6:รสมือของเซียวหลินหลิง (1)

6 รสมือของเซียวหลินหลิง

สักพักก็มีเสียงเปิดประตูตามด้วยเสียงฝีเท้าสองคู่ ก่อนที่ร่าง สูง โปร่งของซือหยวนซาจะเดินเข้ามาพร้อมกับหุ้นเพิ่ง

“คารวะคุณชายสามเจ้าค่ะ” เซียวหลินหลิงพูดพลางย่อตัว ทําความเคารพ เมื่อชิงเห็นดังนั้นก็ทำตาม

เรียกเช่นนี้แหละจะได้ยิน… ข้าจะได้ไม่เผลอมองว่าท่านเป็น ท่านพี่ของข้าอีก

ซือหยวนซานิ่งไปครู่หนึ่ง แววตาเรียบเฉยยากที่จะรู้ได้ว่าคิด อะไรอยู่ภายในใจ

“อืม” หลังจากส่งเสียงตอบรับเบาๆ เขาก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้

โดยมีหุ้นเพิ่งยืนอยู่ข้างหลัง

“หุ้นเผิง” เซียวหลินหลิงเรียกชื่อบ่าวชายคนสนิทของซื้อหยวน

ซาเบาๆ

“ขอรับ…”

“เจ้าก็นั่งลงเถิด ข้าได้เตรียมอาหารและที่นั่งให้เจ้าแล้ว เจ้าจะ ได้กินไปดูแลคุณชายสามไปพร้อมกัน” กล่าวจบก็ผายมือไปยัง เบาะรองนั่งที่อยู่ตรงข้ามชิง เมื่อเห็นท่าที่ลังเลของอีกฝ่ายก็พูด
“ไปเถอะ ไหนๆ ก่อนที่ข้าจะไป ข้าก็อยากให้ทุกคน ในจวนได้ ลิ้มลองฝีมือข้าอย่างทั่วถึง

โดยเฉพาะนายของเจ้า

“อ… เอ่อ… หุ้นเพิ่งลังเล ก่อนหันหน้ามาทางคุณชายสาม

“ไปนั่งเถิด” ซือหยวนซาเอ่ย

“มานั่งด้วยกันกับข้านี่มา” ซึ่งพูดพลางยิ้มให้อีกฝ่าย

“ขอรับ… ขอบพระคุณคุณชายสามกับคุณหนู” หุ้นเพิ่งกล่าว ขอบคุณก่อนเดินไปนั่งตรงข้ามสาวใช้ของเซียวหลินหลิง

“แล้วเจ้าล่ะ…”

ซื้อหยวนซาเอ่ยพร้อมกับมองมายังเซียวหลินหลิงที่ยืนอยู่

“เมื่อไรจะนั่ง… ข้าจะได้รีบกินรีบกลับ

” ร่างบางนั่งลงโดยไม่พูดอะไร ทำเพียงเปิดฝาที่ครอบ อาหารออก เผยให้เห็นโฉมหน้าของอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ

ก็บอกแล้ว… งานนี้นางทุ่มสุดตัว!

ทั้งเต้าหู้ผัดเผ็ดที่ได้รับสูตรมาจากท่านแม่ที่ล่วงลับไปแล้ว…

หัวกัวแบบไม่จุดไฟ ที่นางได้ต้มทุกอย่างใส่หม้อเหล็ก เรียบร้อยแล้วทั้งหมู ไก่ แกะ ผัก…

เนื้อปลานึ่ง ที่มีน้ำจิ้มสองแบบแยกไว้ให้… เปรี้ยวหวานกับเผ็ดเค็ม โดยนางดัดแปลงมาจากปลานึ่งราดพริก…

เสี่ยวหลงเปา ที่นางยังคงภูมิใจนำเสนอ แม้คราวที่แล้วจะถูก เขากระทืบจนเละก็ตาม…

อ้อ! คราวนี้นางประยุกต์โดยการใช้แป้งผสมหูหลอปอ [1] และ ใส่ผงพริก ฮวาเจียว ทำให้สีของแป้งที่ห่อหุ้มไส้ข้างในเป็นสีแดง อมส้ม

และขั้นต้นเมี่ยน[2]ชามใหญ่ ที่นางเอาเส้นมาแช่น้ำหมึก ทำให้สีของเส้นบะหมี่เปลี่ยนเป็นสีดำ…

ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณชิงจริงๆ ที่ลำบากในการเลือกซื้อทุก อย่างมาให้นาง

ซือหยวนซากวาดตามองอาหารตรงหน้าอย่างเรียบเฉย ดวงตาเรียวสีนิลฉายประกายออกมาวูบหนึ่ง ก่อนจะกลับมาเย็น ชาตามเดิม จากนั้นก็นำเข็มเงินที่ถือติดตัวมาด้วยทดสอบพิษใน อาหารบนโต๊ะเพื่อความปลอดภัย โดยมีเชียวหลินหลิงลอบมอง ด้วยความหมั่นไส้

หากเป็นเกาเซียนจือทำ ท่านคงตักเข้าปากทันทีไม่มีลังเล

เมื่อซือหยวนซาทดสอบอาหารเสร็จแล้ว ทั้งสองก็เริ่มลงมือ ทานอาหารบนโต๊ะ ในขณะที่ชิงและหุ้นเพิ่งที่นั่งอยู่ห่างออกไป พอสมควรพากันกินจนจะหมดแล้ว

อาหารฝีมือคุณหนูเซียวนี่ช่างอร่อยเสียจริง!! แต่น่าเสียดายที่ ข้ามีวาสนาได้ลิ้มรสมือคุณหนูแค่ครั้งเดียว หุ้นเพิ่งนึกในใจอย่างเสียดาย

คราแรกที่เห็นเซียวหลินหลิงหีบเสี่ยวหลงเปาขึ้นมา แวบหนึ่ง ซือหยวนซาเกิดคิดว่านางจะคืบให้เขาจึงเผลอนจานออกไป แต่ เมื่อเห็นสายตางุนงงของอีกฝ่ายก็รีบแก้เก้อ

“พอเข้ากลัวทําหล่นก่อนจะมาถึงจานน่ะ”

สักพักเขาก็กะว่าจะคืบเนื้อปลาให้นางบ้างอย่างที่สามีภรรยา ปกติเขาทํากัน

แม้ความสัมพันธ์ของเขากับนางกำลังจะสิ้นสุดในอีกไม่นานก็ เถอะ

แต่นางก็ไม่ได้มีท่าทีหันมาสนใจเขาเลย ซ้ำยังยกจานไปไว้อีก

ฝั่ง!

ข้าก็นึกว่าเจ้าต้องการ จึงคิดจะช่วยเมตตาสักครั้ง แต่กลับทำ เป็นเล่นตัว ต่อไปข้าก็จะไม่สนละกัน กินอย่างเดียวเท่านั้น ถือว่า ข้าได้ให้โอกาสเจ้าแล้ว

ก่อนที่ร่างสูงจะตักน้ำแกงคั่วกัวที่มีสีแดงเดือดดั่งเลือด ใส่ถ้วย แล้วยกซด เมื่อสัมผัสถึงความเผ็ดร้อนและความซ่าที่สุดแสนจะ กลมกล่อมก็ทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไรออกมา มือ ที่จับตะเกียบนั้นหันไปคบอย่างอื่นเข้าปาก แต่กลับยิ่งสร้างความ แปลกใจให้เขา

นี่นางทำอาหารอร่อยถึงเพียงนี้เลยหรือ แถมยังทำออกมาได้ เผ็ดร้อนถูกใจข้ายิ่ง… เนื้อปลานึ่งหาได้คาวแม้แต่น้อย น้ำจิ้มหรือก็มีทั้งแบบเผ็ดกับเปรี้ยวหวาน แป้งของเสี่ยวหลงเปานางก็ ช่างเข้าใจคิด ไหนจะเส้นหมี่สีดำอีก หากไม่มีการประยุกต์ ดัดแปลงข้าคงนึกสงสัยว่านางใช้ให้ชิงไปซื้อมาจากเหลาห้า ดาวเป็นแน่แท้

วูบหนึ่งก็นึกเสียดายถึงอาหารที่นางเคยพยายามทำให้เขากิน ตลอดสามปี แต่เขากลับให้คนเอาไปเททิ้ง ทั้งยังตอนที่เทเสี่ยว หลงเปาลงพื้นแล้วเหยียบซ้ำเพื่อหวังจะทำให้นางเสียกำลังใจ จะ ได้ไม่ต้องทำนั่นทำนี่มาให้เขาอีก

พลันเรื่องราวต่างๆ ในวันวานก็ย้อนกลับเข้ามาในหัว

“ข้าทำขนมเข่งมาให้เจ้าค่ะ” ร่างบางพูดพร้อมกับยื่นถาดขนม เข่ง ในมือให้เขา

“ข้าไม่รับ เจ้าเอากลับไปเถิด” ซื้อหยวนซาพยายามปฏิเสธ

อย่างนุ่มนวล

“ข้าตั้งใจทำมาให้ท่านก็ต้องให้ท่านเจ้าคะ”

“หากข้าเอาไปทิ้งเล่า!?” เซียวหลินหลิงชะงักไปเล็กน้อยก่อน

ยิ้มแล้วเอ่ยว่า

“นั่นก็เป็นสิทธิ์ของท่านเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้น…ฉันเพิ่ง… เอาไปเทให้สุนัขกินเสีย…

“ข้าทำหัวตัวมาให้เจ้าค่ะ ใส่ฮวาเจียวเยอะเป็นพิเศษด้วยเพราะรู้ว่าท่านชอบกินเผ็ด

“ข้าเททิ้งไปแล้ว”

“เจ้าเลิกทํานั่นทํานี่มาให้ข้าเสียทีได้หรือไม่…

“ทําไมหรือเจ้าคะ?”

“หากเจ้าอยากทําเพื่อขา มีอย่างนึงที่เจ้าทำได้

“อะไรหรือเจ้าคะ?” เซียวหลินหลิงถามด้วยแววตาใสซื่อ ทว่า ซือหยวนซามองว่านางกำลังเสแสร้ง

“ลงนามในหนังสือหย่าให้ข้า ส่วนของคาวของหวานเหล่านั้น

ข้ามต้องการอย่างอื่นก็เช่นกัน”

สวรรค์… นี่ข้า…

ครู่หนึ่งซือหยวนซาก็รีบสะบัดหัวไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป