ตอนที่9 คนน่าสงสาร

จริงๆแล้ว เซียอยากทราบเรื่องจ่ายเงินจากปากของท่านอ๋อง นางอยากทราบว่าเขาคิดยังไงกับเรื่องจ่ายเงินตกลงไปใน ทะเลสาบคิดพักนึงนางจึงเอ่ยถามว่า “ท่านอ๋องข้าขอคุยกับท่าน สองต่อสองหน่อยได้หรือไม่?”

หลี่เฉินเช่นเห็นเธอทําตัวเหมือนแต่ก่อนที่พยายามทำทุกวิธี ทางเพื่อหาโอกาสอยู่กับเขาสองต่อสองแล้วตั้งใจล่อลวงเขาจึง ยิ้มเย็นซาว่า “ข้าคิดว่าเจ้าจะเปลี่ยนไปหลังจากผ่านเรื่องนี้คิดไม่ ถึงเลยเจ้ายังเหมือนเดิมอยู่ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้าเจ้าควร ทำตัวให้ดีไม่งั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้าง่ายๆเหมือนวันนี้” พูดจบก็ออก ไป

มีเรือจ้องนางแววตาแฝงไปด้วยความย่ามใจ

“ท่านพี่อยากจะคุยกับท่านอ๋องหรือได้แต่ต้องรอให้จ่ายเงิน ฟื้นขึ้นมาก่อนเท่านั้น

เธอจงใจถามอย่างเบาๆ เพียงแต่จ่ายเงินจะฟื้นขึ้นมาได้หรือ

มีเหอยิ้มสายตามีความเยาะเย้ยอยู่ “หมอเทพจูเก๋อก็เคยบอก ว่าจ่ายเงินไม่มีวันฟื้นขึ้นได้แล้วท่านพี่คิดว่านางจะฟื้นมาได้หรือ ไม่ถึงแม้ท่านจะบอกกับท่านอ๋องเป็นร้อยครั้งว่าท่านที่ไม่ได้ทำ แต่หลักฐานชัดเจนอยู่ท่านอ๋องจะเชื่อการสารภาพของท่านพี่คน เดียวหรือไม่ท่านพี่ควรรู้ตัวไว้อย่าก่อเรื่องอีกไม่เช่นนั้นชีวิตนี้อย่าคิดจะมีความสงบสุขอีกแน่นอนถ้าจ่ายเงินมีวันฟื้นขึ้นได้และบอก ว่าใครเป็นฆาตกรความสงสัยในตัวพี่จึงจะหมดมลทิน

คําพูดที่เต็มไปด้วยการประชดและขู่ขวัญไม่ได้ทำให้เซีย โกรธแต่นางกลับดีใจมากที่ได้รับข้อมูลเหล่านี้นั่นแสดงว่าหลัง จ่ายเงินฟื้นขึ้นมาก็จะได้รู้ว่าใครเป็นฆาตกรถึงตอนนั้นนางก็ไม่ ต้องแบกภาระของฆาตกรอีก

มีเหอมองดูสีหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของซูเซียก็คิดว่าแผน ตัวเองได้ผลแล้วจึงไม่อยากพูดกับนางอีกเลยพูดว่า “วันนี้ท่านพี่ ตบหน้าข้าข้าจะจำไว้ในใจและคืนกลับให้เป็นสองเท่าในอนาคต แน่นอน! พูดจบหันมองไปสาวใช้คนนั้นอย่างโกธรจัดและสั่ง ว่า”ไสหัวไป! ! นางโง่!!

สาวใช้นั้นตามนางออกไปอย่างหวาดกลัวไม่กี่ก้าวก็หันกลับ มาจ้องเขม็งไปยังเซียเซี่ยเหลือบไปยังนางด้วยสายตาเย็นชา ที่แหลมคมทําให้สาวใช้นั้นรีบหลบสายตากลับไม่ทันระวังตัวจึง ชนกับแผ่นกั้นตรงประตูจนพุ่งล้มออกไปข้างหน้าและล้มบนหลัง มีเหอพอดีแม้ว่าสาวใช้ที่อยู่ข้างๆตะโกนให้ไปช่วยแต่มีเธอก็ยัง ถูกชนออกไปถึงสองเมตรล้มลงบนพื้นท่าทางเหมือนหมากิน

ชูเซียรีบเดินออกไปยื่นมือให้สาวใช้นั้นพร้อมบ่นว่า “หล่อนจะ ผลักพระชายารองได้อย่างไรกันทั้งๆที่เรื่องในวันนี้หล่อนช่วย นางอยู่แต่นางกลับทำอย่างนี้กับหล่อนข้ารู้ว่าหล่อนต้องไม่พอใจ แต่ยังไงนางก็เป็นท่านหญิงของหล่อนหล่อนแก้แค้นนางในวันนี้ ทีหลังจะอยู่ต่อได้อย่างไร”มีเรือลุกขึ้น โดยความช่วยเหลือของสาวใช้ทรงผมแปลกไป ด้านหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่นและขี้โคลนนางหันตัวกลับและ ตบหน้าสาวใช้คนนั้นพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “โง่เอาหล่อนไว้ ยังมีประโยชน์อะไรอีกไปให้พ้น

สาวใช้รับขอร้องว่า “พระชายารองหม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ อย่าไล่หม่อมฉันออกไปเลยนะเจ้าค่ะหม่อมฉันสาบานจะไม่เกิด เรื่องแบบนี้อีกเจ้าค่ะหม่อมฉันขอร้อง

มีเหอจะยอมเก็บหล่อนต่อไปได้ไงเพราะว่าท่านอ๋องไม่พอใจ กับนางอยู่แล้วถ้ายังเก็บสาวใช้คนนี้อยู่ท่านอ๋องอาจจะสงสัยและ ไม่พอใจกับนางได้ยังไงนางก็ไม่ยอมให้ท่านอ๋องมีความรู้สึกไม่ พอใจกับนางแม้แต่นิดเดียวฉะนั้นสาวใช้คนนี้นางจะไม่เก็บไว้อยู่ ข้างกายอีกต่อไป

นางส่งสายตาให้กับสาวใช้ที่มีอายุมากกว่าคนหนึ่งและให้ สาวใช้คนอื่นประคองนางกลับไปห้องนี้ก็เริ่มสงบขึ้นเมื่อพวกเขา

ออกไป

แม่นมถอนหายใจว่า เดี๋ยวฉงน่าจะโดนไล่ออกไปแล้วเจ้าค่ะ”

เสี่ยวจี้พูดอย่างโมโห สมน้ำหน้าหล่อน”

แม่นมคิดแล้วพูดว่า “หล่อนก็ไม่มีทางเลือกแม่หล่อนป่วยหนัก ถ้าไม่ร่วมมือกับพระชายารองเพื่อขอเงินเพิ่มเงินเดือนเท่านั้นของ หล่อนไม่พอที่จะไปหาหมอหรอก”

เซียนึกว่าเดี๋ยวจึงน่าจะเป็นสาวใช้เมื่อกี้ที่โดนตบคนที่น่า เกลียดชังจะต้องมีจุดที่น่าสงสารด้วยแม่หล่อนป่วยหนักหล่อนจึงทําเรื่องร้ายกาจเพื่อหาเงินรักษาแม่ถึงแม้ว่ายกโทษไม่ได้แต่ ความรักที่หล่อนมีต่อแม่ก็น่าสงสารทำให้เซียคิดถึงพ่อแม่ตัว เองขึ้นมาในใจก็อดเศร้าใจไม่ได้สำหรับผู้ที่เป็นลูกไม่สามารถ ดูแลพ่อแม่เป็นบาปหนักและเสียชีวิตก่อนพ่อแม่ยิ่งเป็นสิ่งที่ ทำให้พ่อแม่รับไม่ไหวเธอแค่คิดเท่านี้ก็รู้สึกเจ็บใจอย่างมาก