บทที่ 3 เด็กหัวมารที่ไม่พูด

พาสเทลนั่งอยู่บนท้องถนนที่เย็นเฉียบ ร่างของเธอ สวมแค่ชุดประโปรงลูกไม้บางๆเท่านั้น ชุดชั้นในอยู่บนรถ ของเดม่อน เธอได้แต่มองเดม่อนขับรถหายไปจากสายตา อย่างทําอะไรไม่ได้

เธอลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล แม้แต่รองเท้าเดม่อนก็ ไม่ทิ้งไว้ให้เธอ

พาสเทลหัวเราะอย่างขมขื่น เธอก้มหน้าลงมองเท้า ที่เปลี่ยนทรงไปเล็กน้อยเพราะสวมรองเท้าส้นสูงมานาน หลายปี

จู่ๆมือถือของเธอก็ดังขึ้นมา พาสเทลรีบกดรับทันที

มีเสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากปลายสาย : * แกอยู่ที่ไหน เด็กหัวมารคนนั้นไม่สบายอีกแล้ว หากแกไม่สนใจเธอ ก็ ปล่อยให้เธอไปตายซะ!

จู่ๆน้ำตาของเธอก็ทะลักออกมา : “ ฉันจะพาเธอไป หาหมอเดี๋ยวนี้ พ่อช่วยฉันดูแลเธอดีๆ……

* กูไม่มีใจแบบนั้น ไปเก็บเด็กมาจากไหน ไม่สบาย อยู่ทุกวี่ทุกวัน แล้วยังเป็นใบ้อีก นอกจากร้องไห้ก็ทำอะไร ไม่เป็นสักอย่าง! ” มีเสียงขวดเหล้าที่แตกเพราะถูกโยน ลงพื้นดังมาจากปลายสาย พาสเทลร้อนรนทันที
“ พ่ออย่าทําแบบนี้ พ่อคะ ฉันขอร้องล่ะค่ะ ฉันเอา เงินไปให้พ่อ พ่อรอฉันนะคะ!

พาสเทลเช็ดน้าตาให้แห้งไป แล้ววางสาย เธอเรียก เท็กซี่อย่างร้อนรน เมื่อนึกไปถึง เด็กหัวมาร ‘ ที่พ่อพูด หัวใจของพาสเทลกำลังเลือดไหล…………….

เมื่อพาสเทลไปถึงบ้านพักที่พ่อของเธออยู่ ก็เป็น เวลาครึ่งชั่วโมงผ่านมาแล้ว

พ่อของเธอ พัน กำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่หน้าประตู บน พื้นเต็มไปด้วยเศษแก้วที่แตก

พาสเทลไม่ได้มอง ทันทีที่เท้าเหยียบลงไป เท้าที่ได้ รับการบาดจากแก้วก็มีเลือดสดไหลออกมา

นินิวหลบอยู่ในมุมห้อง ร่างสั่นสะท้าน เบิกตากลมโต มองพาสเทล

มองเห็นบาดแผลมากมายบนมือของนินิว พาสเทล โมโหขึ้นมาทันที : “ พ่อตีเธออีกแล้วหรอคะ? เธอยังเล็ก ยังไม่รู้อะไร! ”

เธออุ้มนินิวแล้วขึ้นรถแท็กซี่อย่างไม่สนใจพ่อเธออีก ในที่สุดก็ไม่ได้ยินเสียงก่นด่าของพันเสียที
“ นินิว หนูรู้สึกยังไงบ้างคะ? พูดหน่อย ขอร้องหนูล่ะ พูดหน่อยได้ไหมคะ? ” พาสเทลสงสารเธอจนน้ำตาไหล ลงมา

นินิวลืมตากลมโตไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนแอ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

พาสเทลเกลียดมากจริงๆ!

นี่เป็นลูกสาวที่เธอเกือบจะตายอยู่ในห้องทำคลอดจึง จะรักษาลูกไว้ได้ เธอกลับได้แต่บอกกับนินิวว่า : ” ฉันเป็น พี่สาวของหนู”

แม้จะรู้อยู่แล้วว่าพ่อเป็นคนหลายใจ แต่นอกจากให้ ลูกอยู่ที่นี่แล้ว เธอนึกที่อยู่ที่ดีกว่านี้ไม่ออกแล้ว เธอไม่มี เงิน เธอก็ตัดขาดกับเดม่อนไม่ได้อีก

มาถึงโรงพยาบาลหลังจากที่พยาบาลเติมน้ำเกลือให้ ลูกแล้ว พาสเทลก็นั่งอยู่ข้างนินิวมองใบหน้าที่หลับไหล ของนินิวแล้วหลงเข้าไปในภวังค์

พาสเทลจูบลงบนหน้าผากที่ร้อนรุ่มของนินิว ทันทีที่ ฟ้าสว่าง หลังจากที่ไข้ลดลงแล้ว พาสเทล รีบส่งนินิวกลับ ไปยังบ้านของพัน แล้วเตือนพ่อตัวเองอย่างเคร่งขรึมว่า : * หากพ่อยังอยากจะได้เงินอีก งั้นก็ดีกับเธอ! หากพ่อให้ทุกอย่างเลวร้ายลง งั้นฉันก็จะแจ้งความ

พันโมโหจนก่นด่าออกมาเสียงดัง : “ แกมันลูกที่เกิด จากนังขายตัวก็ไม่มีอะไรดีจริงๆ ฉันสงสัยตั้งนานแล้วว่า แกไม่ใช่ลูกสาวของฉันเลย ใครจะไปรู้ว่าแม่ของแกเป็นชู้ ให้กับคนมากมายมากแค่ไหน!

พาสเทลตัดใจจากมา กลับไปยังที่อยู่ของตัวเอง

เธอแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ พาสเทลกอดตัวเองไว้ แน่น น้ำเย็นแช่ร่างกายของเธอไว้ หนาวเย็นจนเธอร่างสั่น สะท้าน

พาสเทลยื่นมือออก ขวดทุกขวดก็เป็นขวดเปล่า พาส เทลกรีดร้องออกมาด้วยเสียงเจ็บปวด แล้วให้หน้าจม เข้าไปในอ่างน้ำที่เย็นเฉียบ

กริ่งประตูดังขึ้นมาอย่างกับกำลังร้องขอการช่วยชีวิต พาสเทลคลุมร่างด้วยชุดอาบน้ำ หลังจากที่เช็ดผมให้แห้ง แล้ว ก็เดินออกไปเปิดประตู

* ในที่สุดก็หาแกเจอ นังร่าน! ” หญิงสาวที่ยืนอยู่ นอกประตู ทันทีที่มองเห็นใบหน้าของพาสเทลก็สะบัดมือ ตบลงบนแก้มของเธออย่างแรง
พาสเทลไม่พูดอะไรสักคำ เธออยากจะปิดประตูอย่า

งอัติโนมัต

หญิงสาวผลักอย่างแรง พาสเทลไม่ได้เตรียมพร้อม แล้วเธอก็ล้มลงไปกองอยู่บนพื้น