บทที่ 5 เพื่อนรักช่วยฉันหน่อย!

ในหอพัก สาวๆ เธอมองฉัน ฉันมองเธอ สายตามองเห็นถึงความ ยุงยง สุดท้ายก็มีคนยืนขึ้น “เจียนเจียหรู เสาร์อาทิตย์นี้ชวนแฟน เธอมากินข้าวด้วยกันสักมื้อ ก็นานแล้วนะ เธอควรพาแฟนเธอ มาให้พวกเราดูตัวได้แล้วนะ” หลินถึงยืนยิ้มอยู่ข้างเตียง พูดกับ เจียนเจียหรูที่นอนอยู่บนเตียง เจียนเจียหรูลังเลมาก ไม่ต้องพูด ถึงกินข้าว เฮ่อหยินกินเธอเข้าไปยังมีโอกาสมากกว่า ที่ตัวเองไป หลอกเขาไว้ ยังไม่หายโกรธเลย คนนึงมีหน้าที่พูด คนที่เหลือก็ ล้อมรอบไว้ ทั้งหมดก็พูดแต่เรื่องนี้

“จะเรียนจบแล้ว ต่อไปจะทำอะไรด้วยกัน จะมาใช้เวลาร่วมกัน โอกาสก็น้อยลง มาเถอะนะ สุดสัปดาห์มารวมตัวกันเถอะ!” “เธอ คงไม่ได้กลัวว่าผู้ชายจะถูกพวกเราแย่งไปนะ พวกเราไม่ได้เป็น พวกโสเภณีที่ชอบแย่งผู้ชายของคนอื่น” พวกเธอพูดจาแปลกๆ เจียนเจียหรูยกมุมปากขึ้น ผู้หญิงพวกนี้กำลังด่าเธออ้อมๆ! เธอ กัดฟันโทรหาเฮ่อหยิน พูดอย่างอบอุ่น : “สุดสัปดาห์นี้มีเวลา ไหม?”

“ไปดูงาน” เฮ่อหยินพูดสั้นๆ ก็วางสายไปง่ายๆ เจียนเจียหรู ยังพูดไม่จบ เธอต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่เฮ่อหยินไม่สนใจ เขา “เขาไม่สะดวกหรอ?” หลินถึงพูดยิ้มๆ ดูๆ แล้วอ่อนโยน แต่ ความจริงก็แค่รอดูเรื่องตลก คนอื่นก็พูดมาประโยคนึง เยาะเย้ย เล็กน้อย : “คนแก่อายุหน้าสิบกว่าสุดสัปดาห์คงจะพาหลานไป เที่ยว ต้องไม่สะดวกออกมาแน่ๆ เลย” พอพูดจบ รู้สึกว่าจะล่วงเกินเกินไป ยังพูดเสริมมาอีก : ข่าฮ่าฮ่า ฉันพูดเล่น” หลินถึง ดอยเสริม : “พวกเราคนกันเอง พูดเล่นเฉยๆ เธออย่าโกรธนะ อีกอย่างเธอไม่ได้เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยใช่ไหม” เจียนเจียหรู เกลียดจนเข็ดฟัน : “ใช่!” เธอไม่อยากให้เสียบรรยากาศ มองไป รอบๆ มีจุดสนใจ เลยก่อหวอดสักนิด พูดอย่างใจเย็น “ใครบอก ว่าไม่สะดวก? สะดวกสิ! สุดสัปดาห์นี้ละกัน เดี๋ยวฉันไปจองโต๊ะ เอง”

ความเป็นเพื่อนของผู้หญิงก็เหมือนดอกไม้พลาสติก มองดู สวยแต่มันปลอม ในขณะที่มองยังต้องเปรียบอันไหนสูงอัน ตอนกลางคืน เจียนเจียหรูโทรหาเพื่อนสนิทของตัวเองถัง โม่ง พูดอย่างน่าสมเพช : “เจ้าหญิงไท่ผิง แม่น้ำทะเลสาบแย่แล้ว ฉัน โดนนังผู้หญิงพวกนั้นดูถูก เธอต้องช่วยฉันนะ! รีบมาแกล้งเป็น แฟนฉันหน่อย ทำให้พวกนั้นตาบอดไปเลย!” ที่บ้านเธอมีคน หน้าตาดีอยู่ไม่ใช่หรอ? เจียนเจียหรูเบะปาก : “เขาจึงไม่ได้ ฉัน เลยมาหาเธอไง” “ฉันเป็นผู้หญิง!” “ส่องกระจกดูสิ มั่นใจในตัว เองหน่อย! เธอกล้าอยู่แล้ว แต่งตัวก็บอยๆ ยังเป็นเจ้าหญิงไท่ผิง อีก แมนสุดๆ ไปเลย!

ถังโม่งอยากจะฉีกปากเธอจริงๆ “เจียนเจียหรู” นี่เธอมา ขอความช่วยเหลือหรือหาที่ตาย?!”

ทั้งสองคนนัดเจอกันวันเสาร์ ถังโม่งมาถึงร้านกาแฟ หาเธอ เจอแล้ว ขยิบตา : “เจียนเจียหรู เธอต้องช่วยฉัน” เจียนเจียหรูลูบ ผมตัวเอง แอบคิดว่าวันนี้เราขอให้เธอมาน ผิดคิวแล้วอ่ะ ถังโม่ง สั่งกาแฟสองแก้ว เจียนเจียหรูเกือบจะสำลักกาแฟ แล้วมองบน:บอกเลิกแทนกันได้ด้วยหรอ?” ถังโม่งโบกมือไม่เห็นด้วย “ฉัน แต่งงานกับเขาเพราะเงิน ไม่ค่อยจะพูดคุยเจอหน้ากันหรอก แทบจะได้ยินเสียงฉันไม่ได้เลย