บทที่15 ไม่ ไปทางนี้แหละ

“มีคนเข้ามางั้นเหรอ? ไม่มีนิ ในห้องนี้มีเพียงแค่ข้าอยู่คน เดียวเท่านั้น ใช่สิ แล้วก็เจ้าด้วย เจ้ามาแล้ว” ด้านหลังมี เสียงของเซียวซูไป่ลอดเข้ามา ฟังดูชื่อบื้อ ไม่ได้จากอะไร จากตัวเขาในอดีต

ซูล่อหันกลับไปมองเขา สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“เจ้าออกไปข้างนอกมารึเปล่า? ”

แต่ว่าออกไปข้างนอก….เซียวชูไปก็คงออกไปทาง หน้าต่างไม่ได้หรอกนะ

ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีแม้แต่รอยเท้าบนหน้าต่างนี้ แต่ในฝุ่น ณ ตรงนี้อย่างมากก็เหมือนกับถูกแขนเสื้อหรือชายเสื้อ ปัดไปโดนโดยไม่ตั้งใจ ถ้าเกิดว่ามีคนมาจริงๆ คนคนนี้ ต้องมือเท้าเบามาก เซียวซูไปมีฝีมือแบบนั้นที่ไหนกัน

เซียวชูไป่ส่ายหน้าพร้อมกับพูดว่า

“ข้าไม่ได้ออกไปไหนเลย

ซูล่อคิดว่าบางทีตนเองอาจจะคิดมากเกินไป ฝุ่นพวกนี้ ไม่มีก็ไม่มีเถอะ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นลมที่พัดไปก็ได้ หล่อน กังวลมากเกินไปแล้ว
พอคิดได้แบบนี้ ซูล่อก็พยักหน้าแล้วพูดว่า

“วันนี้เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน น่าจะตื่นขึ้นมา เพราะหิวสินะ มา นี่คือไก่กรอบที่ข้านำมาให้เจ้า ตอนแรก ก็นึกว่าเจ้าหลับไปแล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นมากิน แต่ในเมื่อเจ้า ตื่นแล้วก็รีบมาชิมเร็วเข้า”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ซูล่อก็หยิบไก่กรอบขึ้นมา

ทันทีที่เห็นว่ามีของอร่อย เซียวชูไป่ก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใด ก้าวไปข้างหน้า ฉีกขาไก่และเริ่มแทะมัน และพูดอย่างไม่ ชัดเจนว่า “อร่อย……อร่อย! ”

“เจ้าชอบก็ดีแล้ว อ้อใช่สิ พรุ่งนี้ข้าจะออกไปเขตใต้เมือง หน่อย ตอนนั้นเจ้ารอข้าอยู่ที่จวนนี้นะ เดี๋ยวข้าจะเอาอา หารอร่อยๆ กลับมาให้ เข้าใจหรือไม่”

คิดว่าน่าจะเพราะมีความสุขที่จะได้กิน ครั้งนี้เซียวซูไป่ ไม่ได้วอแวจะตามซูล่อไปด้วย พยักหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกับนํากระเทียม

“ได้เลยๆ! ข้าอยากกินถังหูลู่! ”

มองไปที่ผู้ชายที่เหมือนเด็กสามขวบที่อยู่ตรงหน้า ตนเองตอนนี้ ซูล่อก็ยิ้ม รอให้เขากินเสร็จแล้วถึงจะไปนั่ง พักผ่อนที่เบาะนุ่มๆ
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ว่าสุดท้ายแล้ว ก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกัน ซูล่อก็ไม่ยอมนอนเตียง เดียวกัน ดังนั้นพวกเขาก็เลยแยกกันนอน สําหรับเรื่องนี้ แล้ว ทุกคนในจวนก็ทำเป็นไขสือ ไม่เคยมีใครพูดอะไร

หลังจากที่เซียวซูไปนอนไปแล้ว ซูล่อก็ยังเหลือบมองไป ที่หน้าต่างนั้นอยู่

หล่อนคิดมากไปเองจริงๆ เหรอ?

ยังไม่ต้องพูดมากเกี่ยวกับเรื่องหน้าต่าง การที่จู่ๆ เซียวชู ไป่ก็ปรากฏตัวขึ้นเมื่อกี้นี้ ก็ทำให้หล่อนตกใจจริงๆ

หล่อนจำได้จริงๆ ว่าตรงมุมม่านกั้นนั้นไม่มีคนอยู่ แล้วถ้า แบบนั้นเซียวซูไปโผล่มาจากไหนกันล่ะ?

คิดอยู่เป็นเวลานาน ซูล่อก็คิดเหตุผลไม่ออก พอคิดว่า พรุ่งนี้ยังมีธุระให้ต้องไปจัดการ หล่อนก็ไม่สนใจอะไร มากเลย ยื่นแขนออกมาบิดขี้เกียจ แล้วก็หลับตาพักไป

วันรุ่งขึ้น

“พระชายา ข้ามาหวีผมล้างหน้าให้ท่าน”
มองดูฮั่วเซียงที่เดินเข้ามาในห้อง ซูล่อก็พยักหน้า

นี่คือแม่บ้านที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งโดยพ่อบ้านหลี่ บอกว่าหล่อนเป็นคนขยันหมั่นเพียร และก็ไม่ละเลย หน้าที่ ดังนั้นหล่อนก็เลยรับมาเป็นสายใช้ที่ใกล้ชิด

“ได้ เอาสะบายๆก็ไอ”

เดิมทีหล่อนวางแผนจะแต่งตัวเป็นผู้ชาย แต่ว่าใบหน้าที่ ขี้เหร่แบบนี้ เดาว่าไม่น่าจะมีใครจำได้หรอกมั้ง ต่อให้ใส่ เสื้อผ้าของผู้ชาย ก็ไม่มีอะไรแตกต่าง สู้ไปแบบสบายๆ ดี กว่า

พอทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วก็ขึ้นรถม้าไป ยังไม่ทันจะ ถึงเขตใต้เมือง ซูล่อก็ถูกดึงดูดจากเสียงดังด้านนอกถนน

เพราะว่าคนเยอะ การเดินทางด้วยรถม้าก็ค่อนข้างยาก ลําบาก เลยจําเป็นต้องหยุดก่อน

ฮั่วเซียงเปิดม่านมองออกไปด้านนอก แล้วก็หันกลับมา

มองซูล่อ

“พระชายาเจ้าคะ เหมือนกับว่าทางด้านนั้นจะเกิดเรื่อง ขึ้นนะคะ”
ซูล่อที่กำลังงีบหลับอยู่นั้น เปิดผ้าม่านออกดู แล้วก็เห็น พวกกลุ่มคนแปลกหน้าล้อมกันเป็นวงกลม ขวางทางที่ พวกเขาจะไปพอดี หล่อนขมวดคิ้วพร้อมกับพูดว่า

“คนขับรถ เจ้าไปดูหน่อยซิว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ รถขับรถกลับมาแล้ว แต่ว่ารู้สึกยากที่จะเอ่ยปาก

“พระชายาขอรับ…………..

“พูดมา”

“มีพวกคุณชายบางส่วน กำลังรังแกเด็กหญิงชาวบ้านอยู่ พวกคุณชายพวกนั้นปกติจะมีนิสัยชอบอาละวาดกำเริบ เสิบสานอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ยังเคยรังแกองค์ชายเจ็ดของ พวกเราอีกด้วย พระชายา พวกเราอ้อมไปทางอื่นเถอะ ขอรับ”

ซูล่อขมวดคิ้ว แล้วทันใดนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา

“อ้อ งั้นเหรอ? ไม่ พวกเราไปทางนี้แหละ”

คนขับรถไม่มีทางเลือก ทำได้แค่เชื่อฟัง เคลื่อนที่รถม้า ไปด้านหน้าอย่างยากลำบาก
“สาวสวย กลับไปกับข้าสิ ไปเป็นเมียทาสคนที่สิบสาม ของข้า ไหม? ”

คุณชายชายพึ่งจะพูดจบ ก็ถูกคนชนครั้งหนึ่ง เขารีบหัน หน้าไปด่าทอทันที “ใครหน้าไหนมันชนข้า! “

คุณชายอีกคนที่อยู่ด้านหลังผลักไปที่รถม้า

“จู่ๆ รถม้าคันนั้นก็เข้ามากะทันหัน ข้าก็เลยถูกชนไปด้าน หน้า”

“หึ ใครมันมีความกล้าหาญขนาดนั้น กล้ามารบกวน ความสงบของข้า คนในรถม้า โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้! “