ตอนที่ 5

อาทิตย์ต่อมาแพรพรรณกับสมเกียรติพามัสลินเดินทางไปยัง ภูเก็ตสถานที่จัดงานแต่งงาน ก่อนเดินทางมัสลินเข้าไปกราบลา คุณยายฝ้ายคํา

“มัสต้องไปช่วยงานแต่งงานของพี่ป่าน ป้าแพรบอกว่าต้องไป

หลายวัน” มัสลินพนมมือกราบบนอกผู้เป็นยาย

“ไปดีมาดีนะลูก ยายจะรอมัสกลับมา” คนแก่ลูบศีรษะหลาน สาว พร้อมอวยพร

“คุณยายอยู่ทางนี้ก็ทานข้าวทานยาที่อาหมี่ป้อนให้ครบนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงมัส ถ้าเสร็จงานมัสจะรีบกลับมาหาคุณยายค่ะ”

พูดไปก็รู้สึกแน่นในอกตาร้อนผ่าวจนต้องกลั้นเอาไว้ ด้วยไม่ เคยจากผู้เป็นยายไปไหนนานๆ แม้นางแววกับเด็กอาหมีจะ รับปากว่า จะผลัดกันมานอนเฝ้าคุณยาย และช่วยดูแลป้อนข้าว ป้อนยาตามเวลา แต่มัสลินก็รู้สึกวูบโหวงในใจ พยายามไม่ คิดมาก ปัดความห่วงใยออกจากใจ เธอต้องเชื่อใจนางแววกับ เด็กอาหมู่สิ ทั้งสองรับปากแล้วว่าจะดูแลคุณยายอย่างดี เธอเอง ก็ไม่ได้ไปเป็นเดือน เพียงอาทิตย์เดียวก็ได้กลับมาหาคุณยาย แล้ว

“ไม่ต้องห่วงยาย ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะลูก ยายจะรอมัสกลับมา”
คนแก่ าอีกครั้ง กอดหลานสาวไว้แน่น รู้สึกใจหายแปลกๆ แต่พยายามไม่คิดในทางร้าย อาจจะไม่ใช่ลางสังหรณ์บ้าบอ อะไร ท่านควรคิดแต่สิ่งดีๆ อวยพรให้หลานเดินทางโดย สวัสดิภาพ มากกว่าจะคิดอะไรที่ไม่ดีในยามนี้

“มัสกราบลาค่ะคุณยาย เดี๋ยวป้าแพรจะบ่นว่ามัสโอ้เอ้

มัสลินกราบลา แล้วหอมแก้มคนเป็นยายอีกครั้ง ก่อนจะเดิน ออกจากห้องนั้นไป

“เดินทางปลอดภัยนะมัส ขอให้พระคุ้มครอง ขอให้ความดี ของหลานคุ้มครองหลานด้วย

คุณยายฝ้ายคำพึมพำอวยพรตามหลัง สายตาฝ้าฟางที่มอง ตามหลังหลานสาวด้วยความห่วงใย

ทั้งสามคนเดินทางมาถึงก็มีรถของเจ้าสัวโภคินมารับที่สนาม บิน รถพาผู้มาเยือนไปพักที่โรงแรมในเครือที่ท่านเจ้าสัวเป็น เจ้าของ หลังจากขนของเข้าห้องพักเรียบร้อย แพรพรรณกับสามี ก็เดินทางไปยังคฤหาสน์ของเจ้าสัวโภคินทันที โดยบอกให้ มัสลินรออยู่ที่โรงแรม

“รออยู่ที่นี่ก่อนนะยายมัส ฉันกับคุณลุงของแกจะแวะไปคุยกับ ผู้ใหญ่ทางเจ้าบ่าว “

“ค่ะ ป้าแพร” มัสลินรับค่า

“อ้อ…ถ้าแกลงไปเดินเล่นข้างล่าง เจอใครถามว่าเป็นอะไรกับ ฉัน บอกเขาไปว่าเป็นลูกสาวนะ”
“ทําไมต้องโกหกคนอื่นด้วยล่ะคะ”

คำสั่งที่ทำให้คนฟังนิ่วหน้า มองผู้เป็นป้าอย่างแปลกใจ อีก ฝ่ายถอนหายใจแรงอธิบายให้ฟังว่า

“ฉันไม่อยากให้คนมองว่ายายป่านไม่สนใจงานแต่ง พี่สาวแก เขามีธุระจะบินตามมาในสองสามวันนี่แหละ แกก็เนียนๆ แกล้ง แสดงว่าเป็นเขาไปก่อน

“มัสว่า มัสไม่ลงไปเจอใครดีกว่าค่ะ

มัสลินไม่ชอบการโกหก ดังนั้นคิดว่าการอยู่แต่ในห้องพัก เลี่ยงพบปะผู้คนคงจะดีกว่าไปปั้นหน้าพูดโกหก

“เออ… แล้วแต่แกเถอะ ฉันจะไปแล้ว หิวก็โทรสั่งอะไรมากิน นะ” แพรพรรณพอใจที่มัสลินไม่เรื่องมาก

“มัส… ไม่มีเงินค่ะ”

มัสลินแทบไม่มีเงินติดตัวมากนัก อาหารในโรงแรมระดับห้า

ดาวแบบนี้คงราคาแพงไม่เบา เธอไม่กล้าสั่งมากินแน่นอน

“อยากกินอะไรก็สั่งมากิน ว่าที่พ่อสามีของยายป่านเขาเป็น เจ้าของที่นี่ เขาให้พักฟรีกินฟรี แกจะกินหูฉลามน้ำแดงเขาก็ไม่ ว่าอะไรหรอก ฉันไปล่ะ ล็อกประตูห้องดีๆ นะ”

พูดจบแพรพรรณก็เดินออกไป ปล่อยให้หลานสาวอยู่ในห้อง เพียงลำพัง มัสลินรีบกดล็อกประตูห้องตามคำสั่ง แล้วเดินมานั่ง ที่เตียงนอน ถอนหายใจแรง
“เฮ้อ… คงต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้องนี่ละ จะได้ไม่ต้องผิดศีลข้อ

มุสา

มัสลินยอมอุดอู้อยู่ในห้อง ดีกว่าต้องออกไปโกหกใครๆ ตาม คำสั่งของผู้เป็นป้า หญิงสาวเดินไปที่ระเบียงนั่งเล่นมองดูวิวทิว ทัศน์รอบๆ บริเวณ สายลมพัดไอทะเลมาจางๆ มองจากตรงนี้ เห็นทะเลและชายหาดไม่ไกล ด้วยด้านหน้าของโรงแรมติดกับ ชายหาด มีนักท่องเที่ยวอยู่คับคั่ง น่าลงไปเดินเล่น เสียดายที่เธอ ไม่สามารถลงไปได้ จึงต้องนั่งมองอยู่แบบนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!!

นั่งเล่นอยู่ครู่ใหญ่ประตูห้องก็มีเสียงเคาะเรียก มัสลินรีบเดิน มาส่องดูที่รูตาแมวทันที มีคนยืนรออยู่หน้าห้องสามคนเป็นผู้ หญิงแท้สองคน อีกคนเป็นกะเทยร่างท้วมแต่งหน้าจัด

“ใครกัน มาเคาะผิดห้องหรือเปล่านะ”

มัสลินไม่กล้าเปิด แต่คนที่รออยู่ก็เคาะอีกครั้ง ทำให้ต้องเปิด ออกมา

“ห้องของคุณมัสลินใช่ไหมคะ”

พอเปิดประตู กะเทยนางเดียวในกลุ่มก็เอ่ยถาม ด้วยน้ำเสียงที่ เจ้าตัวพยายามดัดให้อ่อนหวาน

“เอ่อ…ค่ะ พวกคุณเป็นใครคะ”

มัสลินตอบรับอย่างแปลกใจที่อีกฝ่ายรู้จักชื่อของเธอ มองดูผู้ หญิงสองคนก็พบว่าคนหนึ่งนิ้วถุงใส่ชุดเจ้าสาวมาด้วย อีกคนหอบกล่องใส่อุปกรณ์อะไรสักอย่างไว้พะรุงพะรัง

“พวกเรามาจากห้องเสื้อว่าค่ะ เอาชุดเจ้าสาวมาให้ลอง แล้ว ก็จะลองแต่งงานทำผมให้ดูด้วยค่ะ เพื่อจะได้ปรับแก้หากไม่ ถูกใจอะไร แกสองคนเอาของเข้าไปในห้อง ยืนเกะกะอยู่ได้

คำตอบนั้นทำให้มัสลินนิ่วหน้า แต่ไม่ทันจะเอ่ยอะไรสองสาวก็ พากันดันประตู หอบหิ้วข้าวของเดินเข้ามาในห้องเรียบร้อย กะเทยร่างท้วมจูงแขนหญิงสาวพาเข้าห้องไปด้วย พร้อมปิด ประตูให้เสร็จสรรพ

“นั่งตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวขอเอาชุดให้ลองก่อน

มัสลินถูกพามานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง สองสาวที่เดินเข้ามา ก่อน จัดการเปิดถุงใส่ชุดเจ้าสาว เอาออกมาพาดไว้บนเตียง อีก คนเปิดกล่องอุปกรณ์แต่งหน้ามาจัดเรียงไว้บนโต๊ะ พร้อมทั้ง เครื่องประดับผมแบบต่างๆ

“เอ่อ…คือว่าฉันไม่…

มัสลินกำลังจะบอกว่าเธอไม่ใช่เจ้าสาว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์หมายเลขของผู้เป็นป้าจําต้องกดรับ

“ยายมัส ช่างเสื้อกับช่างแต่งหน้าไปหาแกแล้วใช่ไหม” เสียง ของแพรพรรณดังมาตามสาย

“ค่ะ เพิ่งมาถึงค่ะ”

มัสลินตอบผู้เป็นป้าเสียงเบา ค่อยๆ ลุกหนีมาคุยที่ระเบียงห้อง
“เจ้าสัว โภคินว่าที่พ่อสามีของยายป่าน ท่านส่งไปนะ แกก็ตาม น้ำไปแล้วกัน เขาให้ลองชุดหรือทำอะไรก็ยอมทำตามเขาไป

“ค่ะ มัสจะทําตามค่ะ”

มัสลินจําต้องตกกะไดพลอยโจนไปอย่างลำบากใจ นึกว่าหลบ อยู่แต่ในห้องแล้ว จะไม่ต้องมุสา ใคร แต่ก็จำเป็นต้องปั้นหน้า โกหกตาใสตามคำสั่งของผู้เป็นป้า

“อีกเดี๋ยวคุณภานุเจ้าบ่าวของยายป่าน อาจจะแวะไปหาเขา ไม่เคยเจอยายป่านมาก่อน แกก็เนียนๆ คุยกับเขาไปนะ อย่าทำ เสียเรื่องล่ะ แค่นี้นะ” พูดจบก็วางสายไป

“โอย… นี่ต้องโกหกใครต่อใครอีกหลายคนเลยเหรอ”

มัสลินหนักใจกับคำสั่งของผู้เป็นป้า ไม่ทำตามก็ไม่ได้ นาง แพรพรรณคงไปโกหกอะไรไว้มากมาย เธอไม่ทำตามก็เท่ากับ เปิดโปง อาจจะทําให้อีกฝ่ายเดือดร้อนได้

“ขอโทษนะคะ เชิญมาลองชุดก่อนค่ะ” ช่างเสื้อเดินออกมา ตาม

มัสลินต้องกลั้นใจยอมเป็นหุ่น ปล่อยให้ช่างเสื้อจับลองชุดเจ้า สาวที่อีกฝ่ายขนมาถึงห้าชุด มีทั้งแบบสุ่มไก่ แบบกระโปรงสั้น แบบเปิดไหล่ เกาะอก และชายกระโปรงยาวหลายเมตร

“ใส่ชุดไหนก็สวยทุกชุด ผิวขาวเนียนแบบนี้ ใส่อะไรก็ผ่องไป หมด”

ผิวของมัสลินขาวนวลราวกับไข่มุกเนื้อดี เนียนละเอียดไร้ไฟฟ้ารูปร่างก็สมส่วนอรชร มีทรวดทรงองเอวที่ผู้หญิงด้วยกันยังอิจฉา ยิ่งถูกจับเกล้าผม แต่งหน้าเต็มที่ ยิ่งสวยจนตะลึง สมกับเป็นว่าที่ เจ้าสาวของลูกชายเจ้าสัวใหญ่

“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ” มัสลินเริ่มอึดอัดใจจนทนไม่ไหว

“เสร็จแล้วค่ะ ตกลงเอาชุดแบบสุ่มไก่เกาะอกแบบนี้นะคะ ทำ ผมเกล้ามวยปล่อยไรผมเคลียกรอบหน้านิดๆ ติดดอกไม้กับกิ๊ฟ ประดับเพชรอีกสักหน่อย สวยจนโลกตะลึงเลยค่ะ”

ใบหน้ารูปไข่มีหน้าผากมนได้รูป แต่งหน้าสไตล์ไหนก็สวยไป หมด ยิ่งเจ้าตัวมีความสวยหวานเป็นทุนเดิม ยิ่งแทบไม่ต้องแก้ไข จุดบกพร่องอะไรอีก มองผาดๆ ราวกับเจ้าหญิงหรือนางฟ้าเดิน ดิน สวยจนต้องเอ่ยคำชมซ้ำซาก