ตอนที่6 จงใจใส่ร้าย

มีเหอคิดว่านางแกล้งทำเป็นใจเย็นๆ เพราะก่อนหน้านี้ในจวนจิ้ง โก๋วพี่สาวคนนี้โด่งดังด้านความเอาแต่ใจจองหองคาดไม่ถึงเลย ว่าหลังเข้ามาในตำหนักอ๋องแล้วได้เรียนรู้ความอดทนไปเธอยิ้ม และแอบดึงแขนเสื้อกลับพูดว่า “พี่สาวสนใจกับเรื่องการเย็บปัก ตั้งแต่เมื่อไหร่

ซูเซียหันหน้าไปด้านข้างใคร่ครวญแล้วพูดว่า “ไม่ใช่สนใจกับ เย็บปักถักร้อยช้าแค่สนใจกับวิธีการเย็บเข็ม สําหรับลยแพทย์ ที่มีชื่อเสียงสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดคือทำการผ่าตัดที่สมบูรณ์ แบบซึ่งรวมถึงขั้นตอนสุดท้ายการเย็บเข็ม

มีเหอยิ้มเบาๆแล้วไปนั่งตรงข้ามซูเชี่ยวิเคราะห์ดูชูเซียและพูด ว่า ตั้งแต่ท่านพี่แต่งเข้าตำหนักอ๋องก็ไม่เคยกลับบ้านสักทีและ ป่วยพอดีในวันที่น้องแต่งเข้ามาจึงไม่ได้ดื่มน้ำชาของน้องความ จริงในใจน้องหวาดระแวงอยู่เสมอแม้ว่าท่านอ๋องบอกว่าไม่ จําเป็นเพราะว่าพี่สาวอยู่ตำแหน่งพระชายาเอกแต่ไม่มีอำนาจ จริงทุกคนที่อยู่ในตำหนักรู้แค่พระชายาหราวคนเดียวก็พอแต่ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรน้องก็ต้องส่งน้ำชามาให้ท่านพี่แต่พอดีท่านพี่ ไม่สบายน้องจึงต้มยามาแทนชาขอให้ท่านพี่หายดีไวๆ” พูดจบก็ สั่งให้สาวใช้ส่งยามาวางบนโต๊ะและพูดเพิ่มเติมว่า “ลืมบอกท่าน พี่เรื่องหนึ่งคือท่านอ๋องช่วยตั้งชื่อหราวมาให้น้องไม่ทราบว่าท่าน พี่รู้สึกไพเราะดีหรือไม่”
ซูเซี่ยมองดูด้วยยาที่อยู่บนโต๊ะยานั้นยังมีไอร้อนขึ้นมากลิ่น ดอกคําฝอยทิเบตกระจายทั่วห้องยานี้มีผลในการส่งเสริมการ ไหลเวียนของเลือดและขจัดภาวะปวดท้องประจำเดือนแต่ไม่ เหมาะสำหรับผู้ที่เพิ่งหายจากอาการป่วยหลังจากนอนป่วยมา นานความเจ็บป่วยนั้นยังอยู่ในร่างกายดื่มได้แต่ซุปอุ่นๆเท่านั้น ส่วนดอกคําฝอยทิเบตนั้นเป็นธาตุเย็นและไม่เหมาะที่จะให้ผู้หญิง กินอย่างมาก โดยเฉพาะผู้หญิงที่ไม่เคยคลอดลูกมาก่อนแต่ถ้า ไม่ใช่เพื่อการรักษาโรคเธอไม่เห็นด้วยกับผู้หญิงที่ดื่มดอก คําฝอยทิเบต

ความทรงจําในสมองบอกกับเธอว่าร่างกายหลิวหยิงหลงไม่ แข็งแรงตั้งแต่เด็กๆป่วยตลอดทั้งปีถ้าดื่มยานี้ต้องตายแน่

“งั้นวางไว้ที่นี่ก่อนเดี๋ยวข้าค่อยดื่ม”ซูเซียตั้งใจไม่ตอบคำถาม สุดท้ายของนางและพูดอย่างใจเย็นตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามีเหอเป็น พันธมิตรหรือศัตรูแล้วแต่เรื่องของตัวเองเธอก็ยังไม่รู้ชัดเจนเวลา นี้จึงไม่ควรไปมีปัญหากับนางอีกอดทนไปก่อนจะเป็นอะไรได้

“หากยาเย็นแล้วมันจะไม่สามารถออกฤทธิ์ได้ดีท่านพี่รีบดื่ม ยาเถิด” เหอตอบช้าๆแม้จะเป็นการเสนอให้เธอดื่มยาใบหน้า ไม่มีความกังวลราวกับว่าชูเซียจะดื่มหรือไม่นางก็ไม่สนใจ

ซูเซียตอบรับไปเงยหน้ามองไปยังแสงแดดนอกหน้าต่างเธอ ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเดือนไหนได้แค่เดาว่าน่าจะหลังวันไหว้ พระจันทร์เป็นฤดูที่เย็นสบายเธอหันถามเธอว่า “ยาที่น้องส่งมา วันนี้เป็นยาอะไรหรือเหมาะกับการรักษาอาการข้าหรือไม่
มีเหอยิ้มเล็กน้อยและตอบว่า “คำถามท่านพี่ช่างน่าขันจริงๆ หรือท่านพี่คิดว่าน้องจะใส่ยาพิษฆ่าพี่ตนเองหรือนี่เป็นยาชูกำลัง ท่านพี่เพิ่งหายป่วยยังไงก็ต้องกินยาชูกำลังเพื่อให้ร่างกายแข็ง แรงขึ้น”

ชูเซีย โอ้ไปคําเดียวแล้วพูดว่า “งั้นขอบใจน้องนะเธอลุกขึ้น จากเก้าอี้อยากออกไปเดินเล่นข้างนอกจึงหันมาพูดกับเธออ ย่างเย็นชา” ในเมื่อเป็นยาชูกำลังงั้นน้องก็ดื่มเลย

มีเรือตกใจสีหน้าเปลี่ยนไปไม่น่าดูกะทันหันน้ำเสียงแหลม ขึ้น ท่านพี่ทำอย่างนี้หมายความว่ายังไงหรือคิดว่าน้องจะใส่ยา พิษฆ่าท่านพี่จริงหรือ

ซูเซียตะลึงไปเล็กน้อยไม่เข้าใจว่านางโกรธทำไมมองเหอ และพูดว่า “พี่ไม่ได้คิดอะไรน้องบอกว่านี่เป็นยาชูกำลังงั้นแสดง ว่าดื่มแล้วร่างกายจะแข็งแรงขึ้นแล้วจะเป็นยาพิษฆ่าคนได้ อย่างไรกันอีกทั้งน้องบอกแล้วว่าพี่ร่างกายอ่อนแอจึงส่งยามาให้ แต่พี่คิดว่าช่วงนี้น้องต้องดูแลท่านอ๋องก็สมควรที่จะดื่มยานี้ มากกว่าพี่จึงให้น้องดื่มน้องต้องขอบใจพี่ที่เห็นใจน้องไม่ใช่มา สงสัยพี่อย่างไม่มีสาเหตุ

มีเหอเงยหน้าจ้องซูเซียด้วยสายตาเย็นชาอย่างไม่ละสายตา จู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา “ท่านพี่ยังคิดว่าที่นี่เป็นที่บ้านหรือแม้ว่าตอนนี้ท่าน พี่เป็นพระชายาเอกแต่ก็ควรทราบว่าที่จะเป็นหรือจะตายขึ้นอยู่ กับน้องทั้งนี้ยาชามนี้พี่ดื่มแล้วเรื่องนี้ก็จบแต่ถ้าไม่ดื่มก็อย่าโทษ ว่าน้องโหดร้าย”
พอนางพูดจบแม่นมกับเสี่ยวรีบก้าวไปข้างหน้าแม่นมพูด

ด้วยเสียง โกรธว่า “พระชายารองพูดแบบนี้ไม่กลัวจะเข้าหูของ ฮองเฮาหรือเจ้าค่ะ” มีเรือดวงตาเป็นประกายเหลือบมองแม่นมแล้วก็ยิ้มให้ซูเซีย พูดว่า “ท่านพี่สนิทชิดเชื้อกับฮองเฮายังไม่ทราบหรือว่าฮองเฮา

ออกไปทำบุญที่วัดโก๋วสิ้นปีถึงจะกลับหรือ

เสี่ยวและแม่นมหน้าซีดเผือดทันทีเธอสองคนรู้เรื่องนี้มา ตั้งแต่แรกเพราะฮองเฮาออกพระราชวังไปแล้วท่านอ๋องถึงมี โอกาสแต่งงานกับท่านหญิงมีเหอถึงตอนนั้นฮองเฮากลับมาก็ เปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว

ชูเซียมองเหอถอนหายใจเบาๆ ที่น้องพูดหมายความว่าน้อง ต้องการให้พี่ดื่มยาชามนี้ใช่หรือไม่”

มีเหอสีหน้าไม่เปลี่ยนแค่ลืมตาขึ้นและพูดว่า “ท่านเป็นพระ ชายาเอกและยังรู้ตัวดีด้วยยาชามนี้ดื่มหรือไม่รู้อยู่แก่ใจไม่ต้อง ถามถึงน้อง

ชูเซียยกยาชามนั้นขึ้นมายิ้มอย่างโล่งใจแล้วปล่อยมือชามนั้น ก็กระแทกลงบนพื้นแตกลายเป็นหลายชิ้นยาหกเลอะรอบๆ

กระเด็นโดนรองเท้าของซูเซียไปนิดหน่อย