บทที่ 14 เกลียดจนอยากจะฆ่าคุณมาก

ในดวงตาของพาสเทลมีความบ้าคลั่งอยู่ เธอถูก การกระทําของเดม่อนและการตายของนินิวทำให้บ้าไป แล้ว

การะกระทำของเธอรวดเร็วและเด็ดขาด ไม่มีใครสัก ที่ที่สามารถหยุดการกระทำของเธอได้

ทุกคนต่างก็ได้แต่มองกรรไกรสำหรับหมอที่แทง เข้าไปในหน้าอกของเดม่อนทั้งอย่างนั้น เลือดสดกระเซ็น ออกมาอย่างรวดเร็ว

รักมากแค่ไหน ก็เกลียดมากเท่านั้น!

ไม่มีวินาทีไหนที่พาสเทลจะหวังมากว่าตัวเองจะไม่รู้ จักเดม่อนเท่านี้ก่อน ไม่เคยหวังมากว่าวินาทีต่อไปเดม่อน ก็จะตายไปแบบนี้มาก่อน!

“ พาสเทล คุณบ้าไปแล้วหรอ คุณกำลังพูดอะไรอยู่

กันแน่?! »

เดม่อนไม่มีเวลาสนใจเลือดตรงหน้าอกของตัวเอง ที่กำลังไหลอยู่ เขายื่นมือออกเขย่าไหล่ของพาสเทล ตะคอกเสียงต่ำ

“ เดม่อน ฉันเกลียดคุณจนอยากจะฆ่าคุณให้ตายไปมาก! สายตาของพาสเทลอย่างกับน้ำแข็ง ในดวงตา ของเธอเขียนไว้ว่าสิ้นหวังและเย็นชาเต็มไปหมด

ตอนที่เดม่อนไม่ทันได้ตั้งตัว เธออยากจะใช้มือแทง กรรไกรเข้าไปในหน้าอกของเขาให้ลึกมากกว่าเดิมอีก หมอเรียกยามมาหยุดยั้งการกระทำที่รุนแรงของเธอ ทุก คนต่างก็กําลังตะโกนว่า : “ แจ้งความ! รีบแจ้งความ!

คุณเดม่อนครับ ขอโทษนะครับ เราจะฉีดยาสลบให้ เธอเดี๋ยวนี้ครับ.…………. ” หมอรู้ว่าเดม่อนเป็นน้องเขยของผู้ อำนวยการโรงพยาบาลนี้ หมอเลยเอ่ยอย่างเคารพ

* ไม่ต้อง! ใครก็ห้ามแตะต้องเธอ! ผมจะฟังเธอพูด ให้จบ เมื่อครู่นี้ใครตาย? เมื่อครู่นี้ใครตายไง?! เดม่อน คำรามเสียงต่ำ เส้นเลือดบนหน้าผากปูดปูนขึ้นมาหมด

” พี่เขยคะ บาดแผลของคุณต้องทำแผลนะคะ…… ลูกพี่ลูกน้องของจูนเดือน

เดม่อนเหลือบมองเธอด้วยสายตาเย็นเฉียบ ลูกพี่ลูก น้องของจูนเสียวสันหลังวาบแล้วไม่กล้าพูดอะไรออกมา อีก

มีเตียงหนึ่งถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน มีพยาบาล ช่วยเด็กผู้หญิงบนเตียงปิดผ้าขาว พาสเทลหันกลับไปแล้วมองเห็นภาพนี้พอดี

“ นินิว! นินิว! นินิวของฉัน!” พาสเทลสะบัด พยาบาลที่ดึงเธอไว้ออกไป แล้ววิ่งไปยังเตียงของคนไข้ที่ อยู่ไม่ไกล

มือสั่นเทาเปิดผ้าขาวที่ปิดอยู่บนร่างของลูกสาวออก มองเห็นใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือดของเด็กผู้หญิง พาสเท ลร้องไห้ออกมาเสียงดัง เธอพุ่งขึ้นไปอุ้มร่างเล็กของนินิว มากอดไว้ในอ้อมกอด

เราทำสุดความสามารถแล้วครับ ขอให้คุณทำใจนะ ครับ ” หมอที่ทำการผ่าตัดให้นินิวเอ่ยกับพาสเทลอย่าง รู้สึกผิดมาก

พาสเทลสายศรีษะอย่างไร้ที่พึ่ง วินาทีนี้ เธอรู้สึกว่า ท้องฟ้าของตัวเองถล่มลงมาแล้ว

เป็นไปได้ยังไงกัน?

วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของนินิวนะ!

ทําไมถึงกลายเป็นวันตายล่ะ?

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน นินิวยังกระโดโลดเต้นได้อยู่เลยแล้วยังจุ๊บลงบนแก้มของเธออย่างเชื่อฟังอีกด้วย

หมอคะ ขอร้องพวกคุณช่วยเธออีกได้ไหมคะ? ฉัน ขอร้องพวกคุณล่ะคะ ฉันคุกเข่าให้พวกคุณ ลูกสาวของฉัน แข็งแรงขนาดนี้ เธอจะไม่ตายแน่! ฉันมีเลือด ฉันสามารถ ถ่ายเลือดได้ในตอนนี้ เท่าไหร่ก็ได้ค่ะ! ขอร้องพวกคุณล่ะ ค่ะ…….……..

พาสเทลจับขากางเกงของหมอคนหนึ่งไว้ ปีก ปีก ปีก ก้มศรีษะกระแทกลงบนพื้นให้หมอคนนั้น แม้แต่ เดม่อนที่ยืนอยู่ไกลหลายเมตรก็ยังสามารถได้ยินเสียง กระแทกหน้าผากลงกับพื้นของเธอ

* เธอเสียชีวิตไปแล้วจริงๆครับ เราอยากช่วยก็จน ปัญญา เราพยายามมากที่สุดเพื่อรอเลือดของคุณ แต่น่า เสียดายที่รอไม่ถึง ” หมอถอนหายใจแล้วเอ่ย แล้วตัดใจ ดึงมือของพาสเทลออก

ไม่ใช่แน่! ไม่ใช่แน่

* ฉันไม่เชื่อ นินิวของฉันจะไม่ตาย! ” พาสเทลอุ้มนิ นิวที่คล้ายกับว่านอนหลับไปแล้วนั้นขึ้นมา

” คุณคะ คุณจะทำอะไร? เธอเสียชีวิตไปแล้วนะคะ เราจะส่งเธอไปยังห้องเก็บศพนะคะ! ” พยาบาลรีบเดือนเธอ

ในสายตาของพาสเทล หมอและพยาบาลพวกนี้ที่ สวมด้วยชุดสีขาว ไม่ใช่เทวดาที่ช่วยลูกสาวของเธอ แต่ เป็นปีศาจที่จะส่งนินิวไปยังนรก

พาสเทลกรีดร้องออกมา เอ่ยเสียงดุดันว่า : “ ฉันจะ พาเธอกลับบ้าน เธอไม่ได้ตาย!