ตอนที่ 13 แผ่นยาหนังวัว

พอเห็นรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้านาง รวมถึงประกายที่ ฉายอยู่ในดวงตา นึกถึงความนุ่มหยุ่นที่มือเขาจับไปก่อนหน้านี้ และยังสัมผัสยามริมฝีปากชนกัน เพียงชั่วครู่ ใบหน้าเขาก็มืด ทะมึนลง แต่แค่ใบหน้าถูกหนวดเคราบังไว้จึงมองไม่ออก เท่านั้น

เห็นเขาหันเดินจากไปโดยไม่พูดไม่จา เพิ่งจิ๋วจึงตะลึงอยู่ น้อยๆ เธอครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะสาวเท้าก้าวตามไป “ท่านอา ที่จริงพวกเราก็มีวาสนาต่อกันไม่ใช่หรือ? ขนาดท่านอยู่ด้านใน นี้ก็ยังได้พบกันอีก ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมพวกเราไม่ร่วมทาง กันเสียเลยล่ะ?”

เมื่อเห็นเขาเดินไปโดยไม่สนใจอย่างสิ้นเชิง เธอก็ไม่ ใส่ใจ หากคิดถึงความแข็งแรงของตัวเอง วิ่งพล่านอยู่ที่นี่ตัว คนเดียวก็ยังอันตรายอยู่บ้างจริงๆ แต่ถ้าตามเขาคนนี้ไปด้วย จะปลอดภัยมากกว่าเยอะ

ดังนั้นเขาเดินเธอตาม เขาหยุดเธอก็หยุดตาม ทว่าหาก เทียบกับคนที่ไม่คิดอะไรมากเช่นเธอ กลิ่นอายเย็นเยียบบนร่างของหลิงโม่หานตรงหน้ากลับยิ่งหนาแน่นขึ้น จนสุดท้าย ใน ที่สุดเขาก็กวาดตามองมาด้วยความเย็นชาอย่างเหลืออด พลางก็ขมวดคิ้วถาม “ทำไมเจ้าถึงเอาแต่ตามข้า

เขาคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เข้าหาง่ายอะไร ปกติพวกคนที่ พบเห็นเขามีใครบ้างที่ไม่รักษาระยะห่างสักสามก้าว

ต่อให้เป็นคนที่ไม่รู้กัน พอถูกเขาผลักไสก็จะไม่ทำตัวหน้า ด้านหน้าทนตามติดไปตลอดอีก แต่กลายเป็นว่าหญิงคนนี้กลับ ทำตัวราวแผ่นยาหนังวัวเหนียวหนาที่สะบัดอย่างไรก็ไม่พ้น

“เพราะข้ารู้จักแค่ท่านคนเดียวน่ะสิ!” เพิ่งจิ๋วบอกเขาไป ตามเหตุผลอันสมควร ถึงแววตาจะมีประกายหยอกล้อ แต่สิ่งที่ แสดงออกบนใบหน้ากลับเป็นความจริงจังหาใดเปรียบ “ตั้งแต่ ท่านให้เศษเงินกับข้า ข้าก็มั่นใจว่าท่านเป็นคนที่ดีมากๆ คน หนึ่ง!”

เส้นเลือดบนหน้าผากหลังโม่หานเริ่มไม่สงบ คิ้วเขา กระตุก สีหน้าก็ตึงๆ แม้กระทั่งริมฝีปากยังเม้มแน่นเป็นเส้น ตรง สายตาลึกล้ำกวาดมองไปทางนาง ก่อนจะเดินหน้าต่อไป โดยไม่พูดอะไรอีก

หากรู้แต่แรกว่าเงินที่โยนช่วยไปจะนำแผ่นยาหนังวัวชิ้นนี้ มาหาเขา ต่อให้มีเงินนั้นติดตัวเขาก็คงไม่โยนออกไปแน่ สวรรค์รู้ดีว่าตอนนั้นเขาไม่ได้มอบเศษเงินนั้นให้ด้วยความมี น้ำใจ แต่เพียงคลำเจอก้อนเงินจากเอวพอดี และเห็นว่า ขอทานน้อยนั่งอยู่ตรงนั้นจึงโยนมันออกไป ใครจะไปรู้ว่า
เพิ่งจิ๋วที่เดินตามหลังไม่หานเห็นเขายิ่งเดินไปในที่ที่ลึกขึ้น สายตาก็เป็นประกายเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้ เธอมองเงาร่างสี เบื้องหน้า แล้วถาม “ท่านอา ข้าได้ยินว่าด้านในนั้นมีสัตว์ ร้ายอยู่มากนักจริงหรือไม่?” เดิมก็ไม่หวังให้เขากล่าวอะไร แต่ นึกไม่ถึงว่ากลับได้ยินเสียงอันเฉยเมยและเย็นชาดังลอยมา

“ในเมื่อรู้แล้วก็รีบออกไปเสีย

“ท่านอา ข้าก็ตามเก็บยาอยู่ข้างกายท่านนี่แหละ จะไม่ สร้างปัญหาให้ท่านหรอก” เธอเพิ่งตรวจเส้นชีพจรดู พบว่าพอ สําลักเลือดออกมาก็ถอนพิษในร่างไปมากกว่าครึ่ง ขอแค่ตอน เย็นกินสมุนไพรแก้พิษอีกรอบก็น่าจะใช้ได้แล้ว

เดิมที่เธอคิดจะถอนพิษในร่างแล้วค่อยออกไปจากป่าเก้า หมอบ ใครใช้ให้เธอได้พบท่านอาอีกกันล่ะ? เธอคิดจะหายา ไประหว่างที่ตามอยู่ข้างๆ เขา ถึงแม้ก่อนหน้านี้เธอจะเข้ามา ด้านในแล้ว แต่ก็เป็นแค่รอบนอกของด้านในอีกที ตอนนี้เดิน ตามเขาลึกเข้าไป ในใจเธอก็ทั้งตื่นเต้นและตั้งตารออยู่บ้าง

ไม่รู้ว่าด้านในจะมีสมุนไพรแบบไหนอีก? ได้ยินว่ายิ่งเป็น ที่อันตรายก็ยิ่งได้พบยาทิพย์ หากเธอสามารถหายาทิพย์ได้ยิ่ง ดี ถึงไม่ได้ใช้ก็ยังเอาไปขายได้

อีกอย่าง ตอนนี้ใบหน้าเธอถูกซูรั่วอวนทำลายจนเป็นเช่น นี้ ขนาดมองตัวเองยังรู้สึกกลัวเลย จึงเป็นธรรมดาที่เธอต้อง คิดหาวิธีรักษาบาดแผลบนใบหน้า ให้หายดี มิเช่นนั้นหากต้อง ใช้ใบหน้านี้ไปตลอดชีวิต คงได้ถูกปรามาสว่าเป็นปีศาจแน่