บทที่ 8 ลูกธนูลึกลับ

ไม่ช้า หญิงวัยกลางคนก็มาเปิดประตู เป็นหวังต้าเหนียง ที่ดูแลครัวจวน เมื่อนางเห็นคนที่มาก็รีบออกมาแล้วลับๆ ล่อๆ ไปใต้ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลพร้อมกับชายคนนั้น

“คืนนี้ไม่สำเร็จ ท่านยังมีผงพิษเหลืออยู่ไหม” ชายคนนั้น ถาม

หวังต้าเหนียงถลึงตาใส่เขา “ใครให้เจ้าประมาทล่ะ ให้ ผู้หญิงอัปลักษณ์นั่นทำชามแตกได้ เวลาข้าออกจากจวน ไปซื้อของมันไม่ง่ายนะ ตอนนี้เหลืออยู่แค่นี้แหละ เจ้า ต้องใช้อย่างระวังด้วย

“เข้าใจแล้ว”

การติดต่อระหว่างคนสองคนเสร็จสิ้น หวังต้าเหนียงหาว ก่อนจะมองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นใคร ถึงได้กลับที่พัก

แต่ไม่คิดว่าเมื่อนางเพิ่งหลับไปไม่นาน ก็มีน้ำเย็นหนึ่ง อ่างเทราดลงมาบนศีรษะ

หวังต้าเหนียงลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจร้องลั่น!
“ใครกล้าราดน้ำเย็นใส่ข้า ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ ไหม!”

“ข้าคือชายาองค์ชายเจ็ด เป็นเจ้ามากกว่าที่ไม่อยากมี ชีวิตอยู่”

หวังต้าเหนียงเพ่งมอง เห็นซูล่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือซึ่ง อยู่ฝั่งตรงข้าม และข้างๆ ยังมีพ่อบ้านหลี่ยืนมองอย่างเย็น ชาอยู่ด้วย (เป็นเก้าอี้แบบโบราณของจีน ด้านหลังมีพนัก พิง ด้านข้างมีเท้าแขน นิยมใช้ในหมู่ขุนนาง)

ซูล่อลุกขึ้น กอดอกเดินมาตรงหน้าหวังต้าเหนียง สายตา เหล่มองนางที่อยู่ต่ำกว่า

“พูดมา คนที่ติดต่อกับเจ้าที่นอกจวนเป็นใคร

ดวงตาหวังต้าเหนียงเกิดแววประหลาดแวบหนึ่ง ก่อนจะ แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “พระชายา หม่อมฉันฟังไม่เข้าใจ ในคำพูดของท่านเพคะ”

ซูล่อคิ้วขมวดทันที พลางกระตุกมุมปากยกยิ้มเยาะหยัน

“ฟังไม่เข้าใจงั้นเหรอ ได้”
พูดอย่างนั้นแล้วนางก็มองพ่อบ้านหลี่ที่อยู่ข้างๆ พ่อบ้าน หลี่หยิบเอาเตาถ่านที่อยู่ใกล้ๆ มาทันที

จากนั้นซูล่อก็เหยียบลงบนน่องขาของหวังต้าเหนียง แววตาโหดเหี้ยม ออกแรงบดขยี้ ความเจ็บปวดที่ได้รับทำ ให้หวังต้าเหนียงแยกเขี้ยวยิงฟัน

“ลองดูอากาศหนาวเย็นนี่สิ ในห้ององค์ชายเจ็ดของพวก ข้าไม่มีถ่านเผาไฟเลยสักนิด แต่ในห้องแม่ครัวอย่างเจ้า กลับอบอุ่นมากเลยนะ”

“ในเมื่อเจ้ากลัวหนาวขนาดนี้ ในฐานะที่เป็นเจ้านาย จะ แช่แข็งบ่าวไพร่ได้อย่างไร พ่อบ้านหลี่ น้ำเย็นที่ราดศีรษะ ไปเมื่อครู่เกรงว่าหวังต้าเหนียงจะหนาวจัดเกินไป ตอนนี้ เจ้าเพิ่มวัตถุดิบให้นางหน่อย อย่าให้ใครมาว่าเจ้านายใน จวนองค์ชายเจ็ดของเราได้ว่าดูแลบ่าวไพร่ไม่ดี”

“พระชายาองค์ชายเจ็ด ท่านหยุดนะ! หยุด!”

พูดอย่างนั้นแล้วซูล่อก็ถอยออก เมื่อครู่ที่นางเหยียบหวัง ต้าเหนียงใช้กำลังไปเก้าสิบส่วน ทำให้ตอนนี้นางขยับขา ไม่ได้เลย

พ่อบ้านหลี่สายตาไม่วอกแวก ยกเตาถ่านขึ้น แล้วเทราด ลงบนศีรษะหวังต้าเหนียง!
เพิ่งเทน้ำเย็นจนตัวหวังต้าเหนียงเกือบจะแข็ง ไม่ทันไร ก็อาบถ่านเผาไฟแดงร้อน ทั้งผิวหนังและเส้นผมเกิดเสียง ฉ่าๆๆ เหมือนน้ำเย็นและไฟกำลังทำปฏิกิริยากัน

เสียงดังกล่าวในตอนกลางดึกเช่นนี้ มันแปลกประหลาด เป็นที่สุด!

“อ๊ากกกก——!

ซูล่อมองหวังต้าเหนียงที่เจ็บปวดทรมานอยู่ตรงหน้าด้วย สายตาเย็นชา สีหน้าท่าทางนิ่งสงบอย่างมาก เห็นบนตัว หวังต้าเหนียงมีแต่แผลไหม้พุพองสยดสยองจำนวนมาก จนแทบจะเวียนศีรษะตาย นางถึงได้ยกมือ

“เอาล่ะ”

พ่อบ้านหลี่ถอยออก รู้สึกหนาวยะเยือก คิดในใจว่าวิธี ของพระชายาองค์ชายเจ็ดช่างได้ผลดีเสียจริง

ซูล่อเดินเข้ามา มองหวังต้าเหนียงที่ขยับไม่ได้อยู่บนพื้น อย่างเย็นชา ก่อนจะถามอีกครั้งว่า

“จะพูดหรือไม่พูด ถ้าเจ้าพูด บางทีข้าอาจจะรักษาชีวิต ของเจ้าเอาไว้ แต่ถ้าเจ้าไม่พูด เจ้ากับครอบครัวเจ้าจะ ต้องตาย…
หวังต้าเหนียงก็เป็นเพียงบ่าวไพร่ที่รับคำสั่งเจ้านาย ไหน เลยจะมีลู่ทางเอาตัวรอดมากมายหนักหนา ตอนนี้สิ่ง สำคัญที่คิดได้มีเพียงการรักษาชีวิต จึงพยักหน้าด้วยแรง ทั้งหมดที่มีทันที

“พูด ข้าพูด! ทุกครั้งที่ติดต่อ ล้วนอยู่เมืองใต้…

ทันใดนั้นก็เกิดเสียง #บ!

ลูกธนูลึกลับพุ่งมาจากทางหน้าต่าง ตรงเข้าลำคอของ หวังต้าเหนียง!

กระทั่งซูล่อได้สติ หวังต้าเหนียงก็ตายไปแล้ว!