บทที่ 8 เป็นแขกหรือว่าเป็นชู้รัก

เดม่อน งไปเลย เขานึกไม่ถึงว่าตัวเองกลับมาอย่าง เร่งรีบแล้วจะเห็นภาพแบบนี้!

จะเป็นไปได้ยังไงกัน?

ผู้หญิงคนนั้นอยู่กับเขามาสิบปี ทนไว้อยู่ตลอดไม่ ปล่อยอารมณ์ใส่เขา และไม่ว่าเขาจะทำยังไงกับเธอ เธอ ก็จะรอเขาอยู่ที่ที่อยู่ที่เธอเปลี่ยนไปเรื่อยๆอย่างไม่ยอมไป ไหน เธอเหมือนกับคนที่จะคิดสั้นเพื่อเขาหรอ?

เดม่อนเดินเข้าไปใกล้มากแค่ไหน กลิ่นคาวเลือดก็ ยิ่งแรงมากขึ้น

แม้แต่มือของเขาก็เริ่มสั่นขึ้นมาอย่างช้าๆ หัวใจคล้าย กับว่าถูกอะไรบางอย่างมัดไว้

เดม่อนล้วงมือถือออกมาด้วยมือแข็งทื่อ เขาโทรไป หาจูน : “ คุณเจอเธอที่ไหน?

* ใครคะ? ” จนยังแกล้งโง่

“ ยังจะมีใครอีก! พาสเทลไง! ผมถามคุณว่าคุณเจอ เธอที่ไหน! ” เดม่อนคำรามเสียงต่ำ

เสียงคำรามนั่นคล้ายกับจะทำให้แก้วหูของจูนแตก :“ ที่ ที่โรงพยาบาลของพี่ชายฉัน

เดม่อนหลับตาที่แดงก่ำของตัวเอง จากห้องน้ำที่เต็ม ไปด้วยกลิ่นคาวเลือดนี้ไปอย่างโอนเอน เขารีบไปยังโรง พยาบาลของพี่ชายจูน

หลังจากที่สืบถามแล้วรู้ว่าพาสเทลอยู่ในห้องคนไข้ เลขเท่าไหร่แล้ว เดม่อนก็สูบหายใจเข้าลึกๆ แอบบอกกับ ตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า ผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ตายแน่…..….

ทั่วทั้งร่างของเดม่อนเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ฝ่ามือเห นียวๆบิดลูกบิดประตู กลับได้ยินเสียงอบอุ่นของผู้ชาย : “ พาสเทล ทานอีกคำหนึ่งนะครับ

วินาทีที่เดม่อนเปิดประตูออก ความโกรธในใจก็พุ่ง ขึ้นมาทันทีจนถึงขีดสุด

เขามองเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังป้อนข้าวต้มให้พาส เทล และพาสเทลกลับอ้าปากอย่างไม่ปฏิเสธอะไรทั้งนั้น

ทีเคได้ยินเสียงก็หันกลับไปมอง คนที่มองเห็นคือเด ม่อน แล้วเขาก็วางถ้วยในมือลงทันที : “ เดม่อน! ไอ้เลว คุณมีสิทธิ์อะไรที่ทรมานเธอแบบนี้! ในเมื่อแต่งงานแล้ว ก็ ควรที่จะปล่อยเธอไป!
ทีเคปล่อยหมัดใส่แก้มของเดม่อนอย่างรวดเร็ว แต่ กลับถูกเดม่อนใช้มือจับไว้อย่างง่ายดาย

เขาจ้องผู้ชายสุภาพบุรุษตรงหน้าด้วยดวงตาเย็นชา เขาใช้แรงเล็กน้อย ทีเครู้ก็สึกว่า หมัดของตัวเองถูกจับจน คล้ายกับจะแหลกละเอียด

เดม่อนจ้องทีเคนิ่ง : “ แล้วคุณเป็นใคร? เป็นแขก เมื่อก่อนของพาสเทล หรือว่าชู้รัก?

หฺปปาก! ผมไม่อนุญาติให้คุณดูถูกพาสเทลแบบนี้ ผมเป็นแค่หมอของเธอเท่านั้น! » ทีเคเอ่ยออกมาทีละคำๆ

เดม่อนสะบัดทีเคทิ้ง เดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงของ พาสเทล มองผู้หญิงที่สีหน้าซีดเซียว เหลือบตามองข้อ มือของเธอที่ทำแผลไว้แล้ววูบหนึ่ง

จู่ๆเดม่อนก็หัวเราะเสียงเย็น : “ คุณเก่งจริงๆเลยนะ พาสเทล ผมนึกว่าคุณตายไปแล้วจริงๆซะอีก คุณตั้งใจ เล่นละครมานัดพบกับชู้ที่นี่ใช่ไหม? ”

พาสเทลมองเดม่อนนิ่ง หัวใจของเธอคล้ายกับตาย ไปแล้วครั้งหนึ่ง เธอได้แต่มองเขานิ่งๆ หัวใจของเธอไม่รู้

สึกอะไรเลย
เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้เย็นชามากแบบนี้อยู่แล้ว น่ากลัว ว่าเธอตายไปแล้วจริงๆ เดม่อนก็จะรู้สึกได้แต่ความสะใจ เหมาะที่จะฉลอง!

* เดม่อน คุณไม่ใช่คน! คุณรู้หรือไม่ว่า อีกนิดเดียว พาสเทลก็จะตายไปแล้วจริงๆ! คุณ…… ” ทีเคจ้องเด ม่อนแล้วพูด

“ ไสหัวไปเดี๋ยวนี้! ” เดม่อนเอ่ยเสียงเย็น

“ ทีเค คุณกลับไปก่อนเถอะนะคะ ” พาสเทลเอ่ย

เสียงเบา

ท่าทางที่อ่อนแอแบบนั้น ทำให้ทีเครู้สึกสงสารจับใจ และทำให้เดม่อนรู้สึกว่าขยะแขยง

พวกเขาอยู่ด้วยกันมาสิบปี เดม่อนไม่เคยได้ยินมา ก่อนว่าผู้หญิงคนนี้จะเคยพูดกับเขาอย่างอ่อนโยนแบบนี้!

เดม่อนกำหมัดแน่น

* หากยังไม่ไสหัวไป อย่ามาโทษว่าผมไม่เกรงใจ

ทีเคกัดฟันแน่น แล้วเอายาออกมาจากกระเป๋าสาม ขวด ยัดเข้ามาในมือของพาสเทลโดยไม่ขออนุญาติจากลําบากว่า : “ เดม่อน! คุณทำอย่างนี้กับเธอ สักวันหนึ่ง คุณต้องเสียใจภายหลังแน่!