ตอนที่ 6 ไม่สามารถต้านทานได้เลย

พิณอยากจะตามไป แต่เพิ่งจะก้าวขาออกไปก็หยุดชะงักลง

พิณญาแกทำอะไรอยู่? ผู้ชายคนนั้นจะมาอยู่นี่ได้ไง ที่นี่เป็น เมือง Aนะ จากเมือง ที่เขาอยู่ไกลข้ามฟากเลย

อีกอย่าง ต่อให้เป็นเขาแล้วทำไงได้หละ แกจะตามไปโดยที่ไม่ สนใจอะไรเลยหรือ? 4 ปีที่แล้วทำไม่ได้ 4 ต่อมาก็ไม่ได้เช่นกัน

พิณญากรอกน้ำอย่างเหม่อลอย เดินเหมือจากห้องน้ำชากลับ มาถึงห้องผู้ป่วย อยู่ในสภาพสติไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่

“ไข้คุณลดลงไปเยอะแล้ว ตอนนี้ยังรู้สึกอยากอาเจียนอยู่หรือ

เปล่าครับ?”

พิณญาเพิ่งจะก้าวเข้ามาในห้อง เสียงผู้ชายโทนต่ำที่ไม่สมจริง ดังขึ้น เข้าไปในหูเธอราวกับสายน้ำเบาๆ

โทนเสียงที่คุ้นเคย ราวกับเธอหูแว่วอย่างงั้น ทำให้เธอรู้สึก แน่นอก เหมือนโดนอะไรกระแทกเข้า ทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง

“ไม่อยากอาเจียนแล้วค่ะ” เพ็ญยิ้มแย้มอยู่บนเตียง ตั้งใจ ตอบคําถามของหมอ สายตาเหลือบไปเห็นพิณญาตรงหน้าประตู “เจ้ยืนเหม่ออะไรอยู่ตรงนั้น ทำไมไม่เข้ามาหละ”

ปรเมษฐที่กำลังตรวจร่างกายเพ็ญณีอยู่ไม่ได้หันหน้าไป โค้ง ตัวจ้องไปที่ลูกตาเธออย่างตั้งใจ “หัวหละครับ ยังเวียนหัวอยู่หรือเปล่า”

“นิดหน่อยค่ะ” เพ็ญพยักหน้า

เห็นพิณญาจ้องแผ่นหลังของปรเมษฐานเหม่อลอย เพ็ญ ตะโกนขึ้นด้วยความหยอกเล่น “เจ็ทำอะไรอะ จ้องหมอเมษฐอยู่ นั่นทําไมหละ”

ปรเมษฐยังคงไม่หันหลัง จนเสียงดังขึ้นจากข้างหลัง “เพ็ญแก หิวน้ำแล้วสินะ ฉันเทน้ำให้

ปรเมษฐเหมือนจะชะงักไปครู่หนึ่ง หันหน้าไปมองเห็นพิณญาที่ อยู่หน้าประตู

สายตาทั้งสองประจบเข้ากันอย่างไม่ทันตั้งตัว นัยน์ตาดำสนิท

แหลมคมราวกับเหยี่ยวนั้นทำให้พิณหยุดหายใจไปชั่วขณะ

วินาทีนั้นราวกับเส้นเลือดในร่างกายแข็งเป็นหิน หัวใจเต้นรัวดั่ง

กลองชุด กระทบที่หัวใจเธออย่างรุนแรง

เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้เจอกับปรเมษฐอีกครั้ง

เมื่อเทียบกับแนวโน้มอารมณ์ของเธอ แลดูปรเมษฐสงบนิ่ง

มากกว่า

ความลนลานผ่านดวงตาเข้มขรึมของเขาไปอย่างรวดเร็ว แต่ ไม่นานก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม

ราวกับการปรากฏตัวของเธอทำให้เขาต้านทานไม่ไหว

หรือเพราะพิณญา ใน 4 ปีต่อมา เป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ได้ความหมายใดๆ สำหรับเขาแค่นั้นเอง

“ญาติของผู้ป่วยเพ็ญณี หรอครับ?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาราวกับเนื้อเสียงกลมกล่อมของเซลโล่ ไพเราะเสนาะหู กระชากวิญญาณ

“ค่ะ” พิณพยักหน้า มือที่กระติกน้ำร้อนไว้ตื่นเต้นจนสั่นคอน “ฉันเป็นพี่สาวเธอ”

ปรเมษฐหันกลับมา โค้งตัวทำการตรวจพื้นฐานให้เพ็ญณีต่อ “ผู้ป่วยอาจจะต้องเฝ้าดูอาการที่โรงพยาบาลอยู่สักพักนะครับ ปกติก็ขอให้คุณคอยดูแลด้วย ถ้ามีอาการอาเจียนก็รีบมาหาผม ได้เลยครับ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

อารมณ์ของพิณยังคงไม่มั่นใจ เธอเดินเข้าใกล้โต๊ะแล้วเทน้ำ

ให้น้องสาว “เจ้ เขาคือหมอเมษฐที่หนูบอกหนะ หมอรักษาคนหลักของหนู

ปรเมษฐ!” เพ็ญณีขยิบตาให้พิณญาไม่หยุด

จู่ๆ มือพิณที่กำกระติกน้ำร้อนไว้เอนไปอีกข้างหนึ่ง น้ำร้อน เดือดสาดออกมากระเด็นไปโดนหลังมือเธอ ร้อนจนทำให้เธอ อุทานออกมาตามสัญชาตญาณ

จู่ๆ เธอรับรู้ถึงความแผ่วร้อนที่หลังมือ

เธอซ่อนมือซ้ายไว้ด้านหลังอย่างไม่ตั้งใจ ก้มหน้าเทชาต่อไปแต่จู่ๆ รู้สึกว่าหลังมือเย็นวูบ มือขวาโดนใครบางคนก็เอาไว้

ซึ่งเป็นปรเมษฐ

พิณเกร็งไปทั้งตัว พยายามจะดิ้นหลุดจากเขา แต่พบว่าเธอไม่ สามารถต้านทานแรงของเขาได้เลย

“แผลโดนลวกยังไม่รุนแรงมาก ตุ่มขึ้นนิดหน่อย ทายาหน่อยก็ จะดีขึ้นครับ”

นี่คงจะเป็นปฏิกิริยาของหมอ เพราะว่าภายในนัยน์ตาเข้มคู่ นั้น พิณไม่สามารถเห็นถึงความเป็นห่วงและกังวลแม้แต่สักนิด

เขายังคงท่าทางนิ่งเฉย ไม่รู้สึกรู้สาใดๆ

“สาลี่พาคุณพิณไปทายาหน่อย” ปล่อยมือเธอออก หันไปสั่ง พยาบาลข้างๆ

เขาพูดจบก็เดินเข้าใกล้เพ็ญณีอีกครั้ง ก้มลงหยิบภาพ CT ส่วนอก ใต้ผ้าปูปลายเตียงออกมา ถือย้อนแสงตั้งใจมองดูสักพัก

แสงแดดสีทองที่รอดผ่านต้นไม้นอกหน้าต่างเข้ามาในห้อง ปร เมษฐยืนอยู่ในวงแสง ใบหน้าสะอาดเรียบเนียนแฝงไปด้วย ความหล่อเหลาอย่างเย็นชา นัยน์ตาดำสนิทประดับไปด้วย แสงแดดระยิบระยับ เปล่งประกรายอย่างน่าหลงใหล หัวคิ้วเข้ม หนา สันจมูกสูง โด่ง ริมฝีปากเฉียบบาง ล้วนสะท้อนความเป็นผู้ดี ของเขาอย่างเห็นได้ชัด

“คุณพิณ เราไปกันเถอะค่ะ”พยาบาลสาลี่เร่งพิณ