ตอนที่ 9 ผมมีแฟนแล้ว

“เพ็ญเธอรู้จักเขาดีแล้วเหรอ?” พิณญาวางส้มในมือกลับไปที่ หัวเตียง “เธอรู้ไหมว่าเขาเป็นคนยังไง รู้ภูมิหลังครอบครัวเขา มากแค่ไหน ความรักไม่ใช่เรื่องตลก ไม่ได้ง่ายเหมือนที่เธอคิด ด้วย คนสองคนอยู่ด้วยกัน ส่วนมากจะดูกันที่ความเหมาะสมทาง ฐานะครอบครัว”

“เจ้ อย่าเอาเรื่องอดีตของตัวเองมาสอนหนู ไม่ใช่ความ สัมพันธ์ทุกแบบจะเป็นเหมือนที่พี่เคยผ่านมาหมด!” หลังจากที่ เพ็ญณีได้ยินพี่สาวพูดแบบนั้นเธอรู้สึกโมโหขึ้นมา

สีหน้าพิณขาวซีด ลมหายใจไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ “เพ็ญณีฉัน ไม่สนใจว่าเธอจะคิดยังไง แต่เธอจะชอบผู้ชายคนนี้ไม่ได้

เธอจะไม่ให้น้องสาวตัวเองเดินทางเส้นเดิมนี้แน่นอน!

“นี่เป็นเรื่องของฉัน ใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น” เพ็ญณีไม่ฟังอะไร เลย หันหน้าไปด้วยความดื้อดัน

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

จู่ๆ มีเสียงคนประตูห้องผู้ป่วยดังขึ้น เห็นขาเรียวยาวของปร เมษฐ กำลังก้าวเดินเข้ามาข้างใน

แสงแดดประกรายทองสาดส่องเข้ามาจากด้านหลังเขา สะท้อนเงายาวเป็นสาย เขายืนอยู่ตรงนั้น ออล่าเย็นชาทะนงตัว นั้นแลดูสันโดดไม่อยากยุ่งกับใคร
“คุณหมอเมษฐ มาพอดีเลยค่ะ

พอเห็นปรเมษฐ สีหน้าไม่พอใจของเพ็ญณีเมื่อกี้เผยรอยยิ้มขึ้น มาทันที “ถ้าคุณไม่มาอีก หนูจะโดนพี่สาวหนูบนหูชาแล้วเนี่ย

ปรเมษฐเดินไปหาเพ็ญบนเตียงด้วยสีหน้าเรียบยิ่ง สายตา

ไม่แม้ตาจะเหลียวมองพิณที่อยู่ข้างๆ

“วันนี้รู้สึกเป็นไงบ้างครับ เขาหยิบใบตรวจเช็คของเพ็ญณี กวาดมองรอบหนึ่งโดยเร็ว

“ก็อย่างงั้นแหละค่ะ ไม่ได้ดีขึ้นมากเท่าไหร่ เพ็ญจับหัวตัว เอง แกล้งทําเป็นไม่สบาย นัยน์ตาสีดำปรเมษฐเหลือบมองทองแล้ววางใบตรวจเช็คกลับ

ไป “สมองคุณไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ตอนบ่ายผมจะย้ายคุณไปที่

หมอแผนกกระดูกนะครับ”

“หึม?” เพ็ญณีตกใจ

ตัวเองเพิ่งจะอยู่ที่แผนกศัลยกรรมสมองกี่วันเอง ยังไม่ทันได้ บอกความรู้สึกไปเลย โดนย้ายแผนกไปเร็วขนาดนี้ งั้นแผนการที่ คิดมาตั้งนานไม่ถือว่าล้มเหลวไปหมดหรอ

“คุณหมอเมษฐ แต่ว่าตอนนี้หนูยังไม่ค่อยสบาย หนูไม่….

“เพ็ญณี”

ปรเมษฐพูดแทรกเธอด้วยคำพูดอันเย็นชา “เตียงที่แผนก ศัลยกรรมสมองทุกที่มีค่ามาก อีกอย่าง ทุกๆ เตียงมีไว้ช่วยเหลือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ”

“แต่…หนู… เพ็ญอยากอธิบายด้วยความลำบากใจ

“ได้ข่าวว่าคุณชอบผม” จู่ๆ ปรเมษฐก็เปลี่ยนเรื่อง พิณรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะพูดอะไร เพ็ญเองก็มองเขาด้วยความอึ้งทึ่ง

“อย่าพยายามไปเลยครับ คุณไม่ใช่สเปคผม! อีกอย่าง…. เขาเหลือบมองขาเธอที่ใส่เฝือกอยู่ แสยะยิ้มด้วยความเย็นชา แล้วหัวเราะเบาๆ “ผมแทบไม่กล้าคิดเลยว่าผู้หญิงโง่ที่กระโดด ตึกเพื่อผู้ชายต้องมี IQ ที่ต่ำขนาดไหน”

เขาพูดไปด้วย หันไปมองพิณที่สีหน้าไม่ค่อยด้วยความหมาย แฝงอย่างลึกซึ้ง “ได้ข่าวว่า IQ ติดต่อกันได้ ส่วนคุณยังไม่มีค่า ถึงขั้นให้ผมต้องทําแบบนั้น

หายใจเข้าลึกๆ ราวกับบางส่วนตรงหน้าอกโดนอะไรทิ่มแทง เข้าไป เจ็บปวดอย่างยิ่ง

ประโยคนี้คุ้นหูมาก 4 ปีที่แล้ว คำพูดของผู้ชายคนนี้ดังขึ้นข้าง หู เขาบอกว่า ได้ข่าวว่า IQ ติดต่อกันได้นะ แต่ไม่ว่าเป็นไร ผม จะให้คุณติดต่อจนพอใจ คุณว่าพวกเราติดต่อกันทางน้ำลายหรือ ว่าทางเพศสัมพันธ์ดีหละ

“อีกอย่าง ผมมีแฟนแล้ว
คำพูดของปรเมษฐแค่ประโยคเดียว จู่ๆ ดึงพิณในภวังค์ความ ทรงจำกลับมาสู่โลกความเป็นจริง เธอชะงักไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีเข้ม

ส่วน เพ็ญน้ำตาคลอเบ้าตั้งนานแล้ว

ก็จริงๆ คำพูดใจดำและห้าวหัวนแบบนั้น จะมีผู้หญิงคนที่ทน

“พวกคุณเก็บของหน่อยนะครับ ตอนบ่ายเตรียมตัวย้ายห้อง

ปรเมษฐพูดจบก็หันหลังเดินออกไป

“ไม่ว่าจะยังไง ฉันไม่ยอมหรอกนะ” เพ็ญนอนอยู่บนเตียง ตะโกนขึ้นด้วยความดื้อรั้น