ะ” ฉันยกมือเสยผม แล้วพูดต่อ “แต่แค่ไม่รู้ว่าเคยฝันถึงคนที่เคยถูกคุณไล่ออกบาง มั้ย พวกเขายิ้มให้คุณหรือร้องไห้ให้คุณกันล่ะ”

“ไม่รู้ว่าปากกินยาพิษไปมากขนาดไหนถึงมีปากที่ร้ายแบบนี้ แต่ว่า…” เขายกยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำเหมือนเขาไม่รู้สึกรู้ สาอะไรกับคำพูดของฉัน

ฉันกำลังจะเถียงกลับ แต่เขากลับยื่นมือมาจับมือฉันแล้วดึงฉัน เดินตามเขาไปทางประตู “คืนนี้ก็ปล่อยให้ฉันที่มีเงินมีบ้านได้ เลี้ยงข้าวคุณเฉียวก็แล้วกัน แล้วมาดูกันว่าคืนนี้คุณเฉียวจะฝันถึง คนพวกนั้นมั้ย”

“เฮ้ย ฉันยังไม่ได้เปลี่ยนชุด

ฮันไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงอยากเลี้ยงข้าวฉัน แต่สุดท้าย ฉันก็กลับเข้าไปเปลี่ยนชุดแล้วออกไปกับเขา

จินหานพาฉันมาที่ร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง เป็นแนวย้อนยุค หน้าร้านแขวนโคมไฟสีแดงไว้กลางร้านมีลำธารเล็กๆ มี ปลาทองกำลังว่ายไปมาในน้ำ คนที่มากินข้าวที่นี่ต่างก็แต่งตัวดู ทุกคน

บรรยากาศแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกอยากหันหลังวิ่งออกจากร้าน ไป และเหมือนเขาจะรับรู้ จึงเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ไม่ให้ฉันหนีไปไหนได้

พนักงานเหมือนจะรู้จักเขา พอเห็นเขาเดินเข้ามา เขาก็เดิน ตรงมาหาเขาแล้วพาเขาเข้าไปในห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง

“คุณจิน รับเหมือนเดิมมั้ยครับ

“ขอเมนูให้ผู้หญิงท่านนี้หน่อย ขอบคุณ

ฉันรับเมนูมา ตั้งใจสั่งเมนูที่แพงที่สุด และสุดท้ายฉันก็สั่งไวน์ แดง พอสั่งเสร็จ ฉันก็เงยหน้าไปมองเขาพร้อมกับยกยิ้ม คืนนี้ฉัน จะทำให้คุณหมดเนื้อหมดตัวเลยคอยดู

เขาเผลอหัวเราออกมา “พู่” “ร้านอาหารแบบนี้ เธอสั่งไวน์แดง เนี่ยนะ

“ดื่มเหล้าขาว ไวน์แดงสั่งกลับบ้าน” ฉันยังคงยกยิ้มและตอบ

เขา

เขาพยักหน้า “ทำตัวเป็นเด็กไปได้”

ฉันไม่สนใจคำด่าของเขา “หลังจากนี้ คุณไม่ต้องมาหาฉันแล้ว ฉันคิดดีแล้ว ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ

เขาทำหน้าแปลกใจ แล้วฉันก็เอ่ยพูดต่อ “ถ้าคุณจะไล่ฉันออก ก็ไล่เลย ฉันไม่สน และไม่ทำไม ฉันก็แค่ไม่อยากไปเป็นแม่บ้าน ให้คุณ”

พูดจบ ในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ

ที่จริงฉันคิดว่าการที่ฉันทำงานที่เหล่นมาหลายปี ไม่ได้เงินเตือนเพิ่มและไม่ได้เลื่อนตำแหน่งแบบนี้ การลาออกมันก็ดี เหมือนกัน บางทีฉันเปลี่ยนงานอาจจะมีโอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่ที่ กว่า