ตอนที่ 4 เปลี่ยนเป็นอีกคน

ซเซียลุกขึ้นเอื้อมมือกดจุดที่โดนดาบแทงแผลเจ็บจนจะน้ำตาจะ ไหลไม่แน่ใจว่ากระดูกหักหรือเปล่า

ตอนนี้มีองครักษ์อีกหลายคนเข้ามาช่วยต่อสู้ชายชุดดำคิดว่า สู้ไม่ไหวแน่จึงใช้วิธีที่ดีดตัวออกจากองครักษ์สองฝั่งเขาใช้พลัง สุดท้ายโยนดาบวิ่งไปหาหลี่เฉินเป็นดาบยาวบินออกไปถึงแม้ว่า มีองครักษ์ปกป้องอยู่ด้านหน้าของหลี่เฉินเล่นแทงดาบนั้นผ่าน ร่างกายขององครักษ์ด้านหน้าทะลุไปถึงท้องของหลี่เฉินเป็น

พวกองครักษ์ตะโกนว่า”ท่านอ๋อง!!!”

ชูเซียตกตะลึงรีบระงับอาการเจ็บปวดและดึงตัวเองไปหาห เฉินเล่นกับองครักษ์คนนั้นโชคดีที่ว่าบาดแผลหลี่เฉินเล่นไม่ลึก เพราะว่ามีองครักษ์กันอยู่ข้างหน้า

แต่องครักษ์อาการแย่แล้วดาบแทงผ่านท้องทะลุลำไส้แน่นอน ตอนนี้เลือดไหลไม่หยุดตรงที่เขานอนอยู่เต็มไปด้วยเลือด

เธอก้มตัวลงตรวจเช็คแล้วพูดเบาๆว่า “เจ้าไม่ต้องกลัวนะข้าจะ ช่วยเจ้าเองตอนนี้ข้าจะช่วยให้เลือดหยุดไหลก่อนนะ

เธอหยิบดาบเล่มหนึ่งขึ้นมาและตัดเสื้อเขาแผลใหญ่มาก ขนาดไม่น้อยกว่าห้าเซนติเมตรองครักษ์อีกคนส่งยารักษา บาดแผลมาให้เธอตะลึงไปเล็กน้อยนึกได้ว่าตอนนี้อยู่ในสมัย โบราณเธอใช้ฟินกับฝาขวดยาออกเทขาลงไปบนแผลแล้วใช้ผ้ามัดไว้เพื่อไม่ให้เลือดไหล

องครักษ์คนนั้นไม่ได้สติแล้วดวงตาก็ค่อยๆปิดลง โชคดีที่เลือด หยุดไหลการหายใจก็กลายเป็นปกติแล้วแต่เซียรู้ว่าอาการของ เขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะว่าดาบทะลุผ่านร่างกายคงทำให้ อวัยวะภายในมีการเสียหายส่วนหลี่เฉินเล่นลุกขึ้นมา โดยความ ประคองขององครักษ์แล้วบาดแผลไม่ลึกแต่เลือดยังไหลอยู่

เขามองไปที่ซูเซียสายตาเต็มไปด้วยความสงสัยในแวบเดียว เขาก็เก็บอารมณ์นั้นไว้แล้วพูดกับพวกองครักษ์อย่างเดือด จัด”เจ้ารีบไปตรวจสอบเข้าต้องรู้ว่าใครกันแน่ที่อยากฆ่าข้า

องครักษ์คนหนึ่งแต่งตัวเหมือนหัวหน้าตอบว่า “ข้าน้อยจะรีบ ไปตรวจสอบขอรับ จากนั้นก็พาพวกองครักษ์ออกไป

คนใช้ที่อยู่ข้างๆ หลี่เฉินเย่กำลังจะเข้าไปประคองเขาไว้แต่ถูก หลี่เฉินเย่นยื่นมือกันไว้และถามว่า “เชิญหมอหลวงหรือยัง

คนใช้ตอบว่า “เชิญหมอหลวงแล้วขอรับ”

เนื่องจากที่พระราชวังได้จัดหมอหลวงหนึ่งคนมาช่วยดูแล รักษาร่างกายให้ท่านอ๋องเท่านั้นจึงไม่ต้องออกไปเชิญหมอที่ข้าง นอกหลี่เฉินเป็นมองไปที่องครักษ์คนนั้นพูดว่า “ข้าไม่ให้เขาตาย

ซเซี่ยลุกขึ้น ใบหน้าและเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือดมองหลี่เฉินเป็น

และบอกว่า ไม่ต้องห่วงเขาไม่เป็นไร

สายตาหลี่เฉินเล่นจ้องมองที่เธอคิ้วขมวดขึ้นเหมือนมองเห็น คนที่ไม่รู้จักมาก่อนสักพักเขาจึงถามเธอว่า “เจ้าไม่กลัวเลือดแล้วหรือ?”

ชูเซียตกใจมีความทรงจำบางอย่างผุดเข้ามาในหัวก่อนหน้านี้ หลิวหยิงหลงเป็นคนที่กลัวเลือดมากเพียงแค่เห็นก็เป็นลมได้

เธอพูดด้วยหน้าซีดขาว

“ข้ากลัวแต่ตอนนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายผู้อื่นจึงไม่ ได้ใส่ใจมากนัก”

หลี่เฉินเย่นขมวดคิ้วสายตามีความสงสัยแวบนึงหมอหลวงมา ถึงพอดีก่อนที่หมอหลวงจะทำความเคารพหลี่เฉินเล่นก็สั่งว่า “ดู เขาก่อน”

หมอหลวงมองไปองครักษ์แวบเดียวและกลับมองดูรอยเลือดที่ อยู่บนเสื้อผ้าของหลี่เฉินเล่นรีบพูดว่า “ไม่ได้ท่านอ๋องทรงได้รับ บาดแผลข้าขอช่วยรักษาท่านอ๋องก่อน”หลี่เฉินเย่นขมวดคิ้วและ พูดด้วยเสียงโกรธ“รักษาชีวิตเขาก่อนพระชายาเอกของเป็นหวัง จะช่วยรักษาและพันแผลให้เป็นหนังเอง

ชูเซียตกใจเล็กน้อยคาดว่านี่เป็นการหยั่งเชิงของเขาแน่ๆ แต่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ไปใส่ใจเรื่องนั้นบาดแผลของเขายังมีเลือด ไหลไม่หยุดแม้ว่าแผลไม่ลึกแต่ทิ้งไว้อย่างนี้ก็อันตรายต่อชีวิตได้

เธอจึงสั่งคนใช้ว่า”ไปประคองท่านอ๋องเข้าไปในห้องเตรียม น้ำกรรไกรและผ้าสะอาดมา

หลี่เฉินเล่นถูกพาเข้าไปที่เรือนเหลียนยืนอนอยู่บนเตียงเซีย ใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าของเขาออกมองดูก็รู้ว่าแผลไม่ลึกและไม่ได้ทําให้อวัยวะภายในเสียหาย

เธอพูดอย่างอ่อนโยนและมืออาชีพว่า “ตอนนี้ข้าจะช่วยล้าง แผลให้ท่านอาจจะรู้สึกเจ็บเล็กน้อยอดทนหน่อยนะ

หลี่เฉินเย่นไม่ได้พูดอะไรแต่สายตามองตามเธออยู่ตลอด

เมื่อมือแตะร่างกายของเขาอีกภาพที่เธอกับเขานอนด้วยกันก็ ผุดเข้ามาในหัวอย่างไม่รู้ตัวทันใดนั้นหน้าเธอก็แดงขึ้นเหมือน มะเขือเทศ

“เจ้าตั้งใจหน่อย” ความว้าวุ่นใจของนางทำให้เขาเจ็บแผลจึง ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ

“ฉันขอโทษ” ชูเชี่ยพูดคำขอโทษโดยไม่รู้ตัวในใจก็โทษตัวเอง ในความไม่เป็นมืออาชีพเมื่อเผชิญหน้ากับผู้ป่วยความคิดที่ไม่ เกี่ยวควรจะไม่นึกถึง

หลังจากล้างแผลฆ่าเชื้อเสร็จจะต้องใส่ยารักษายารักษาเป็น ผงสมุนไพรมีส่วนผสมโสมซา ซึ่งเป็นยาที่ดีในการหยุดเลือด เธอเคยศึกษายาสมุนไพรจีนมาก่อนแม้ว่าไม่ค่อยชำนาญแต่ก็พอ ทราบนิดหน่อยพันผ้าพันแผลเรียบร้อยแล้ว

เธอก็ถอยตัวและบอกว่า “ท่านอ๋องไม่ได้เป็นอะไรมากพักผ่อน

สองสามวันก็หายแล้ว” หลี่เฉินเย่นพูดด้วยเสียงแหบว่า “เจ้ามานั่งใกล้ๆข้า

ซเซียเงยหน้าขึ้นและเห็นสายตาแปลกๆของเขาในใจหวาด วาเล็กน้อยจึงรีบถอยหลังสองก้าวตอบว่า”ข้าขอกลับไปเปลี่ยนซตขอตัวก่อน”

พูดจบก็เดินออกมาจากประตูแล้วลากเสียวที่ยังงุนงงอยู่รีบ

หนีไป

เสียว กลับมาถึงที่เรือนรูหย์ก็ยังงุนงงอยู่นางถามเซียด้วย ความประหลาดใจว่า ท่านหญิงท่านไม่กลัวเลือดแล้วหรือ เจ้าค่

ชูเซียหายใจออกและตอบว่า “ข้ากลัวจู่ๆ ในเวลานั้นกลับไม่ได้ กลัวแม้แต่นิดเดียวแต่ตอนนี้คิดย้อนกลับไปก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

แม่นมกับสาวใช้รีบเตรียมน้ำมาให้ชูเซียอาบน้ำแล้วเลือกชุด ที่สวยงามมาให้บอกว่า “ท่านหญิงพักเรื่องนั้นไว้ก่อนวันนี้เป็นวัน แต่งงานของแม่หญิงมีเหอท่านหญิงเป็นพี่สาวแถมยังเป็นพระ ชายาเอกด้วยต้องแต่งชุดให้เรียบร้อยชุดพระชายาเอกสีแดงชุด นี้เหมาะที่สุดเจ้าค่ะ”

ซเชี่ยลุกขึ้นเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างก็รู้สึกปวดเอว แล้วรู้สึกภาพตรงหน้ามืดลงก็ล้มลงบนพื้น