ตอนที่1 พระเจ้าและการเริ่มต้น

“ไปไหนกันหมด”

ไม่มีใครอยู่ในห้อง…..ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต

“ไม่สิ ห้องอื่นๆก็ไม่มีเสียง

ไม่ใช่ไม่มีใครอยู่ในห้อง หลังจากที่ตั้งสติได้แล้ว เขาก็ ลองเงียบและฟังห้องอื่น แต่แล้วก็พบว่าทั้งอาคารนี้ไม่มี ใครอยู่เลยสักคน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?”

“นี่ปู่คะ ทำไมต้องพาหนูมาด้วย ปู่ก็ทำคนเดียวได้นี่นา”

“ไม่ได้ๆ!! นี่มันโลกของเจ้านะ ลูเชีย ที่ผ่านมาให้ลบตัวตนของผู้คน แต่คราวนี้ต้องลบทั้งโรงเรียน ปู่ต้องแน่ใจ ว่าเจ้าจะไม่ทำอะไรผิดพลาด

“จะผิดพลาดอะไรล่ะคะ ก็แค่มนุษย์

“เพราะเป็นมนุษย์นั่นแหละ ถึงต้องทำแบบละเอียด!!

“พูดถึงมนุษย์ ก็มีมนุษย์อยู่คนนึงพอดีเลยค่ะ ปู่”

เสียงของเด็กสาวคนนึงกับชายสูงอายุคนนึงกำลังคุยกัน จากที่ไหนสักแห่ง จึงทำให้ไนท์หันไปมองรอบๆด้วยความ ร้อนรน

“มีมนุษย์ได้ไงกัน พวกเขาต้องโดนวาร์ปข้ามมิติไปหมด แล้วไม่ใช่รึไง!!”

เสียงของชายแก่ที่ดูจะแปลกใจ

“อาจจะเป็นเพราะเขาเดินไม่ได้มั่งคะ”

“เดินไม่ได้หรอ”
“ก็ราชาอาร์แซก กล่าวว่า ขอแค่เพียงคนที่จับดาบและ เดินได้ก็เพียงพอแล้วนี่คะปู่”

“เจ้าเล่ห์จริงๆเลยนะเจ้าราชาคนนี้

“ไม่ต้องห่วงหรอกนะปู่ แค่ปรับความทรงจำก็พอ

“นั่นสินะ”

เสียงของชายแก่ที่ดูจะเห็นด้วยกับเด็กสาว จากนั้นก็มี เสียงประหนึ่งการชาร์ตพลังของซูเปอร์ฮีโร่ดังขึ้นรอบตัว ไนท์ ตามมาด้วยเสียง ปิ้ว! เหมือนมีคนยิงลำแสง พุ่งตรง มายังไนท์

จากนั้นมันก็ปรากฏให้เห็นบอลแสงสีเขียวพุ่งตรงมาหา เขา ไนท์ที่ทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนรถเข็น แต่ก่อนที่บอลแสงจะลอยมาถูกตัวเขา เขาก็เอามือขึ้นมา ป้องกันหน้าของตนเอง

หลังจากนั้น…

“เอ๊ะ!!”
ชายแก่หนวดยาว ผมสีขาว ห่มผ้าขาวเหมือนนักปราชญ์ โผล่ออกมา แล้วใช้มือซ้ายรับบอลแสงไว้ได้เหมือนรับ ลูกบอล จากนั้นบอลแสงก็สลายหายไป ตามมาด้วย เด็ก ผู้หญิงผมสีเหลืองยาวถึงหัวเข่า ผูกทรงทวินเทลที่ปราก ออกมาอยู่ตรงหน้าชายแก่

“ทำอะไรน่ะปู่”

เด็กสาวดูตกใจกับการกระทำของชายแก่ที่เธอเรียกว่าปู่

“เจ้าน่ะทำอะไรลงไป ไม่ได้มาที่นี่เจ็ดสิบปี เกิดการ อัญเชิญขึ้นกี่ครั้งกัน”

ชายแก่ถามด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง

“สี่ครั้ง แต่มันก็เป็นการอัญเชิญยิบย่อยเอง หนูเลยจัดฉาก ให้เป็นอุบัติเหตุน่ะ อ๋อ.. แต่ก็มีการอันเชิญระดับกลางน่ะ มี อะไรเหรอป แล้วทำไมต้องขวางด้วย เราควรจะลบความ ทรงจำเจ้ามนุษย์นี่ไม่ใช่รึไง”

ชายแก่กับเด็กผู้หญิงคุยกับโดยไม่ได้สนใจอะไรไนท์ที่ มองดูทั้งสองอยู่ด้วยสีหน้าหลากอารมณ์
“เด็กหนุ่มนี่เกี่ยวข้องกับการอัญเชิญสามครั้ง แถมยังโดน ปรับความทรงจำทุกครั้ง ปู่เตือนหลานแล้วไม่ใช่รึไงว่า มนุษย์นั้นอ่อนไหวง่าย

“ค ค่ะ ฟู่”

“เอ่อคือพวกคุณเป็นใครครับ

ไนท์ที่เงียบอยู่สักพักก็พูดขึ้นแทรกกลางวงสนทนา

“มนุษย์เนี่ยเจอกกันรอบก็ถามแต่คำถามแบบเดิมทุกที

สินะ”

“ลูเชียเงียบไปเลย เดี๋ยวตรงนี้ปู่จัดการเอง”

เด็กสาวดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่กับคำถามของไนท์มันเหมือนกับว่าเธอเจอคำถามแบบนี้ประจำยังไงอย่างงั้น ชายแก่เลยต้องเข้ามาคุยกับไนท์แทน

“อย่างนั้นหรอครับ

“เชื่อง่ายไปไหมน่ะพ่อหนุ่ม

“ผมเจอเรื่องต่างๆในชีวิตมาเยอะ บิดเบือนความทรงจำ อะไรที่ท่านว่าอีก แล้วคนทั้งโรงเรียนก็หายไปอีก ถ้าท่าน เป็นพระเจ้าจริงๆท่านก็น่าจะอ่านความคิดได้นี่นา และอีก อย่างจะได้รู้จริงๆว่าท่านเป็นพระเจ้าจริงๆ หรือแค่คนบ้าๆ คนนึงก็หลังจากนี้ล่ะ

“เจ้านี่พูดถูกใจข้าจริงๆ นานแล้วเหมือนกันที่จะได้เจอ มนุษย์แบบนี้ เอาล่ะไม่พูดพร่ำทำเพลงดีจะกว่า ข้าก็ไม่ได้ ว่างทั้งวันเหมือนกัน”
ชายแก่พูดแล้ว พร้อมกับเอามือไขว้หลังเกิดอาการอย ตัวของไนท์และชายแก่

“ไปก็มาดีนะคะ

เด็กสาวที่ฟังการสนทนากล่าวขึ้น

ในระหว่างที่ไนท์และชายเกลื่องลอยไปในที่ที่ เหมือนรูหนอนในอวกาศ ในองคายมาเปล่า ไม่ได้ มีรถเข็นติดมาด้วย ก็ได้แต่มองขาของคน

“ไม่ต้องกังวลเรื่องขาหรอกนะขอหนุ่ม เรื่อง ๆ ว่าแต่ ถึงจะเล่าว่าเพื่อนถูกส่งไม่อยู่ในอาณาจักรแห่งหนึ่งก็เถอะ นะ แต่เจ้าก็ไม่ต้องรีบร้อนไปหาก็ได้

เจ้าไม่ได้เป็นผู้ถูกอัญเชิญ แต่เป็น ผู้ถูกพามาอย่างนี้ คงจะเข้าใจมากกว่า เพราะฉะนั้น ไม่ต้องตั้งเป้าหมายชีวิต ที่ยิ่งใหญ่หรอก”
ไนท์ไม่ตอบอะไรหรือพูดอะไรกับชายแก่คนนี้เลย ทำให้ ชายแก่ยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะหันไปพูดคนเดียว

“ข้อมูลของโลกที่กำลังจะไปกันนี้ เอายังไงดีหว่า….นี่เจ้า หนุ่ม”

“ครับ”

“อยากจะได้พลังแบบไหนยังงั้นหรอ

ชายแก่ได้เอ่ยถามคำถามสำคัญที่สุดกับไนท์ และคำถามนี้อาจจะเป็นตัววัดอนาคตและนิสัยลึกๆของ ไนท์ไปในตัวด้วย ชายแก่คิดอย่างนั้น

“เอาอะไรก็ได้ที่มันไม่ยุ่งยากน่ะครับ”

คำตอบของไนท์ทำให้ชายแก่เบิกตากว้าง พร้อมกับเผย รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

“ฮ่าๆๆ ก็ได้ ก็ได้ เอาอะไรที่มันง่ายๆข้าก็จะจัดให้ เอาล่ะ ขอให้สนุกกับต่างโลกแล้วกันนะ พ่อหนุ่ม”
หลังจากคำพูดของชายแก่ สติของไนท์ก็ค่อยๆดับลง