ตอนที่ 8 เช่นนั้นเรียกท่านอา

“พี่เขย พวกเราจะไปไหนกัน?” หลังเดินห่างออกมาจาก ประตูหมู่บ้าน เพิ่งจิ๋วเริ่มจ้องพิเคราะห์คนข้างกาย

ตอนนั้นเอง ฝีเท้าหญิงโม่หานชะงักลง เขาเหลือบมอง ขอทานน้อย แล้วพูดเสียงทุ้มว่า “เจ้าก็ออกมาแล้ว ไม่ต้องมา ตามข้าอีกล่ะ”

เพิ่งจิ๋วตกตะลึง ก่อนจะยิ้มหวานต่อ “พี่เขย ท่านพูดอะไร น่ะ?” ที่แท้ท่านอาผู้นี้ก็รู้แต่แรกแล้วว่าเธออยากออกมา! ก็ใช่ เขาคนนี้ดูไม่ธรรมดา แค่ลูกไม้อื่นๆ ของเธอจะดูไม่ออกได้ อย่างไร? ทว่าถึงเขาดูออกก็ยังยอมช่วย นี่สิที่ทำให้เธอ ประหลาดใจ

พอเห็นเขายิ่งก้าวเดินออกห่าง เพิ่งจิ๋วก็รีบเร่งตาม “พี่ เขย…” เธอยังไม่ทันพูดจบก็ถูกเขาตัดบท

“ข้าไม่ใช่พี่เขยของเจ้า อย่าได้เรียกมั่วซั่ว” น้ำเสียงทุ้ม มีความเยือกเย็น เต็มไปด้วยแรงดึงดูด และแสดงถึงเสน่ห์ ความเป็นชายชาตรี

“หรือข้าทุกคนผิดจริงๆ เสียแล้ว? พี่สาวข้าบอกว่าพี่เขยมีหนวดขึ้นจึงหน้าได้ง่ายนัก เธอวิ่งเหยาะขึ้นมองประเมินอยู่ข้างกายเขา แล้วฉีกยิ้มกว้าง “อืมข้าอาจทักผิดจริงๆ พี่ข้าควร

ข้างกายโดยสิ้นเชิง ในสายหาจึงรีบเร่งฝีเท้าไป ย่างก้าวเร็วกว่าตอนอยู่ในเมืองหลายเท่านัก

ฝีเท้าที่เร็วขึ้นทันทีตัวเอง เห็นฝีเท้าเขาเหมือนอยู่บนพื้น ราวกับสองขาแฉลบผ่านไปโดยไม่ติดพื้น การเคลื่อนไหวร่างกายเร็ว มาก ทว่าไม่มาไหนอย่างร่องรอยเท่าไหร่

ท่านอา ท่านอารอข้าด้วยสิไม่ว่าอยากตามติด เขาไปจริงๆ หรอก พอออกประตูบ้านมาก็เป็นถนนเส้น ใหญ่ ยิ่งกว่านั้น ตอนเธอก็ไม่ความคิดว่าต้องตามคน ทุก

จะว่าไปซูรั่วอนนั่นเลวร้ายอย่างไม่ที่นางเช่นนั้นกับเพิ่งซิงเกอ นางเพียงแค่แย่งชิงฐานะ ทั้งหมด นึกไม่ว่าจะส่งเพิ่งชิงเกอขายสถานที่อย่าง หอโลม คิดคนนี้นี่นะช่างร้ายกาจเช่นพิษจริงๆ
แต่ว่า ตามความทรงจำเดิมของเพิ่งซิงเกอ ซูวอนนี่ก็ดู เหมือนเธออยู่ หรือจะมาจากศตวรรษที่ 217 ทั้งยังเชี่ยวชาญ เรื่องยาอีก ไม่เช่นนั้นนางคงทำหน้ากากที่เหมือนกับเพิ่งจิ๋วทุก กระเบียดนิ้วขนาดนั้นออกมาไม่ได้หรอก

ยิ่งคิดในใจก็ยิ่งตื่นเต้นอยู่บ้าง แม้เดิมที่รู้สึกว่าเป็นเรื่อง น่าเบื่อ แต่ดูเหมือนจะสนุกขึ้นเรื่อยๆ ซะแล้วสิ

ทว่าเมื่อหลิง ไม่หานเบื้องหน้าได้ยินเสียงเรียกท่านอา มุม ปากก็กระตุกน้อยๆ เขาลูบเคราบนใบหน้าตัวเองอย่างเคยตัว ก่อนจะเร่งฝีเท้าขึ้นอีกเพื่อสลัดคนด้านหลังทิ้ง แต่สองชั่วยาม ผ่านไป เขาก็หยุดฝีเท้าลงแล้วหันหน้าเหลือบมอง ยามเห็นว่า เงาร่างอันผอมบางนั้นยังคงตามหลังเขาอยู่สามจั๋งกว่า ก็แอบ แปลกใจกับตัวเอง

คนที่ไร้วรยุทธ์อย่างเขาตามมาทันได้อย่างไรกัน?

เพิ่งจิ๋ววิ่งหอบฮักตามมา เธอก้มลง ใช้สองมือยันเข้าไว้ พลางหอบหายใจเฮือกใหญ่ ! ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ท่าน อา ท่านเดินเร็วขนาดนั้นทำไมกัน

หลิง โม่หานขมวดคิ้วพินิจมองขอทานน้อยผู้มอมแมม อย่างละเอียด สักพักจึงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “เจ้าอย่าได้ตาม ข้ามาอีกเลย ที่ที่ข้าต้องไปคือป่าเก้าหมอบ ที่แห่งนั้นอันตราย ยิ่ง เจ้าเข้าไปก็มีแต่ตายเปล่าๆ

“ไม่ใช่นะ ท่านอา ข้าไม่ได้ตามท่าน เดิมที่ข้าเองก็จะไป ป่าเก้าหมอบ แต่ในเมื่อท่านเองก็ไปป่านั่นเหมือนกัน พวกเราไปด้วยกันเลยไม่ดีกว่าหรือ?”