ตอนที่ 2 ทะลุมิติ

สาวใช้ที่ชื่อว่าเสี่ยวจิ๋ว มองดูหลินหมิ้นชิงหน้าตา แปลกใจ สีหน้ายิ่งแย่เข้าไปอีก

“เมื่อครู่นี้คุณเรียกฉันว่าอะไร? คุณหนู? คุณคิดว่า ตอนนี้กำลังถ่ายภาพยนตร์อยู่หรือไง?”

หลินหมิ้นชิงสีหน้าเย็นชา ถามเสียงเรียบ

นางไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน นางจำได้ว่า ตอนที่กำลังทำภารกิจลอบสังหารครั้งหนึ่งอยู่ ถูกลูก กระสุนยิงเข้าที่หัว ตายไปแล้ว ทำไมถึงได้ยังมีชีวิตอยู่ ได้ล่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือว่ากำลังฝันอยู่?

“ถ่ายภาพยนตร์อะไร? ทำไมเสี่ยวนิ้วฟังที่คุณหนูท่าน พูดไม่รู้เรื่องเลย?”

คำพูดข้างหลังเสี่ยวจิ๋วไม่ได้พูดจนจบ ก็ร้องไห้ขึ้นมา อีกครั้ง คุณหนูเป็นอะไรไป? แม้ว่าเมื่อก่อนจะบ้าๆบอๆ แต่ว่าก็ดีกับนางมาตลอด ตอนนี้ทำไม่อยู่ๆถึงไม่รู้จักนาง แล้วล่ะ หรือว่าอาการป่วยของคุณหนูรุนแรงขึ้นอีกแล้ว หรือ?

หัวใจเต้นอย่างตื่นตระหนก คำพูดของเสี่ยวจิ๋วเกิน ขอบเขตที่รับได้ของหลินหมื่นชิงแล้ว นางรู้แล้วไม่ได้ แสดงละครแต่อย่างไร ตกลงว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมนางตายไปครั้งหนึ่งแล้ว หลังจากฟื้นขึ้นมาสภาพ แวดล้อมก็แปลกไปหมด
นี่หรือว่าจะ……ทะลุมิติ?

คำศัพท์นี้ปรากฏขึ้นในสมองทันที หลินหมื่นชิงสมอง ว่างเปล่าไปหมด ฉากน้ำเน่าในละคร หรือว่าจะเกิดขึ้น จริงกับตัวนางแล้วหรือ?

ตกลงว่านี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมอยู่ดีๆถึงได้ทะลุมิติ มาได้ล่ะ?

“คุณหนู? คุณหนูท่านเป็นอะไร ท่านอย่าทำให้ข้ากลัว สิ เสี่ยววเป็นกังวลท่านจริงๆนะ”

เสี่ยวคิ้วเห็นหลินหมื่นชิงนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม ไม่พูดอะไรสัก คำนาน ในใจยิ่งกลัวขึ้นมาอีก

“ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่อยู่ก็นึกอะไรหลายเรื่องไม่ ออก”

ชาติก่อนเป็นถึงนักฆ่าคนหนึ่ง การปรับตัวของหลิน หมั้นชิงอยู่ในระดับสูงอยู่แล้ว ไม่นานนางก็ตั้งสติ มอง ไม่ออกแม้แต่น้อย

“คุณหนู ข้ารู้สึกว่าท่านเปลี่ยนไป เหมือนกับว่า..….……

เสี่ยวซื้วมองดูดวงตาใสที่เต็มไปด้วยเฉียบคมคู่นั้น ของหลินหมั้นชิง เหมือนอยากจะพูดอะไร

หลังจากคุณหนูบ้านของนางฟื้นมาคราวนี้เหมือนกับ ว่าเปลี่ยนไปเป็นคนอย่างนั้น ไม่เหมือนกับแต่ก่อนเลยสักนิด เมื่อก่อนนางบ้าๆบอๆ แต่ว่าตอนนี้ไม่มีความบ้า บอสักนิด เป็นคนปกติชัดๆ

“ไม่เหมือนตรงไหน?”

คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย หลินหมื่นชิงถามน้ำเสียงเรียบๆ

“ครั้งนี้หลังจากท่านฟื้นขึ้นมา ข้ารู้สึกว่าท่านไม่ได้บ้า เลยสักนิด ฉลาดยิ่งกว่าคนปกติสะอีก”

เสี่ยวชี้วพิจารณาหลินหมื่นชิงไปมา จากนั้นก็อธิบาย

“เจ้าหมายความว่าเมื่อก่อนข้าเป็นคนบ้าอย่างนั้น หรือ?”

หลินหมั้นชิงเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง คำที่สาวใช้พูดออก มา นางก็สามารถเดาได้แล้วว่าอะไร

“ไม่……..ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น คุณหนูอย่าง โกรธเลย ข้า.………

เหมือนกับว่ารู้สึกได้ถึงอารมณ์ไม่ดีในน้ำเสียงของ หลินหมื่นชิง เสี่ยวจิ๋วก้มหน้าลงอย่างตื่นตระหนก อยาก จะอธิบาย

“พอแล้ว ไม่ต้องอธิบายแล้ว ไม่ว่าเมื่อก่อนข้าจะเป็น คนบ้าหรือว่าเป็นคนโง่ แต่ว่าตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ข้า คือคนปกติคนหนึ่ง!”
เรื่องราวเมื่อก่อนของร่างกายนี้ หลินหมื่นชิงไม่ได้ ใส่ใจแม้แต่น้อย เพราะว่านางก็ยังเป็นนาง นางเพียงแต่ ครอบครองร่างกายนี้แล้วเท่านั้น วิญญาณของร่างกาย นี้ได้เปลี่ยนไปนานแล้ว

“คุณหนู ท่านหายป่วยแล้วจริงหรือ ดีจริงๆเลย คุณ ท่านรู้แล้ว ต้องดีใจมากแน่ๆ”

ฟังจากการพูดจาของหลินหมั้นชิง เสี่ยวจิ๋วก็มองออก แล้ว อาการป่วยของคุณหนูของนางหายดีแล้วจริงๆ ใน ใจอดตื่นเต้นดีใจไม่ได้

มองดูท่าทางเสี่ยวจิ๋วที่ดีใจจนเต้น หลินหมื่นชิงขมวด คิ้วเบาๆ ดูออกว่าเด็กคนนี้เป็นห่วงนางมาก ตอนที่เจ้า นายของนางยังมีชีวิตอยู่ ความสัมพันธ์ของพวกเขา คงจะดีมากข

“หลินหมิ้นชิง ข้าไสหัวมาหาข้าเดียวนี้!”

นาทีนี้ เสียงเอะอะดังมาจากนอกประตู

ฟังจากเสียงเหมือนจะไม่ได้มาดี หลินหมั้นชิงขมวด คิ้วขึ้น สายตาเย็นชา

“คุณหนู คุณหนูรองมา คุณหนูรองต้องมาหาเรื่องท่าน แน่ๆ ท่านหาที่หลบก่อนดีกว่า”

หลังเสี่ยวจิ๋วได้ยินเสียงด้านนอกดังมา ก็ตื่นตระหนก ไปทั้งตัว ร่างกายที่อ่อนแอสั่นอยู่เล็กน้อย แม้ว่านางจะดูแล้วกลัวมากก็ตาม แต่ว่ายังคงมองหลินหมั้นชิงอย่าง เป็นห่วง

“ทำไมข้าต้องหลบด้วย?”

คิ้วกระตุกเล็กน้อย หลินหมื่นชิงถามกลับเรียบๆ

“เมื่อครู่นี้มีพระบรมราชโองการมา ฮ่องเต้จะท่าน สมรสพระราชทานกับอ๋องหมิง คุณหนูรองรักอ๋องหมิ งมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ท่านกลายเป็นพระชายาของอ๋อง หมิงในอนาคต คุณหนูรองคงไม่พอใจแน่ๆ มาหาเรื่อง ท่านเป็นแน่”

เสี่ยว วอธิบายอย่างร้อนรน เวลานี้ร่างกายยิ่งสั่น อย่างรุนแรงขึ้นไปอีก

สมรสพระราชทาน? คุณหนูรอง?

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน?

หลินหมั้นชิงเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ยังไม่ได้เข้าใจว่าเกิด เรื่องอะไรขึ้น ก็ถูกสมรสพระราชทานอย่างงุงงงแล้ว และนางก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นใคร คงจะไม่ได้เป็น ท่านอ๋องที่ทั้งแก่ทั้งน่าเกลียดหรอกนะ?

“คุณหนู? คุณเป็นอะไรไป ทำไมอยู่ๆท่านถึงไม่พูด แล้วล่ะ?”

มองดูหลินหมั้นชิงที่กำลังอึ้ง ในใจของเสี่ยวซื้วก็ตื่นกลัวไปหมด

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าออกไปดูกับข้าหน่อย ข้าก็อยากจะดู หน่อยว่าคุณหนูรองคนนี้จะทำอะไรข้าได้!”

หลินหมั้นชิงเป็นคนไม่กลัวอะไรมาแต่ไหนแต่ไร นา นาง ก้าวขาเดินออกไปจากห้อง

“นางออกมาแล้ว เด็กๆ สั่งสอนนาง!”

หลินหมื่นชิงเพิ่งจะเดินออกมาจากประตูห้อง ยัง ไม่ทันรู้ว่าเรื่องอะไร เพี้ยะเสียงหนึ่ง แส้หนึ่งฟาดเข้า บนร่าง ความเจ็บปวดรวดร้าวก็ถูกส่งมา สายตานิ่งของ หลินหมั้นชิงก็พลันเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในทันที