บทที่ 5 ฉันไม่ได้หักหลังคุณ

พาสเทลพยายามจับมือของเดม่อนไว้อย่างสุดชีวิต หน้าผากมีเส้นเลือดเขียวผุดขึ้นมา

จนกระทั่งเดม่อนเห็นว่าพาสเทลเกือบจะขาดอากาศ ตายไป จึงปล่อยมือ

พาสเทลไถลลงไปตามกำแพงนั่งลงไปบนพื้น จู่ๆก็ หัวเราะขึ้นมาอย่างกับคนบ้า

“ เดม่อน ฉันอยู่กับคุณมาสิบปี มีชีวิตอยู่อย่างไม่เห็น แสงสว่าง ไม่ควรจะได้รับสองล้านห้าแสนนี้หรอ? เงินที่ ฉันช่วยคุณหามา งานที่จัดการมาได้ ไม่ใช่แค่เลขนี้ตั้งนาน แล้ว! แต่ฉันมีชีวิตอยู่ยังไง?! ” พาสเทลเอ่ยเสียงเบา

ทุกคำพูดก็เหมือนกับค้อน ที่ทุบลงบนหัวใจของเด ม่อนอย่างแรง

เพื่อไม่ให้ผู้หญิงคนนี้จากเขาไปเมื่อมีเงิน เดม่อน แอบไม่ให้เธอหาเงินเอง

เงินที่เขาไม่อนุญาตให้เธอหาได้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ หาเงินเองไม่ได้ ไม่อย่างนั้นตามความสามารถและตำ แหน่งของเดม่อน แค่โบกมือง่ายๆ ตามหน้าตาของพาส เทลก็สามารถกลายเป็นดาราได้ จะไม่อยู่อย่างทุกข์ยาก เพราะความจนแบบนี้แน่
เดม่อนตั้งใจ เขากำลังตั้งใจแก้แค้นผู้หญิงคนนี้ ไม่มี คำอนุญาตจากเขา พาสเทลไปที่ไหนก็ไม่ได้

พาสเทล พวกนนี้เป็นสิ่งที่คุณติดค้างผมไว้! นี่เป็น ผลที่คุณหักหลังผม! เดม่อนลากพาสเทล ออกไปทันที แล้วลากมายังห้องนอน

* ฉันไม่ได้หักหลังคุณ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อฉัน ทําไม! ” เสียงของพาสเทลแหบแห้ง คล้ายกับว่ามีเลือด อยู่ในลำคอ

เดม่อนไม่ได้ถอดเสื้อผ้าออกด้วยซ้ำก็เข้ามาใน ร่างกายของพาสเทลทันที มองบาดแผลบนหน้าท้องของ พาสเทลทีขวางตา เดม่อนเผยรอยยิ้มเย็นชาออกมา

“ ผมเชื่อคุณ? วีดิโอและรูปภาพมากมาย แล้วยังรอย ที่ผู้ชายคนนั้นเหลือไว้บนร่างกายของคุณ ผมจะเชื่อคุณ ยังไง? พาสเทล คุณไม่รู้หรือไงว่านั่นเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ของผม? คุณกลับร่านจนขึ้นเตียงกับเขา!

มือข้างหนึ่งของเดม่อนบีบคําคอของพาสเทลไว้ ไม่ ให้เธอดิ้นรน มืออีกข้างหนึ่งก็หยิกแผลบนท้องของเธอ บาดแผลเก่าถูกการกระทำรุนแรง รอยบาดแผลมีเลือด ไหลออกมาทันที
เลือดสดไหลลงมาทีละหยดๆจนทำให้ผ้าปูที่นอนใต้ ร่างแดงไปหมด

พาสเทลครางออกมาอย่างเจ็บปวด แต่ในสมองกลับ เป็นภาพที่ไม่ใช่ความโหดร้ายทารุณในตอนนี้ของเดม่อน แต่เป็นคำสัญญาและความอ่อนโยนที่ได้พาเธอออกมา จากที่ที่สกปรกในตอนนั้น

เขาพูดว่า : “ พาสเทล คุณเป็นพาสเทลคนเดียวของ ผม ตั้งแต่นี้ไป ผมจะไม่ให้ใครทำร้ายคุณอีก ”

ในดวงตาของพาสเทลมีน้ำตาคลอ ไม่รู้ว่าเดม่อน ปล่อยมือตอนไหน

หลังจากที่ปลดปล่อยเสร็จแล้ว เขาก็ลุกขึ้นมาจัดการ กับเสื้อผ้า มองแล้วก็เหมือนกับชายชั่วๆคนหนึ่ง

เดม่อนมองพาสเทลที่คล้ายกับตุ๊กตาที่แตกหักอย่าง เย็นชา เขาเอ่ยออกมาทีละคำๆว่า : ” ทุกครั้งที่มองเห็น ท่าทางแบบนี้ของคุณ ก็ทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง ผมเตือน คุณนะ อย่าหาเรื่องจูนอีก! ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของผม จำ สิ่งนี้ไว้ให้ดี! »

เดม่อนจากไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ความเย็นเฉียบที่เต็มไป หมดในห้อง
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน พาสเทลจึงมีแรงลุกขึ้นมา

บาดแผลบนท้องเลือดหยุดไหลแล้ว พาสเทลลงจาก เตียงอย่างทุลักทุเล

เธอเดินมายังตรงหน้าแต่งหน้า มองตัวเองใน กระจกที่คนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง จู่ๆก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

พาสเทลเปิดลิ้นชักตู้แต่งหน้าออก เธอเอารูปถ่ายปีก ใหญ่หนาออกมาทั้งหมดแล้วฉีกรูปภาพพวกนั้นทีละแผ่นๆ พร้อมกับหัวเราะ

ในรูปภาพ เธอกับเพื่อนของเดม่อนมีอะไรกันอยู่บน เตียง เธอกับเพื่อนของเดม่อน เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว คืน นั้น เธอถูกคนทบจนสลบไป ไม่รู้อะไรทั้งนั้น

เดม่อนกลับคิดว่าเป็นเธอที่ยั่วยวนเพื่อนรักของเขา

หักหลังเขา

หักหลัง ใครกันแน่ที่หักหลังใคร?

“ เดม่อน คุณเคยพูดว่าคุณเชื่อฉัน แต่สิบปีมานี้ คุณ เคยมอบความเชื่อใจให้ฉันสักเล็กน้อยไหม?” น้ำตาของ พาสเทลทะลักไหลออกมาจากดวงตา
จู่ๆ เธอก็เช็ดน้ำตาให้แห้งไป หยิบมีดปอกผลไม้ขึ้น มาจากบนโต๊ะ ก้าวขาเดินเข้าไปในห้องน้ำ

พาสเทลมอง ที่ค่อยๆไหลออกมาจากอ่างอาบน้ำ เธอไม่ได้ถอดเสื้อผ้าแล้วเข้าไปในอ่างอาบน้ำทั้งอย่างนั้น แล้วนอนลงช้าๆ

‘ ปีก ’ มือถือของเธอตกลงไปบนพื้นจากร่างของเธอ พาสเทลไม่มองด้วยซ้ำ

บาดแผลบนร่างเจ็บมากแค่ไหน เธอไม่รู้สึกถึงความ เจ็บแล้ว รู้สึกแต่ว่าศรีษะของตัวเองปวดมาก ไม่แพ้ความ เจ็บจากใจเลย

หากตายแล้ว ทุกอย่างก็หลุดพ้นแล้ว

เธอไม่ควรจะหลงรักเดม่อนเลย นี่เป็นความผิดอย่าง แมลงเม่าบินเข้ากองไฟ แม้แต่เดม่อนเองก็ไม่เชื่อ เธอรัก เขามาสิบปีอย่างเจ็บปวดทรมาน

ชีวิต จะมีอีกกี่สิบปีที่จะเสียเวลาอยู่บนร่างของผู้ชาย คนหนึ่ง?

พาสเทลมองข้อมือของตัวเองอย่างเหม่อลอย เธอ ยกมือขึ้น แล้วบาดลงไปเบาๆ เลือดสีแดงสดไหลออกมาทันที……