ตอนที่ 6 แรกพบชายแกร่ง

เงาร่างผอมเล็กร่างหนึ่งนั่งหาวอยู่ตรงมุมถนนอับสายตา ผู้คน ดวงตานางชำเลืองมองทหารแต่ละกองลาดตระเวนไปมา บนทางถนนใหญ่ซึ่งมีผู้คนสัญจร มือหยิบแอปเปิลลูกหนึ่งจาก ในอกเสื้อขึ้นมากัดอย่างเบื่อหน่าย

ร่างนั้นสวมเสื้อผ้าขอทานที่ทั้งเก่าและสกปรก ใบหน้า มอมแมมเปรอะดินอยู่ไม่น้อย เส้นผมทั้งหมดรวบเก็บไว้ในเศษ ผ้าชิ้นหนึ่ง ดูแล้วเป็นขอทานน้อยร่างผอมบาง ใครก็คงนึกไม่ ถึงว่าคณิกาหอนางโลมที่ทำให้หัวหน้าหมู่บ้านโกรธเกรี้ยวจน ต้องออกคำสั่งตามจับ จะเป็นขอทานน้อยมุมถนนเช่นนี้

ซวยจริงๆ! จะออกไปยังดี? ต่อให้เราอดทนรอได้ แต่ยา พิษในตัวรอไม่ได้หรอกนะ!” เพิ่งจิ๋วกัดแอปเปิลพลางถอนใจ เสียงเบา หากเธอรู้ตั้งแต่แรกว่าชายน่ารังเกียจที่ถูกตนฆ่าเมื่อ คืนเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของหัวหน้าหมู่บ้าน อย่างไรเธอก็ไว้ชีวิตเขา อย่างน้อยตอนนี้ท่านผู้นำก็คงไม่ส่งทหารอารักขา มาตามหาตัวเธอกันทั่วหมู่บ้าน

แต่ชายชุดดำเมื่อคืนเป็นใครกัน? นักฆ่า?

เมื่อนึกถึงกลิ่นอายพลังที่พวยพุ่งออกมาจากร่างในขณะที่ เขาลงมือ ใจเธอขุ่นเคืองอยู่บ้าง เดิมที่เธอคิดว่าคนส่วนใหญ่ จะเกิดใหม่ในยุคราชวงศ์โบราณอะไรทำนองนั้น แต่ใครจะรู้ว่า คนของโลกนี้ฝึกวิชาเซียนด้วย วิชาเซียน ของพวกนี้ช่างเพ้อ ฝันเกินไปแล้ว แต่พอคิดว่าคนจากศตวรรษที่ 21 เช่นเธอมา เกิดใหม่ในที่ประหลาดนี้ได้ ก็ไม่แปลกอะไรนักแล้ว

ฝึกบำเพ็ญเป็นเซียนเลยนะ! หากอยู่ต่อหน้าเหล่าผู้ฝึก เซียน ทักษะฝีมือของเธอก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

พอกินแอปเปิลหมดเธอก็โยนทิ้ง ก่อนจะนั่งถอนหายใจ อยู่ตรงนั้นอย่างเหงาหงอยไร้ชีวิตชีวา จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดัง ก้องกังวานขึ้นตรงหน้า

“แกร๊ง!”

ด้านในชามผุพังเบื้องหน้า มีก้อนเงินก้อนหนึ่งกลิ้งวนรอบ แล้วหยุดนิ่งตรงกลางชาม เพิ่งจิ๋วตกตะลึง เธอเห็นเงินในชาม เก่า จึงหยิบขึ้นมาดู ความรู้สึกไม่ต่างอะไรจากก้อนหินเลย แค่ ภายนอกเป็นสีเงินเท่านั้น

เธอเงยหน้ามองไปทางคนที่โยนเงินมา เห็นเพียงแผ่น หลังอันงดงามซึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำไว้ เขากำลังเดินอย่างช้าๆด้วยย่างก้าวแผ่วเบามั่นคง ทั้งร่างมีรัศมีเย็นชาที่คนทั่วไปไม่ อาจเข้าใกล้แผ่กระจาย

เพิ่งจิ๋วขบคิด แล้วพุ่งไปกอดต้นขาเขาอย่างไม่ต้องคิด ปากก็ตะโกนร่ำไห้ “ฮือ…พี่เขย พี่เขยข้าหาท่านเจอแล้ว! อืม! ทันใดนั้นคนตรงหน้าเบี่ยงตัวหลบ เธอกระโจนเข้าหาพื้นที่ว่าง เบื้องหน้าเพราะความเฉื่อย สองมือถลอกปลอกเปิกจนต้องร้อง ครวญคราง

ชายในเสื้อคลุมสีดำขมวดคิ้วน้อยๆ พอสายตาที่ลึกล้ำ และแข็งกร้าวกวาดมองขอทานบนพื้น เขาก็ก้าวเดินต่อไป แค่ มองเขาก็ดูออกว่าขอทานบนพื้นเป็นแค่คนธรรมดาที่ไร้วรยุทธ์

แน่นอนว่าตอนนี้เพิ่งจิ๋วเป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดา จริงๆ ระดับพลังเล็กน้อยของร่างก่อนก็สูญสลายไปเพราะยาที่ ซูรั่วอวนฝืนยัดเข้าปากมา เธอในเวลานี้จึงเป็นแค่คนคนหนึ่งที่ ไร้ซึ่งวรยุทธ์

เพราะเหตุนี้ เมื่อเหล่าผู้ฝึกเซียนเห็นสามัญชนที่ไร้วรยุทธ์ อย่างนาง ก็จะยิ่งไม่สนใจและไม่ระวังตัวกันมากนัก

“พี่เขย พี่เขยอย่าทิ้งข้าเลย ฮือช่างยากเย็นยิ่งนักกว่า ขาจะหาท่านพบ พี่เขย” เมื่อเธอตะเกียกตะกายขึ้นมาได้ก็ กระโจนไปด้านหน้าอีก และล้มลงอีกหลายครั้ง จนในที่สุด ชายในเสื้อคลุมสีดำตรงหน้าก็หยุดฝีเท้าลง

“พี่เขย” เธอจะไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไป ทั้งแขนขา ของเพิ่งจิ๋วกอดเข้าที่ขาชายผู้นั้น รัดเขาไว้แน่น แล้วปรายตาที่มีน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมองอย่างขลาดกลัวเล็กน้อย

แต่เมื่อเห็นใบหน้าของชายผู้นี้ มุมปากเธอกลับกระตุก แวบหนึ่ง โดยไม่อาจควบคุม…เธอกอดผิดขาเสียแล้วหรือเปล่า?