บทที่14 มีคนช่วยหล่อน

ตอนที่ซูล่อคิดอยากจะขยับเข้าไปใกล้เพื่อฟังคนในบ้าน คุยกันให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น จู่ๆ ก็เผลอไปเหยียบใบไม้ แห้ง!

ณ เวลานี้รอบๆ มันเงียบสงบมาก ฮูหยินเล็กจ้าวก็รับรู้ได้ ถึงสิ่งผิดปกติในทันที แล้วก็ตำหนิด้วยน้ำเสียงที่รุนแรง ออกไปด้านนอกหน้าต่าง

“ใครแอบฟังกัน! ”

ซูล่อว่าด่าสมควรตายอยู่ภายในใจ ภายใต้ความวิตก กังวลนั้นหล่อนสามารถทำได้แค่ไปซ่อนอยู่ด้านหลัง ต้นไม้ใหญ่ที่ใกล้ที่สุดเพียงเท่านั้น

ไม่คาดคิดเลยว่าตอนนี้ ยายหลินได้เปิดประตูออกมา แล้วเรียกทหารจวนมาที่นี่

“มานี่หน่อย ในจวนมีฆาตกร รีบมาเร็ว! ”

มองดูทหารจวนที่ถือคบไฟอยู่ไม่ไกลนั้น ซูล่อหรี่ตาล งอย่างเยือกเย็น มือของหล่อนช่วยไม่ได้ที่จะยื่นไปที่เอว ตรงนั้นมีเข็มพิษที่หล่อนได้เตรียมไว้เมื่อก่อนหน้านี้แล้ว
“ฆาตกรอยู่ไหนขอรับ? “

ยายหลินชี้ไปที่ตำแหน่งที่ซูล่อซ่อนตัวอยู่

“น่าจะอยู่ตรงนั้นนะ คิดว่าน่าจะยังไม่ได้หนีไปไหน รีบ ไปค้นหาเร็วเข้า! ”

แต่ว่าตอนที่ซูล่อเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้นั้น จู่ๆ ก็มีเงา ดำเงาหนึ่งปรากฏตัวขึ้น รวดเร็วเป็นอย่างมาก สามารถ ดึงดูดความสนใจของทหารจวนไปได้ในทันที

“ฆาตกรอยู่ตรงนั้น! ”

“เร็ว ตามไป!

มองดูทหารจวนที่ค่อยๆ ออกห่างจากตนเองไปเรื่อยๆ ซู ล่อก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่ว่าวินาทีถัด มาหล่อนก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน

คนเมื่อกี้นี้ เหมือนกับว่าจงใจจะหลอกล่อทหารจวนไป ให้หล่อน แต่ว่า…คนคนนั้นคือใคร แล้วอยู่ที่นี่มานานแค่

ไหนแล้ว?

ปกติแล้วหล่อนก็มีความตื่นตัวอยู่เสมอ แต่ว่าหล่อน ไม่ทันสังเกตเลย เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดาเลย!
แต่ว่าเวลานี้มันไม่ใช่เวลาที่ซูล่อจะมาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เวลานี้มันค่อนข้างเร่งด่วน หล่อนจำเป็นต้องออกจากที่นี่ ก่อน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดซูล่อก็กลับมาที่จวนองค์ชาย เจ็ด

หล่อนไปที่ห้องข้างๆ แล้วก็เปลี่ยนชุดพรางตัวของ ตนเอง เดิมทีเซียวซูไป๋หล่อนไม่อยากจะรบกวนการนอน ของเซียวซูไป๋ ก็เลยวางแผนจะไปอยู่ที่ห้องอ่านหนังสือ คืนหนึ่ง แต่ว่าตอนที่พึ่งจะเดินผ่านห้องของเซียวซูไปนั้น หางตาของหล่อนก็เหลือบไปเห็นประตูที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง ซูล่อก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ก่อนที่ข้าจะไปเหมือนกับว่าปิดประตูแน่นแล้วนี่ นี่มัน เรื่องอะไรกัน……..

ระหว่างที่คิดนั้น หล่อนก็เปิดประตูห้องออก

ของในบ้านยังคงอยู่เหมือนเดิม ทุกอย่างเป็นปกติ แต่ ขาดเพียงสิ่งเดียวก็คือผู้ชายที่นอนหงายอยู่บนเตียง เท่านั้น

เมื่อซูล่อเห็นดังนี้ สีหน้าของหล่อนก็เปลี่ยนไปในทันที

เซียวชูไป่ เขาไปไหน?
ใครจะไปรู้ว่าในตอนนี้เอง ด้านนอกก็มีลมหนาวพัดเข้า มา หน้าต่างลั่นดังเอี๊ยด แล้วก็มีเสียงทุ้มต่ำมาปนกับลม หนาว

“ชะ……ขายา”

พอได้ยินเสียงนั้น ซูล่อที่กำลังตามหาเขาอยู่ภายในห้อง นั้นก็หันหน้ามาทันที

แล้วก็เห็นเซียวซูไป่ที่ยืนมื้ออยู่คนเดียวตรงมุมที่อยู่ถัด จากม่าน จับมุมเสื้อด้วยมือทั้งสองข้าง ก้มหน้าเหมือน กับเด็กน้อยที่ทำผิดและไม่กล้ามองหน้าหล่อน เขาดูน่า สงสารเป็นอย่างมาก

ซูล่อรีบก้าวไปด้านหน้า และตะคอกใส่เขา

“เจ้าไปไหนมา ไม่รู้หรือว่าเที่ยวออกไปด้านนอกมั่วซั่วก ลางดึกแบบนี้จะทำให้คนอื่นเป็นห่วง? ”

เซียวซูไป่ก้มหน้าต่ำกว่าเดิม ท่าทางของเขาดูหมด หนทางเล็กน้อย

“ชายา ข้า…ข้าไม่ได้ไปไหนซะหน่อย ข้าอยู่ที่นี่ตลอดเลยนะ”
ซูล่อขมวดคิ้วแน่น แล้วก็มองไปที่มุมนี้อีกครั้ง

งั้นเหรอ ?

ตอนที่หล่อนเข้ามาเมื่อกี้นี้ก็เห็นได้ชัดว่าที่นี่ไม่มีคนอยู่

ณ ขณะนี้ ลมหนาวก็พัดเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ทำให้ เซียวซูไปตัวสั่น ซูล่อรีบไปปิดหน้าต่างทันที ตอนที่ปิด หน้าต่างนั้น ก็ไม่รู้ว่าสังเกตเห็นถึงอะไร สายตาของซูล่อ ก็แข็งที่อ

“ทำไมหน้าต่างนี้มันดูผิดปกติไปล่ะ ฝุ่นตรงนี้หายไป เหมือนกับว่าเป็นร่องรอยของคนที่กวาดผ่านไป หรือว่ามี คนเข้ามาทางหน้าต่าง…….