5:เปิดใจกับพวกบ่าว

5 เปิดใจกับพวกบ่าว

“กล่องนี้ข้าให้พวกเจ้า ส่วนอีกกล่องรบกวนแจกจ่ายไปให้ บ่าวของเรือนอื่นๆ ด้วยนะ” เซียวหลินหลิงพูดพลางหยิบกล่องใส่ ขนมไปถางกาว[1] ทั้งสองกล่องที่ซึ่งถืออยู่ส่งให้บ่าวในโรง ครัวที่ต่างก็มองหน้ากันด้วยความเลิ่กลั่ก

แม้ในใจจะนึกชิงชังและหวาดระแวงสตรีตรงหน้าเพียงใด อย่างไรพวกตนก็เป็นแค่บ่าวจึงไม่กล้าแสดงกิริยาออกมา

“ข… ขอบพระคุณเจ้าค่ะ…ค… คุณหนู” ทุกคนเอ่ยด้วยน้ำ

เสียงตะกุกตะกัก

ก่อนที่ เสี่ยวอี้ สาวใช้ที่อายุน้อยที่สุด ผู้ซึ่งถูกสายตาของทุก คนมองมาให้เป็นหน่วยกล้าตายจะค่อยๆ ยื่นมือไปรับกล่องขนม ด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ ซึ่งทุกคนต่างก็คิดในใจว่า

หากสตรีอำมหิตผู้นี้จากไปเมื่อไรล่ะก็… พวกเราจะเอาขนม พวกนี้ไปเททิ้งให้หมด! ถึงวันนี้จะเป็นวันสุดท้าย แต่ไม่รู้ว่าจะหา อะไรมากลั่นแกล้งพวกเราอีกหรือไม่!?

“ตลอดสามปีที่ผ่านมา อะไรที่ข้าเคยทำให้พวกเจ้าไม่พอใจ ข้าก็ต้องขอโทษด้วย ต่อไปนี้ข้าก็จะไม่อยู่ที่นี่ให้ทุกคนรำคาญใจ แล้วล่ะ” เซียวหลินหลิงเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด ดวงตากลมโตฉายแววจริงใจออกมาชัดเจน

แม้ข้าจะรู้ว่าทำเรื่องอันใดให้พวกเจ้าไม่พอใจก็เถอะ ข้าไม่ อยากรู้สึกติดค้าง จะว่าไปนางก็รู้สึกสงสารบ่าวพวกนี้จริงๆ ที่ต้องพยายามเก็บ

อาการทั้งที่เกลียดนางซะขนาดนั้น…

คำพูดของนางทำให้ทุกคนในโรงครัวอึ้งไปเล็กน้อย บ้างก็คิด ว่านางจะมาเสแสร้งอะไรหรือไม่ บ้างก็นึกในใจ

คุณหนูผู้นี้เอ่ยราวกับว่าสิ่งที่ทำกับพวกเรานั้น เพียงแค่พูดก็จะ สามารถอภัยให้ได้ง่ายๆ หรือเพราะเห็นพวกเราเป็นแค่บ่าวที่ ต่าต้อยจะกระทำเช่นไรใส่ก็ได้กระนั้นหรือ?

พลันเหล่าบ่าวรับใช้ในโรงครัวก็นึกย้อนไปถึงวันแรกที่ได้รับ

ขนมจากเซียวหลินหลิง…

วันแรกที่สตรีตรงหน้าทำขนมมาให้นั้น…

พวกเขายังจำได้ดี ทุกคนต่างก็ดีใจและนึกชื่นชมนางเป็น อย่างมาก เพราะไม่เคยมีเจ้านายคนไหนเคยทำแบบนี้มาก่อน หลายคนถึงขั้นดีใจจนน้ำตาไหล

แม้ขนมเข่งในวันนั้นจะหาความอร่อยมิได้เลยแม้แต่น้อย แต่ เพราะความซาบซึ้งใจก็ทำให้พวกเขาพากันกินเข้าไปจนหมด เพราะไม่อยากให้คนทำเสียน้ำใจ และต่างพากันสงสัยว่าทั้งที่ คุณหนูเซียวหลินหลิงเป็นคนดีขนาดนี้ น่าจะเข้าขากันได้ดีกับ คุณชายสามของพวกตน ไยทำไมกลับทำให้คุณชายชื่อ หยวนชาเกลียดได้…

ทว่าหลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็ได้คำตอบ…

เพราะใครก็ตามที่กินขนมของเซียวหลินหลิงเข้าไป ล้วนพากัน ท้องเสียจนไม่เป็นอันทำงาน

คราแรกพวกเขาก็พยายามคิดในแง่ดีว่าไม่ใช่ แต่เหตุการณ์ เช่นนี้ก็เกิดขึ้นอีกหลายต่อหลายครั้ง

จะว่าขนมบูดก็ไม่ใช่ เพราะกลิ่นทุกอย่างก็ยังดูปกติ… และสุดท้ายพวกเขาก็ได้รู้ว่า…

คุณหนูหน้าเนื้อใจเสือผู้นี้ ฉากหน้าที่เป็นใจดีมีเมตตา เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แต่ฉากหลังได้ใส่ยาถ่ายลงในขนมแล้วเอามาให้ เพราะอยากเห็นความทุกข์ทรมานของพวกเขา…

ถึงจะเคยโดนเหยียบย่ำอย่างไร ก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดเท่ากับ…

การที่เบื้องหน้าคุณหนูเสแสร้งทำดีด้วย แต่เบื้องหลังกลับ วางแผนร้ายต่อพวกเรา… สมควรแล้วล่ะที่คุณชายสามจะไม่รัก ท่าน

ใช่คิดพลางภาวนาให้เซียวหลินหลิงรีบกลับไปโดยเร็ว นาง จะได้จัดการเอาขนมไปทิ้งเสียที แต่ดูเหมือนว่าเชียวหลินหลังจะ อ่านใจนางออกหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ จึงเอ่ยขึ้นมา

“เจ้าช่วยชิมแล้วบอกข้าได้หรือไม่ว่าเป็นอย่างไรบ้าง? พลันก็เห็นทุกคนทำท่าทางอึกอัก ร่างบางจึงเปิดกล่องแล้วหยิบขึ้นมากินให้ดูชิ้นหนึ่ง

“ข้าขอรับประกันว่าข้าไม่ได้วางแผนทำอะไรพวกเจ้าทั้งสิ้น เพียงแต่อยากรู้ว่าฝีมือของตัวเองเป็นอย่างไร ในฐานะที่เป็นคน ทํา จึงอยากได้รับคำวิจารณ์จากคนที่กิน

ในเมื่อเชียวหลินหลิงพูดขนาดนี้ เหล่าคนรับใช้ก็มมีทางเลือก แล้วล่ะ นอกจากเดินเข้ามาหยิบขนมเข้าปากอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่แล้วพวกเขาก็ต้องประหลาดใจ…

รสชาตินี้มัน…

ใช่รสมือเดียวกับเมื่อสามปีก่อนจริงหรือ!?

ไปถางกาวที่พวกเขาเคยได้รับจากอีกฝ่ายเมื่อสามปีก่อนซึ่ง ใส่ยาถ่ายไว้ นอกจากจะใส่น้ำตาลเยอะเกินไปจนหวานเลี่ยน แล้ว สัมผัสของแป้งก็แห้งและหยาบจนรู้สึกสากลิ้น ทั้งยังนิ่งไม่ สุกอีกต่างหาก… ราวกับส่งๆ

ทว่า…ไปถางการในวันนี้นั้น แม้ตัวขนมจะพรุนตามแบบของ ไปถางกาว แต่กลับไม่มากจนบาดลิ้น มีรสหวานละมุน ทั้งให้ สัมผัสหนึบหนับยามที่เคี้ยว ทำให้รู้สึกถึงความประณีตและความ ตั้งใจของคนทํา…

ตัวไชเองก็ยังรู้สึกเคลิบเคลิ้มเหมือนกำลังล่องลอยอยู่กลาง อากาศ หลังจากได้ลิ้มลองไปถางกาวฝีมือของเซียวหลินหลิง

นี่สิ… ถึงจะเรียกว่าขนมหวานที่แท้จริง!
แต่จะว่าไป… ก็มิน่าเชื่อว่าจะมีวันที่สตรีตรงหน้ามาทำดีกับ

พวกตนด้วยความบริสุทธิ์ใจ “เป็นอย่างไรบ้าง?” ร่างบางถาม ซึ่งทุกคนก็ตอบออกมา

พร้อมกันว่า

“อร่อยมากเจ้าค่ะ”

“จริงๆ นะ? พวกเจ้าอย่าได้เกรงใจ หากไม่อร่อยก็บอกมาตาม ตรงเถิด ข้าจะได้ปรับปรุง

“ไม่มีจุดที่ต้องปรับปรุงจริงๆ เจ้าค่ะคุณหนู ตั้งแต่เกิดมา นอกจากขนมในงานเลี้ยงที่นายท่านและนายหญิงเมตตาปันให้ แล้ว ข้าก็ยังไม่เคยกินอะไรที่อร่อยเท่านี้มาก่อน” เสี่ยวอี้เอ่ยแล้ว ส่งยิ้มจริงใจให้เซียวหลินหลิง

“จริงเจ้าค่ะ อย่างที่เสี่ยวอี้เอ่ย” เซียงกุ้ยกล่าวบ้าง

“ขอบพระคุณคุณหนูเสียวมากๆ นะเจ้าคะ” ทุกคนเอ่ยด้วย ความนอบน้อม ร่างบางยิ้มรับพลางกล่าวว่า

“ข้าดีใจที่ทุกคนชอบนะ” จากนั้นก็หันไปบอกชิงว่า

“เจ้ากลับไปรอข้าที่เรือนก่อนเถิด ข้ามีเรื่องอยากจะพูดกับทุก คนสักเล็กน้อย” “เจ้าค่ะ” ชิงรับคำแล้วเดินจากไป ส่วนเซียวหลินหลิงก็หันมา

เอ่ยกับไช และคนอื่นๆ

“ข้าใครอยากถามพวกเจ้าว่า…ที่พวกเจ้าไม่ชอบข้าเป็นเพราะเหตุใดหรือ? บอกข้าตามความจริงได้หรือไม่!? ข้ารับปากว่าจะ ไม่โกรธหรือเอาโทษใดๆ ทั้งสิ้น เพราะถึงอย่างไรข้าก็จะไปจากที่ นี่อยู่แล้ว”

ทุกคนในโรงครัวนิ่งไปสักพัก ก่อนที่ใช่ จะเป็นคนแรกที่กล้า เปิดปากพูด…

“ในที่สุดทุกอย่างก็เสร็จเสียที” เซียวหลินหลิงพูดพลางวาง จานใส่เต้าหู้ผัดเผ็ดลงบนโต๊ะไม้เหลี่ยมที่ตั้งอยู่กลางห้องโถง ของเรือน ซึ่งมีของคาวที่มีฝาปิดครอบไว้วางอยู่ก่อนแล้ว 4 อย่าง

ส่วนของหวานก็เตรียมเสร็จแล้วเช่นกัน แต่เดี๋ยวค่อยยกออก มาหลังทานของคาวละกัน

“น่ากินมากเลยเจ้าค่ะคุณหนู” ชิงที่ยืนอยู่ห่างออกไปหน่อย เอ่ย เพียงแค่ได้กลิ่นก็ทำให้นางน้ำลายสอแล้ว

“แน่นอน” เซียวหลินหลิงเอ่ยพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความ ภูมิใจนางแทบรอให้อีกฝ่ายมาเห็นไม่ไหวแล้ว อยากอวดฝีมือ ของตนเหลือเกิน จากนั้นก็หันไปพูดกับชิงว่า

“ส่วนของเจ้าอยู่ตรงนั้น” พูดพลางปรายตามองไปยังโต๊ะตัว เล็กๆ ที่เตี้ยกว่าโต๊ะเหลี่ยมถึงครึ่งหนึ่ง มีของคาววางอยู่ 3 อย่าง และเบาะรองนั่งสองเบาะ ซึ่งนางได้จัดไว้ให้ชิงและบ่าวของคุณชายสาม ซื่อหยวนซาได้คิดว่านางจะหาข้ออ้างกับ เขาสองต่อสอง

“… แต่

“กงรบกวนอันไดกัน ตัวข้าหาอยากอยู่กับเขาตามลำพัง ไม่ เจ้านั่งกับ

ว่าคุณหนูแอบจัดเตรียมไว้นางตั้งแต่ตอนไหนตาม

ชีวิตของนางผ่านเจ้านายมาหลายคน แต่มิเคยเจ้านายไหนดูแลเอาใจนางเท่าคุณเลย…

ไม่

อย่าว่าดูแลเลย พวกเขาเห็นนางเป็นมนุษย์หรือเปล่าไม่ทั้งใช้งานหนัก ไม่พอใจทว่าตั้งแต่วันแรกนางพบกับเซียวหลินหลิงเมื่อสิบปีก่อน เรื่องพวกหาได้เคยเกิดอีกไม่

“ข้าว่าผ่านมาเจ้าอะไรบ้าง แต่ไปไม่ต้องกลัวมันมีอีกแล้ว” เซียวหลินหลิงในวัยแปดหนาวเอ่ยชิง ตัวสั่นงันงกรอยยิ้ม… และคุณหนูก็อย่างดุด่านางแล้ว ยังใจเย็บเสื้อผ้าให้กับท่า อาหารเพื่อตลอด…

ทำให้นางรู้สึกว่าได้ขึ้นสวรรค์หลังจากทนทรมานในนรกมานานนับแรมปี

นางช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้เจอเจ้านายที่ประเสริฐเช่นนี้

ดังนั้นไม่ว่าทางจวนสกุลซื้อจะรังเกียจคุณหนูอย่างไร หรือ หลายคนจะบอกให้นางตีตัวห่างจากคุณหนู ซึ่งก็ขอยืนหยัดอยู่ ข้างคุณหนูจนวินาทีสุดท้าย…

ก่อนที่คุณหนูจะกลับจวนสกุลเซียว….

[1] ขนมไปถางกาว = ขนมสีขาวบริสุทธิ์ที่ทำจากแป้งข้าวเจ้า ผสมน้ำตาลนึ่งในถาด แล้วตัดแบ่งเป็นชิ้นๆ เนื้อขนมมีลักษณะ พรุน ไม่เรียบ ผิวสัมผัสไม่แห้งหรือไม่แฉะจนเกินไป เวลาเคี้ยวจะ รู้สึกถึงความหนึบเล็กน้อย