บทที่ 13 วันคล้ายวันเกิดกลายเป็นวันตาย
พาสเทลลุกขึ้นมา ลูบแก้มของนินิวอย่างปลอบประ โลมเบาๆ กอดร่างของเธอเข้ามาในอ้อมกอด : “ เลิก นอนได้แล้ว! วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของหนูนะ! นินิว เชื่อฟัง! ”
เสียงของพาสเทลสั่นไปหมด ในที่สุด เด็กผู้หญิงก็ ลืมตาขึ้นมา
คล้ายกับว่าเธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีพูดออกมา : “ ขอขอพร
“ อื้อ ขอพร หนูอยากขอพรอะไรคะ? ไม่ว่าหนูจะขอ พรอะไร พี่ก็จะทำให้สมปราถนา ดีไหมคะ? ” พาสเทลม หน้าลง ใช้แก้มของตัวเองแนบลงบนแก้มที่เย็นเฉียบของ นินิว
“ เรียก เรียกพี่ว่าแม่ได้ไหมคะ? ” นี่น่าจะเป็น ประโยคที่นินิวพูดยาวมากที่สุดตั้งแต่ที่นินิวเกิดมาจนถึง ตอนนี้
น้ำตาของพาสเทลคล้ายกับน้ำตก เธอพยักหน้า อย่างสุดชีวิต : “ ได้! ได้แน่นอน นินิว พี่เป็นแม่ของหนู พี่ เป็นแม่ของหนูนะ!
“ แม่คะ……” นินิวเรียกเสียงหนึ่ง จากนั้นก็หลับตาลง
« นินิว! นินิว! ”
รถพยาบาลมาถึงแล้ว หากยังช้าอีกก็จะไม่ทันแล้ว! ” คนดีที่เดินผ่านทางบอกเธออย่างหวังดี
พาสเทลอุ้มนินิวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ตะโกนเสียงดัง ว่า : “ หมอคะ! ที่นี่ค่ะ หมอ!”
รถของโรงพยายามแจ่มใสส่งนินิวไปถึงโรงพยาบาล แล้วเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
พาสเทลยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินหอบหายใจแรง มอง ไฟสีแดงที่สว่างขึ้นมาจากห้องฉุกเฉินอย่างเหม่อๆ
หมอบอกพาสเทลว่า : “ เลือดของเด็กเป็นกรุ๊ปเลือด ที่หายาก เลือดสำรองทางโรงพยาบาลของเราไม่พอครับ!
“ กรุ๊ปเลือดของฉันกับเธอเป็นกรุ๊ปเดียวกันค่ะ ฉันจะ
ไปถ่ายเลือดเดี๋ยวนี้………
ในห้องฉุกเฉิน หลังจากที่จูนถามถึงสถานการณ์แล้ว ในใจก็มีแผนผุดขึ้นมาทันที……
เดม่อนได้ยินมาว่าจนประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้ยัง ไม่ปลอดภัย เขาก็มายังโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ แล้ว พยาบาลที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของจูนบอกเขาว่า กรุ๊ป เลือดของจูนเป็นกรุ๊ปเลือดที่หายาก เลือดสำรองในโรง พยาบาลมีไม่พอ ตอนนี้จนกำลังอยู่ในขีดอันตราย
เดม่อนปวดศรีษะขึ้นมาทันที เวลานี้ พยาบาลคนหนึ่ง ถือเลือดของพาสเทลเดินผ่านมาพอดี พาสเทลเดินตาม อยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าซีดเผือด มือข้างหนึ่งยังจับสำลึกด เส้นเลือดไว้
จู่ๆเดม่อนก็ชี้พาสเทลแล้วพูดว่า : “ เอาเลือดของ เธอ! กรุ๊ปเลือดของผู้หญิงคนนี้ก็เป็นเลือดที่หายาก!
พยาบาลที่ถือถุงเลือดพาสเทลไว้ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกเดม่อนแย่งถุงเลือดไป แล้วยื่นให้กับลูกพี่ลูกน้องของ จูน!
พาสเทลได้แต่มองเลือดที่จะเอามาช่วยนินิวถูกแย่ง ไปโดยไม่ทันได้ทำอะไร
เธอคล้ายกับบ้าไปแล้วที่กระโดดเข้าไปแย่งเลือด แต่ กลับถูกเดม่อนจับแขนไว้แน่น
พาสเทล ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่? ”
เดม่อนเพิ่งถามออกมา พาสเทลก็หมุนตัวกลับมา สะบัดมือตบลงบนแก้มของเดม่อนอย่างแรง สีหน้าของ ชายหนุ่มดุดันขึ้นมาทันที
แต่วินาทีต่อมา พาสเทลกลับคุกเข่าลงข้างๆขาของ เดม่อน เอ่ยพร้อมกับร้องไห้ว่า : “ เดม่อน คุณเอาเลือด ของฉันไปทำไม? คุณรีบบอกให้พวกเขาเอาเลือดของฉัน มาคืนเดี๋ยวนี้! ฉันมีคนที่สำคัญมากที่สุดที่กำลังรอเลือด ของฉันเพื่อช่วยชีวิตอยู่! คุณรู้ไหม? ”
“ ช่วยจูนก่อน เลือดในโรงพยาบาลไม่พอ ใช้ของ คุณได้พอดี ” คำพูดของเดม่อน ทำให้พาสเทลตกลงไปสู่ นรกทันที!
“ ทำไมคุณถึงได้เอาเลือดของฉันไปช่วยจูนได้ยังไง กัน! เอาคืนมานะ! คุณคืนให้ฉัน! เธอรอเลือดอยู่! เดม่อน คุณยังเป็นคนอยู่ไหม! คุณยังเป็นคนอยู่ไหม! ฉันขอร้อง คุณล่ะ คิดซะว่าฉันขอร้องคุณ! ”
พาสเทลคุกเข่าอยู่บนพื้น ก้มศรีษะกระแทกกับพื้นไม่
คุณครับ เลือดของคุณล่ะครับ? ” หมอออกมาถาม
น้ำตาของพาสเทลนองหน้า : “ ฉันจะไปถ่ายเลือดอีกครั้ง รอฉัน……
คุณคะ ถ่ายเลือดไม่ได้อีกแล้วครับ เป็นอย่างนี้ต่อ ไป คุณก็จะอันตรายนะคะ!” พยาบาลเดือน
* ไม่ได้ ฉันจะช่วยเธอ ฉันจะช่วยเธอ! ” พาสเทล จากไปโดยล้มลงแล้วลุกขึ้นชนเข้ากับสิ่งรอบด้าน
เข็มยังไม่ได้แทงเข้าไปในเส้นเลือดของพาสเทล ก็ ถูกเดม่อนหยุดไว้ : “ พาสเทล คุณบ้าไปแล้วหรอ! ก่อน หน้านี้ไม่กี่วัน คุณเพิ่งบาดข้อมือไปเองนะ!
พาสเทลสะบัดมือของเดม่อนออก พยาบาลวิ่งเข้า มาพูดอย่างร้อนรนว่า : “ คุณพาสเทลคะ เราทําสุดความ สามารถแล้วค่ะ! เด็กจากไปแล้วค่ะ!
“อะไรนะคะ?” ริมฝีปากสั่นสะท้านของพาสเทลไร้ สีเลือดไปตั้งนานแล้ว ขาเธออ่อนจนเกือบจะล้มลง
เดม่อนขมวดคิ้วมุ่น ในใจรู้สึกถึงลางร้าย : “พาสเทล คุณจะช่วยใครกันแน่?
พาสเทลหันกลับมาช้าๆ ดวงตาแดงก่ำของเธอจ้อง เดม่อนนิ่ง : “ คุณรู้ไหมว่าฉันจะช่วยใคร? เดม่อน คุณ กลับแย่งเลือดที่จะช่วยชีวิตของลูกสาวฉันไปให้จูน! ”
พาสเทลทบหน้าอกของตัวเองไม่หยุดรอบแล้วรอบ เล่า : “ คุณรู้ไหมว่า? ฉันมีลูกสาวคนหนึ่งให้คุณ และตอน นี้ เธอตายแล้ว! คุณรู้ไหม? วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของ เธอ! เดม่อน ฉันเกลียดคุณ!
วินาทีต่อมา พาสเทลหยิบกรรไกรที่หมอใช้ ที่วางอยู่ บนโต๊ะขึ้นมา แล้วแทงเข้าไปในหน้าอกของเดม่อนอย่าง แรง!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ