บทที่ 17 ผู้ชายคนนั้น

ซูล่อคิดในใจว่าเจ้าปลาโง่ตัวนี้ติดกับแล้วจริงๆ หล่อน หันหน้ากลับมาด้วยรอยยิ้ม แล้วก็พูดว่า

“ยี่สิบตำลึง”

“เยอะขนาดนี้เลยเหรอ! นี่เจ้ากำลังปล้นอยู่รึไง! “ซูล่อ คิดในใจว่าเจ้ารังแกองค์ชายเจ็ดของพวกเรา ยี่สิบตำลึงนี่ ยังไม่พอเลยด้วยซ้ำ ยังแค้นมากอยู่อีก

หลังจากนั้น หล่อนก็นับนิ้วทั้งหมดสามนิ้ว

“สามสิบตำลึง”

สีหน้าของคุณชายชายมืดมนลงในทันที

“เจ้ากล้าที่จะขึ้นเร็วกว่านี้ไหม? ”

ซูล่อยิ้มไม่หุบ แล้วก็เก็บนิ้วลงสองนิ้วอย่างใจเย็น

คุณชายช่ายตะลึงไป “สิบตำลึง? ‘

“ไม่ หนึ่งร้อยตำลึง! ”
“อะไรกัน! ซูล่อ เจ้าต้องการเงินจนเป็นบ้าไปแล้วรึไง! ”

ด้านข้างนั้นก็มีคนพูดคล้อยตามขึ้นมา “ใช่ เมื่อสองวัน ก่อนหล่อนไปเอาของกล่องใหญ่หลายกล่องจากจวน เจ้าพระยาหวู่อ้น แถมตอนนี้ยังมาขู่กรรโชกพวกเราอีก หล่อนต้องการเงินจนเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ! ”

ซูล่อเองก็ไม่ได้รีบร้อน ก้าวไปข้างหน้าและยกมือขึ้น แล้วก็จิ้มไปที่เอวด้านซ้ายของร่างที่ผมบางของคุณชาย

ใครจะไปรู้ว่า สีหน้าของคุณชายชายเปลี่ยนไปในทันที ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องหน้าซีดนะ แถมยังมีเหงื่อออกตรง หน้าผากอีกต่างหาก!

“เจ้า……เจ้าทําอะไรกับข้า!

น่าจะเพราะว่าได้ไปแตะต้องคุณชายช่าย ซูล่อก็รู้สึก รังเกียจเล็กน้อย หล่อนปัดฝุ่นที่มือของตนเอง และพูดว่า

“ไม่ได้ทำอะไร ถ้าเจ้ากดที่ตำแหน่งนี้ด้วยตนเองก็เจ็บ เหมือนกันนั่นแหละ แต่แค่ว่าเจ้าไม่เคยรู้มันมาก่อนเท่านั้น เอง”

คุณชายชายกดตรงตำแหน่งนั้นด้วยตนเอง ผลลัพธ์ก็ คือเจ็บมากจริงๆ เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายหยิบเงินหนึ่งร้อยตำลึงออกมาโยนให้หล่อน “รีบบอกสูตร ยามาเร็ว เร็ว! ”

ซูล่อรับไป แล้วก็พูดอย่างสบายใจ หลังจากนั้นก็เดินไป หยุดอยู่ด้านข้างคุณชายช่าย แล้วก็กระซิบด้วยเสียงที่ ได้ยินกันเพียงแค่สองคน

“ตั้งใจฟังนะ ข้าจะพูดแค่ครั้งเดียว”

“ฟังอยู่ รีบพูดมาเร็วเข้า! ”

“ฝูหลิง ไป๋จื่อ ตังกุย เสอฉวง…และยาที่สำคัญที่สุด ก็คือปัสสาวะเด็กชาย อ้อใช่สิ สุดท้าย หลังจากดื่มยานี้ แล้ว ต้องระงับความใคร่ของตนเอง ไม่ยังงั้นดื่มไปก็เสีย เปล่า”

ตอนฟังตอนแรกก็ดูมีหนทางอยู่ แต่ว่าตอนที่ได้ยิน ประโยคสุดท้ายนั้น คุณชายชายก็หน้าดำเหมือนก้นหม้อ ในทันที

ซูล่อพูดจบ ก็ตบก้นแล้วก็เอาเงินไป

คุณชายช่ายมองดูแผ่นหลังของหล่อน ถึงได้รู้ว่าตนเอง นั้นถูกหล่อนหลอกซะแล้ว เขาไม่สนใจว่านี่กำลังอยู่บน ถนนใหญ่ และมีสายตามองอยู่ทั้งสี่ด้าน เขาตะโกนใส่ ด้านหลังของซูล่อทันที
“ดีเลยซูล่อ ตนเองหน้าตาก็ขี้ริ้วขี้เหร่ ยังไม่ต้องพูดเรื่อง ที่ชอบองค์ชายรัชทายาทแล้วโดนทอดทิ้งนะ แถมยังไป แย่งงานแต่งงานของน้องสาวตนเอง ตอนนี้ได้กลายมา เป็นพระชายาองค์ชายเจ็ด เจ้าก็เลยเริ่มจะอวดดีแล้วใช่ ไหม! ”

“หึ เจ้าบอกว่าร่างกายข้าไม่ดี แต่อย่างน้อยข้าก็มีผู้ หญิง แล้วเจ้าล่ะ ต้องอยู่กับคนปัญญาอ่อนไปตลอดชีวิต เขาเข้าเรือนหอกับเจ้าได้ด้วยยังงั้นเหรอ ข้าว่านะ เจ้า ปัญญาอ่อนนั่นอย่างมากก็ร้องเรียกหาเจ้าตอนกลางคืน เพราะว่าอยากดื่มนมเท่านั้นแหละ!”

“ข้าจะบอกอะไรให้นะ องค์ชายเจ็ดนั้นก็เป็นขี้ก้อน หนึ่งเท่านั้น ขี้ที่ถูกคนรังเกียจ ขี้ที่ถูกคนในครอบครัวด่า ประณาม! ”

พอประโยคที่ไม่น่าฟังของคุณชายชายออกมา ผู้คนบน ท้องถนนก็หัวเราะคิกคักออกมาทันที แล้วก็เริ่มชี้นิ้วไปที่ซู ล่อ

ตอนแรก ซูล่อก็ไม่อยากจะสนใจเขา ก็ถือเหมือนฟังหมา เห่า แต่ว่าพอได้ยินประโยคหลัง ตอนที่เขาเริ่มด่าเซียวชู ไปนั้น ในที่สุด ล่อก็อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป

หล่อนหันกลับมาในทันที ดวงตาคมกริบเหมือนมีด สายตาดุดัน จ้องไปที่คนคนนั้นที่อยู่ตรงหน้า
“พูดออกมาอีกคำหนึ่ง เจ้าเชื่อหรือไม่ ว่าข้าสามารถ ทำให้เจ้ากลายเป็นขันทีได้เลย”

“เจ้าเนี่ยนะ? หึ! ”

ทันใดนั้นซูล่อก็หยิบกริชออกมาจากเอว แล้วก็ก้าว เข้าไปหาเขาเรื่อยๆ

อะไร! ยัยอัปลักษณ์คนนี้จะเล่นจริงยังงั้นเหรอ?

คุณชายช่ายถอยหลังไปสองก้าว กำลังคิดว่าควรจะทำ อย่างไร แต่ไม่คิดเลยว่าจู่ๆ ซูล่อจะหยุดเดิน

หล่อนเดินผ่านหน้าคุณชายที่อยู่ด้านหน้า มองไปที่ ตรอกเล็กๆ ด้านนอกฝูงชน เมื่อสักครู่นี้ มีร่างหนึ่งแบ ผ่านไป

ถึงแม้ว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ตาม แต่ว่าออร่าก็ไม่ เหมือนกัน แถมยังหายไปอย่างรวดเร็ว ซูล่อสังเกตเห็น แผ่นหลังที่คุ้นเคยเป็นอย่างมาก เหมือนกับ…เซียวซู ไป!

เซียวชูไป์ออกมาได้อย่างไรกัน? แถมยังแอบไปที่ตรอกเล็กๆ นี้อีก!
ซูล่อไม่สนใจพวกคุณชายพวกนี้อีกแล้ว หล่อนเก็บกริช นั้นเข้าไป ผลักคนที่อยู่ด้านหน้า แล้วก็รีบวิ่งไปทางปาก ซอยนั้น

ซอยนั้นลึกมาก แล้วก็มีประตูไม้เพียงบานเดียวในซอย

ลึกนั้น

ประตูไม้ที่ถูกปิดอยู่ในขณะนี้ เหมือนกับว่าพึ่งมีคน เข้าไปด้านใน

หล่อนขมวดคิ้ว ลดฝีเท้าลง ค่อยๆ ผลักประตูเข้าไปข้างใน

ในตรอกเล็กๆ ในตอนนี้ ดูเหมือนหล่อนจะได้กลิ่นของ คนที่คุ้นเคย แต่ว่าในห้องนี้ มันตลบอบอวลไปด้วยกลิ่น อำพันจางๆ

และในเวลาต่อมา—-!