บทที่7 เอาชีวิต

เจียมเจียหรูพูดจบ เย่อหยิน โทรออกไป เธอตอบอย่างเสียงสั่น น้ำเสียงของอีกฝั่งพูดอย่างน้ำเสียงเยือกเย็น ไปรอฉันที่บ้านพัก ตากอากาศ เธอยืนแข็งทื่อ ถังโด่งดึงเธอนั่งลง “ไหนไหนไหน เล่าให้ฉันดีใจหน่อยสิ” เจียนเจียหรูนั่งลง : ไท่ผิง คืนนี้ฉันตาย แน่ ทุกครั้งที่ช่วยเพื่อนก็มักจะโดนทำร้ายตลอด สงสัยยิ่งช่วยจะ ยิ่งแย่ เธอก็เดือดร้อนเช่นกัน! เห็นรูมเมทร้องไห้ขี้มูกโป่งจากการ ที่โดนผู้ชายทำชั่วใส่ ไม่เพียงแค่ตบเธอ ยังเอาเงินไปเปิดห้องกับ ผู้หญิงคนอื่น เสี่ยวเชี่ยนอยากเลิก ไอ้สารเลวคนนั้นก็ทำร้ายเธอ โดยวิธีต่างๆ เจียนเจียหรูคนที่เกียดผู้ชายสารเลวแบบนี้คือกรับ ประกันว่า เรื่องนี้เธอจะจัดการเอง เธอไปหาผู้ชายแต่งหญิงคนนึง มาอ่อยไอ้สารเลวนั่น ไอ้สารเลวก็ติดเบ็ดเร็วมาก รอไม่ไหวจึงรอ เลิกด้วยตัวเอง ตอนแรกเรื่องจะจบอย่างแฮปปี้เอ็นดิ้งอยู่แล้ว แต่ ผู้ชายแต่งหญิงที่ให้ไปแสดงละครเล่นดีสุดๆ ตอนที่มีความ สัมพันธ์กันไอ้สารเลวนั้นกลับซ่อนอะไรบ้างอย่างไว้ ความสำเร็จ ก็เลยพังลง ผู้ชายเหี้ยๆ กลายเป็นเกย์เปิดโลกใหม่ เที่ยวอย่าง สนุกสนาน สุดท้ายเวรกรรมก็มาถึง เที่ยวจนเป็นเอดส์ซะแล้ว ไอ้ สาระเลวก็มาหาเจียนเจียหรู บอกว่าเธอเป็นคนเริ่ม อยากจะแก้ แค้นเธอ เจียนเจียหรูก็กลัว ตอนนั้นร้องไห้โทรไปหาเฮ่อหยิน พอ เฮ่อหยินรับโทรศัพท์ไอ้สารเลวนั่นก็หายไป “เขาใจร้ายมาก!” ด้วยเรื่องนี้ฉันก็เลยไม่ลงจากเตียงเป็นเวลาสามวัน! “เจียนเจีย หรูเกลียดจนกัดฟัน” ถังโม่งลูกไปที่คาง : “เขาทำได้นานขนาดนั้นเลย?”.

เจียนเจียหรูมองบน : “เขาไม่เหนื่อย คนเหนื่อยคือฉันต่าง หาก” เธอถูกห้อยอยู่บนเตียง เขานั่งมอง เขาจะเหนื่อยได้ไง ถัง โม่งจินตนาการสักพัก ทนไม่ไหวปิดหน้า : “สามวันนะ เธอ จัดการยังไง?”

เจียนเจียหรูมองไปที่เธอ เรื่องที่หาเจอยาก : “ต้องล้างสมอง ตัวเองไม่หยุดแน่ๆ ” คิดเกี่ยวกับการเดินขบวนยาวสองหมื่นห้า พันและคิดเกี่ยวกับเรื่องเก่าแก่ ” “ไอ้นั่นของเขาใหญ่อ่ะ?” “คือ….. เจียนเจียหรูขมวดคิ้ว “อยู่ดีๆ ก็ลืมชื่อแล้ว” เธอว่าเขา โรคจิตไหม เอาเรื่องแบบนี้มาตีฉัน “เพื่อที่จะประณามเฮ่อหยิน เจียนเจียหรูพยายามเปรียบเทียบ” นี่มันจะเอาชีวิตเลยอ่ะ! “คิด ไม่ถึงว่าเฮ่อหยินมีพรสวรรค์จริงๆ ” พระเจ้า! นั่นสามารถใช้เป็น แส้ได้ งั้นต้องยาวแค่ไหน? “หะ?” “บอกฉันสิว่าเขาซาดิสม์มาก!! เจียนเจียหรูหยักหน้า : “ถูกต้อง! ซาดิสม์! บ้าไปแล้ว วันนึง ฉัน จะกลับตัวเป็นใหญ่ เหอะๆ ถึงตอนนั้นนะ…….” ในโทรศัพท์มื เสียงที่เย็นชาของเฮ่อหยินดังออกมา : “ถึงเวลานั้นแล้วยังไง?” เจียนเจียหรูก้มหน้า มองโทรศัพท์ มือสั่นแล้ววางสาย แล้วเงย หน้ามองถังโม่ง : “ฉันจินตนาการถูกไหม?” ถังโม่งทำหน้าแบบ มีความคิดเดียวกัน : “ใช่” เจียนเจียหรูพยักหัว เธอก็พูด ปกติ เจ้านายวางโทรศัพท์เรียกว่าเป็นระเบียบ คำพูดก็เป็นคำสั่ง ปกติ ไม่เปิดโอกาสเธอได้พูด “คือหือ ถังโม่ง ฉันตาขาวไปไหม ขนาด ตัวเองยังโกหก” เจียนเจียหรูทำหน้าเศร้าเหมือนร้องไห้ “ฉันคิด ชะตาชีวิต ในวันนี้ไม่ออกเลย” “ฉันก็คิดไม่ออกว่าคุณเฮ่อหยินหยิบ…คิคิ บรรยากาศที่เอาชนะเธอ” ทั้งดีทั้งตื่นเต้นเกินไปแล้ว