บทที่ 1 น่าอับอาย

“เป็นเด็กผู้หญิงถ้าตัวเองยังไม่รัก ก็คงไม่มีใครมารักเธอ” ครู ประจำชั้นพูดหนึ่งประโยคก่อนเลิกเรียน เจียนเจียหรูนั่งอยู่แถว หลังสุด เพื่อนทั้งห้องก็ต่างหันกลับมามองที่เธอ “เมียน้อยเมื่อ โดนจับได้ก็คือความน่าอับอาย นี่จะเป็นราคไปตลอดชีวิต พ่อแม่ ให้กำเนิดพวกเธอมา ไม่ใช่ให้พวกเธอมาเหยียบตัวเอง เพื่อนๆ ร่วมชั้นก็หันไปมองเธออีกครั้งพร้อมๆ กัน “เข้าไปแทรก ครอบครัวคนอื่น หรือเพราะเงินจึงสามารถไปอยู่ในอ้อมอกของ ผู้ชายที่อายุมากจนเป็นพ่อของตัวเองได้ เงินที่ได้มาจากอะไร แบบนี้ใช้แล้วจะมีความสุขไหม?” เจียนเจียหรูเริ่มไตร่ตรอง ใน ถุงใหญ่ที่ตัวเองนิ้วอยู่มีของที่ฟุ่มเฟือยมากเกินไปไหม?

“ฉันหวังว่าเพื่อนๆ จะสามารถปรับทัศนคติทั้งสามได้ การเป็น คนต้องมีคุณธรรม ชีวิตวัยรุ่นนั้นสั้น เราจะใช้ชีวิตวัยรุ่นมาแลก กับสิ่งของก็เหมือนดอกไม้ไฟ พอหมดความสวย ก็ไม่มีอะไร เหลือ ครูประจําชั้นมองไปที่เจียนเจียหรู ก็บอกเลิกเรียน” ของแบ รนด์เนมในถุงใหญ่ที่เจียนเจียหรูหิ้วอยู่ ก็หอบหิ้วกลับมาที่ห้องน นอน พอกำลังจะเรียบจบ เพื่อนในห้องต่างก็วุ่นวายกับการหา งานทำ แม่แต่เธอที่ช็อปปิ้งแต่ของแบรนด์เนมร้านนั้นร้านนี้ เรียก ได้ว่าเก๋ไก๋ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว เพราะเธอหางานทำได้แล้ว เป็น องค์กรระดับโลก 500 อันดับแรก ตอนที่ฝึกงานอยู่ก็ได้เงินเดือน ของพนักงานปกติ ยังมีงานพิเศษให้รับทำได้อีก

หลินถึงแต่งรูปอยู่ในคอมพิวเตอร์ ทำให้รูปในประวัติส่วนตัวสวน นอีกหน่อย แล้วพูดว่า เจียนเจียหรู เธอคนเดียวที่ทำให้ ทุกอย่างดีขึ้น แฟนของเธอออกจะเจ๋ง เป็นเจ้าของร้าน รู้จักคนก็ เยอะ เส้นสายก็เยอะ ช่วยพวกเราบ้างสิ ในห้องนอนมีกันอยู่ 6 คน ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย จ้องมองไปที่เขียนเจียหรู

เจียนเจียหรูใส่ชุดสีขาว ใส่สร้อยไข่มุกที่พึ่งซื้อมา ส่องกระจก เห็นตัวเองสวยราวกับดอกบัวขาว ยิ้มแล้วพูดว่า : “กลับไปฉันจะ ลองดู” ตั้งใจแต่งตัวดีเป็นธรรมดาที่ต้องมีนัดเดท ดูเวลาก็ใกล้ ถึงเวลาแล้ว รีบถือกระเป๋าออกไปจากหอพัก เดินไปครึ่งทาง ก็ กลับไปเอาของ พอถึงหน้าประตูก็บังเอิญได้ยินเสียงข้างใน “หญิงสาวอายุ 20 กว่าหาผู้ชายอายุ 50 กว่ามาเป็นแฟน นี่ช่าง เป็นปัญหาของโลก” “ไม่ว่าจะมองยังไง ก็ธรรมดาไม่ได้สวยมาก ถ้าเกิดว่าไม่ได้เป็นตาแก่อายุ 50 กว่า ใครจะมาชอบเธอ?” “คน ทั้งห้องเข้าก็รู้ทั้งนั้นว่าคำที่ครูประจำชั้นพูดอะ พูดให้ใครฟัง? แต่ ทุกคนเป็นคนดี ทำแกล้งเป็นไม่รู้ เหอะๆ ความละลายใจสักนิดก็ ไม่มี” “ถ้าหากมีความละอายทำไมถึงไปเป็นเมียน้อยคนอื่นละ?”

เจียนเจียหรูหันกลับไป ไปเดินที่สนามหญ้ารอบแล้วรอบเล่า รับไม่ได้ เธอรู้สึกแย่มาก โทรศัพท์ที่หยิบออกมาจากกระเป๋า ตรึกตรองอยู่นาน สุดท้ายก็โทรหาเจ้านาย : “วันนี้ฉันไม่อยากไป แล้ว” “ทำไมละ?” “เด็กคนอื่นก็มีคนมารับกันหมด” คนใน โทรศัพท์ “อืม” คำเดียว แล้วก็วางสายไป ดูสิ, ความรู้สึกในการ ทำธุรกิจก็เย็นชาแบบนี้ เจียนเจียหรูถอนหายใจ สมองส่วนลึก มึนตึบไปหมด ถ้าครอบครัวพัง ถ้าเธอไม่เป็นแค่นางสาวเจียน ถ้าหาก…… ในขณะที่เธอกำลังคิดอะไรไปเดังขึ้น “ออกมา รถจอดอยู่ที่หน้าโรงเรียนของเธอ” ไม่ต้องสงสัย เลย นี่เป็นสายของเจ้านาย พอพูดจบก็ไม่มีโอกาสให้เจียนเจีย หรูพูดอะไรเลยก็วางสายไป