ตอนที่ 12 ผู้ชายที่อันตราย

“หึ่ม! อย่าได้คิดว่าข้าไม่รู้ว่าในใจเจ้ากำลังคิดอะไร อยู่!” เซียวซี่จื่อกัดฟันด้วยความโมโห ดวงตาเปล่ง ประกายเย็นเยือก “ในเมื่อฮ่องเต้พระราชทานสมรสเจ้า ให้กับข้า ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ไป เจ้าก็เป็นผู้หญิงของ ข้า ถ้าหากกล้าทําให้ข้าโกรธ ผลลัพธ์เจ้าไม่อาจรับได้ แน่! อีกอย่าง ได้แต่งงานกับข้า เป็นเกียรติสูงสุดของ เจ้า ถ้าหากข้าไม่เอาเจ้าแล้ว ชาตินี้เจ้าก็ไม่สามารถ แต่งงานได้อีกแล้ว!”

ได้ยินดังนั้น หลินหมั้นชิงหายใจติดขัดในทันที มี ความรู้สึกอดไม่ได้ที่จะด่าคำหยาบ

“เซียว จื่อ เจ้าอย่าให้มันมากนะ บอกว่าชาตินี้ข้าจะ แต่งงานไม่ได้ ข้าว่าเจ้าต่างหากที่ชาตินี้ก็จะไม่มีเสียถึง จะถูก คนหน้าเย็นชาอย่างเจ้า ผู้ชายหน้านิ่ง ผู้หญิงคน ไหนจะแต่งงานกับเจ้า ไม่แน่คงถูกเจ้าทำให้ตกใจตาย สักวัน!”

พูดยังไม่ทันจบ มือใหญ่ข้างหนึ่งก็บีบคอของนางเอา ไว้อย่างเร็ว ดวงตาชั่วร้ายของเซียวซี่จื่อหรี่ลง มือใหญ่ บีบคอของนางเอาไว้อย่างไร้ความปราณี “ยังไม่เคยมี ใครกล้าพูดอย่างนี้กับข้า หลินหมั้นชิง เจ้าคงเบื่อหน่าย ชีวิตแล้วสินะ!”

ในใจหลินหมิ้นชิงมีความหวาดกลัวกำเนิดขึ้นมา กลัว ว่าถ้าหากเซียว จื่อออกแรงที่มือนิดหนึ่ง นางก็คงจะ ตายแน่
“เซียว จื่อ เจ้าปล่อยข้านะ!”

หลินหมุนชิงจ้องมองเซียว จื่อ แม้ว่าในใจจะกลัวจะ ขีดสุดแล้ว แต่ว่าชาติก่อนของนางเป็นถึงนักฆ่าคนหนึ่ง ไม่เคยแสดงความรู้สึกของตัวเองบนหน้าอยู่แล้ว นี่เป็น คุณสมบัติทางจิตใจที่ต้องมีของนักฆ่าคนหนึ่ง

หลินหมื่นชิงออกแรงง้างมือบนต้นคอออก แต่ไม่ว่า นางจะออกแรงยังไง มือของเซียว จื่อก็ไม่แม้แต่จะ ขยับ

ให้ตายสิ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีแรงมากขนาด นี้ ไม่ว่านางจะออกแรงยังไง ก็ไม่สามารถง้างออกได้ ในฐานะนักฆ่าระดับสูงคนหนึ่ง นางมีคุณสมบัติของ ร่างกายที่คนทั่วไปไม่มี แรงยิ่งมากกว่าปกติ แต่ว่าต่อ หน้าผู้ชายคนนี้ นางก็เหมือนกับกุ้งที่อ่อนแอตัวหนึ่ง

นั่นเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับว่าแค่เขาขยับนิ้วมือเบาๆ ก็สามารถบีบให้นางแหลกเป็นผงได้ก็ไม่ปาน

“เซียวขี่จื่อ เจ้าคิดจะทำยังไงกันแน่? ข้าเป็นพระ ชายาที่ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้เจ้านะ ถ้าเจ้าฆ่าข้า ตาย ฮ่องเต้ไม่ปล่อยเจ้าแน่!”

“เจ้ากำลังขู่ข้า?” เซียวซี่จื่อยิ้มเยาะเย็นชาที่มุมปาก ดวงตาสีดำที่ลึกไม่เห็นก้อนหรี่เล็กน้อย ดวงตาประกาย ไอเย็น “ไม่เคยมีใครกล้าขู่ข้ามาก่อน ในเมื่อเจ้าคิดว่า ข้าไม่กล้าฆ่าจ้า งั้นข้าก็อยากให้เจ้าได้รู้ว่า สุดท้ายแล้ว ข้ากล้าหรือไม่กล้าฆ่าเจ้ากัน”
ตอนที่เซียวซู่จื่อพูด น้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำ แต่กลับให้ ความรู้สึกโหดเหี้ยมน่ากลัวเข้ากระดูก

หลินหมื่นชิงได้ยินดังนั้น มีความรู้สึกหนาวเย็นเกิดขึ้น มาในใจอย่างอดไม่ได้ สองมือข้างกายของนางกำหมัด แน่น ดูผิวเผินยังไงพยายามนิ่งสงบ

“งั้นเจ้าก็ฆ่าข้าเลย!”

หลินหมั้นชิงจ้องตาเซียวจื่ออย่างไม่เกรงกลัว ยังไง นางก็เคยตายมาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง นางไม่มีอะไรให้กลัว อีกแล้ว!

เซียว จื่อหรี่ตาลง นัยน์ตามีแววประหลาดใจ ผู้หญิง คนนี้หวาดกลัวแล้วชัดๆ แต่ว่าดูผิวเผินแล้วกลับยังคง อวดดี นางไม่กลัวว่าเขาจะฆ่านางทิ้งจริงเหรอ?

ต้องบอกว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาคิดต่างออกไป นางมี ความกล้าหาญจริงๆ แต่ว่าความกล้าหาญของนาง กลับ เป็นภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดของเขา

“ตอนนี้ข้ายังไม่คิดจะฆ่าเจ้า รอให้เจ้าแต่งเข้าจวน อ๋องแล้ว ข้าแค่จะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น!”

ผลักหลินหมื่นชิงออก เซียวซี่จื่อก็ฟื้นฟูท่าทางไร้ อารมณ์ความรู้สึกเหมือนเดิม

หลินหมั้นชิงที่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ หายใจเข้าออกไม่ หยุด ในใจยังคงเต้นรัวเพราะเรื่องเมื่อครู่นี้
แม้ว่าตอนที่เผชิญหน้ากับเซียวจื่อไม่ได้แสดงความ หวาดกลัวออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าความหวาดกลัว ในใจเมื่อครู่นี้มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด ชีวิตของนาง ถือว่ารอดแล้ว

เซียว จื่อผู้ชายที่อันตรายอย่างนี้ ถ้าหากทำให้เขา โกรธ บางทีชีวิตน้อยๆนี้อาจจะสูญเสียไปก็ได้

เรื่องราวเมื่อครู่นี้ ทำให้หลินหมั้นชิงรู้ว่า นางมีปัญหา กับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ต่อหน้าผู้ชายคนนี้นางจะเย่อหยิ่ง เหมือนเมื่อก่อนไม่ได้

ตอนนี้ไม่ใช่ยุคปัจจุบัน ที่นี่คนเก่งกาจมากมาย โดย เฉพาะผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ถ้าหากทำให้เขาโกรธ บางที ตัวเองคงตายยังไงก็ไม่รู้

วันหลังนางต้องรักษาระยะห่างกับผู้ชายคนนี้แล้ว จะ ต้องไม่ทำอะไรให้เขาโกรธออกมา เพราะว่าตอนนี้นาง ไม่มีความสามารถอะไรจะไปสู้กับผู้ชายคนนี้ได้เลย อย่างน้อยตอนนี้นางยังไม่มีความสามารถ

แต่ว่าความอัปยศในวันนี้นางจำขึ้นใจแล้ว วันหน้าหาก มีโอกาส นางจะต้องเอาคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่าแน่ มีบุญ คุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระมาโดยตลอด!

ปรับลมหายใจแล้ว หลินหมิ้นชิงก็มองไปยังเซียวจื่ ออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง หันหลังเตรียมจากไป

“หยุด! ข้าให้เจ้าไปแล้วหรือไง?”
เซียว จื่อมองดูแผ่นหลังของหลินหมั้นชิงที่หันหลัง จากไป ขมวดคิ้วแน่น เอ่ยปากด้วยเสียงเย็นชา

“ท่านอ๋องยังมีอะไรจะสั่งสอนอีก หรือว่าเสียใจแล้ว ตอนนี้อยากจะฆ่าข้าทิ้งแล้ว?”

หลินหมั้นชิงหยุดเดินหันหลังกลับมา นางมองเซียวจื่ ออย่างเย็นชา ถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“เจ้ากับรัชทายาทเซียวซี่หมิงมีความสัมพันธ์อะไร กัน? ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีใจให้รัชทายาทมาตั้งแต่เด็ก ทำไมถึงได้ถูกพระราชทานสมรสให้กับข้า?”