บทที่ 9 รอยตำหนิและการดูถูก

* คุณดีกับเธอมากขนาดนี้ คุณรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร? เธอก็แค่โสเภณีที่ผมซื้อมาด้วยเงินห้าแสนก็เท่านั้นเอง ผม เดม่อน จะเสียใจภายหลังเพราะโสเภณีคนหนึ่งหรือ? ตลก! อาจจะมีวันหนึ่งเมื่อผมเล่นเบื่อแล้ว รองเท้าเสียๆนี่ก็ ยังให้คุณสวมได้อยู่บ้าง แต่ตอนนี้ ไม่มีทาง! ” เดม่อนเอ่ย เสียงเย็น

เคยังอยากจะพูดอะไรต่อ เขามองเห็นพาสเทล คุกเข่าอยู่บนเตียง สายศรีษะอย่างสุดชีวิตให้กับเขา ใน ที่สุดเขาก็กัดฟันแล้วจากมา

เดม่อนจับข้อมือที่ได้รับบาดเจ็บของพาสเทลไว้แน่น ดวงตาเย็นชามองไปทั่วใบหน้าขาวซีดของเธอ : “ แสดง เก่งจริงๆ ทำไมถึงไม่ตาย? พาสเทล คุณมันสุนัขจิ้งจอก จริงๆเลยนะ มาถึงโรงพยาบาลแล้วยังอยากจะยั่วยวน ผู้ชายอีก เขาเข้ามาในบ้านมาช่วยเธอได้ยังไง? พวกคุณ มาหาสู่กันนานแค่ไหนแล้ว? ”

จู่ๆพาสเทลก็หัวเราะออกมา : “ คุณถือสาด้วยหรอ คะ? ทำไมคุณถึงถือสาล่ะ? คุณอยู่กับจูนมานานหลายปี ตอนนี้คุณแต่งงานกับเธอแล้ว ฉันเคยถือสาไหมคะ?

เดม่อนมีโทสะขึ้นมาทันที วินาทีต่อมา เขาก็ตบลงบน แก้มของพาสเทลอย่างแรง : “ ผมยังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ ร่านแบบคุณมาก่อน!
หัวใจที่เป็นห่วงเธอจนใจฉีกเป็นชิ้นๆนั้น เดิมทีเดม่อน ควรจะโล่งอก แต่เมื่อมองเห็นเธอมอบความอ่อนโยนให้ ผู้ชายคนอื่น วินาทีนี้ เดม่อนก็อยากจะให้เธอตายไปจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้ เป็นรอยตำหนิและการดูถูกในชีวิตนี้ของ เขาจริงๆ!

เดม่อนกลับไปแล้ว พาสเทลก้มหน้าลงหัวเราะจนมี นํ้าตาไหลออกมา

ผ่านไปอีกสามสี่วัน ก็ถึงวันที่ต้องคืนเงินกู้แล้ว เธอจะ ไปหาเงินมาคืนที่ไหน?

มีชีวิตอยู่มีแต่ความทุกข์ แต่ว่าก็ไม่สามารถตายได้! พาสเทลลงจากเตียงช้าๆ ออกมาจากห้องคนไข้ “ คนไข้เลข 03 คุณจะไปที่ไหนคะ? ” พยาบาลคน หนึ่งดึงพาสเทลไว้

“ ยาของฉันตกลงไปแล้ว ฉันจะไปเก็บค่ะ เอ่อ ช่วย ฉันทำการออกจากโรงพยาบาล…… ” จ่ๆพาสเทลก็นิ่ง ไป แม้แต่เงินค่านอนโรงพยาบาลเธอก็มีไม่พอ

น่ากลัวว่าไม่มีคนไหนที่มีชีวิตอยู่อย่างโง่ๆแบบเธออีกแล้ว ผู้ชายที่เลี้ยงดูเธอเป็นผู้ชายที่มีเงินมากที่สุดใน เมืองนี้ แต่เธอมีชีวิตอยู่ยังสู้สุนัขตัวหนึ่งไม่ได้

“ คุณอยู่อีกสองวันเพื่อดูอาการเถอะค่ะ ค่ายา ผู้ชายที่ส่งคุณมาโรงพยาบาลได้จ่ายเรียบร้อยแล้วค่ะ พยาบาลบอกพาสเทล

หัวใจของพาสเทลอุ่นวาบ น่ากลัวว่ามีแค่ทีเคผู้ชาย โง่ๆคนนั้นคนเดียวที่เป็นห่วงเธอ แต่น่าเสียดาย หนี้ความ รักกลับคืนยาก……

พาสเทลลงมาหายา ใต้แสงอาทิตย์ ใบหน้าของเธอ ขาวซีดมาก

ดวงตาคู่สวยมองพุ่มหญ้าเพื่อตามหายาไม่หยุด ใน ที่สุดก็มองเห็นยาขวดเล็ก

ช่วงนี้อาการของโรคเธอหนักมาก หากไม่ทานยาอีก ครั้งต่อไปอาจจะไม่โชคดีมากอย่างนี้แน่

พาสเทลนั่งลงไปเก็บขวดยา จู่ๆรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่ง ก็เหยียบลงบนหลังมือของเธอ พาสเทลเจ็บจนมีเหงื่อเย็น ซึมออกมา

จนยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ : “ นังร่าน กล้าดียังไงใช้วิธีฆ่าตัวตายมาดึงดูดสายตาของเดม่อน! ”

พาสเทลกัดฟันแน่น ใช้แรงดึงมือของตัวเองออกมา จูนเกือบจะล้มลงเพราะยืนไม่มั่น

พาสเทลหัวเราะออกมา : “ หากคุณจูนไม่มีปัญญา จับตาดูสามีของตัวเอง ก็อย่าออกมาให้เป็นที่น่าอับอาย!

เธอเก็บขวดยาบนพื้นขึ้นมา แล้วเดินจากไปหลังตรง

จูนที่ยืนอยู่ด้านหลังกำหมัดแน่น เอ่ยเสียงเย็นว่า : “ พาสเทล แกกล้าแย่งเดม่อนกับฉัน ฉันจะให้แกได้ชดใช้!

จูนใช้มือถือโทรไปหาผู้ช่วย แล้วสั่งว่า : ” ก่อนหน้านี้ ที่ได้ให้วีดิโอและรูปภาพพวกนั้นกับคุณตอนนี้ลงโซเชียล จําไว้ ต้องใช้อำนาจของโลกอินเทอร์เน็ตบอกกับคนทุกคน ว่า ฉันถึงจะเป็นฝ่ายที่ถูกกระทำ

จูนที่วางสายไปแล้วกำมือถือแน่น คำพูดเมื่อครู่นี้ที่ พาสเทลพูดกับเธอ เธอได้ทำการอัดเสียงไว้แล้ว ให้ทุก คนดูว่า ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายมากแค่ไหน!