ตอนที่ 16 กลัวผมจะกินคุณเหรอไง

เธอก้าวเดินออกมาจากลิฟต์ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอก็คือห้อง รับแขกที่มีพื้นที่ประมาณหนึ่งร้อยตารางเมตรที่แสนกว้างขวาง ที่ พื้นของห้องก็ปูไว้ด้วยพรมเปอร์เซียสีน้ำตาลระดับเฟิร์สคลาส ของอิตาลี ข้างๆขาของเธอก็เป็นรองเท้าที่มีความยาวห้าเมตร หนึ่งตู้ ติดกับประตู

พิณถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขก

สองเท้ายืนลงบนพรมเปอร์เซียสีน้ำตาล ความรู้สึกที่นุ่มๆนั้น สัมผัสเข้ากับเท้าของเธอ ความรู้สึกสบายๆแบบบอกไม่ถูกมันแผ่ กระจายจากเท้าขึ้นมาถึงร่างกาย ร่างกายที่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ก็ราวกับว่าถูกทำให้สบายขึ้นไม่น้อย

พิณมองไปรอบๆ การออกแบบทั้งหมดภายในห้องของเขา เป็นรูปแบบการตกแต่งที่แสนหรูหราสไตล์ยุโรปในยุคโบราณ

เช่นเดียวกันกับโซฟาหนังสไตล์ยุโรปสีน้ำตาล ตรงกลางห้อง ก็มีโต๊ะกาแฟไม้โรสวูดชั้นเยี่ยมที่ถูกแกะสลักอย่างสวยงามวาง อยู่ บนโต๊ะกาแฟก็มีเชิงเทียนสไตล์ยุโรปวางอยู่ และก็ชั้นวาง ขวดไวน์ ที่บนชั้นมีไวน์กาแบร์เน-โซวีญช่วงปี82 ตั้งอยู่

ไม่สงสัยเลย ปรเมษฐมาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียง คุณพ่อเป็น นายกเทศมนตรีของเมือง คุณแม่ก็เป็นผู้สนับสนุนใหญ่ของ คณะและตอนนี้ก็เป็นคนกำกับดูแลแต่เพียงผู้เดียวแล้ว
และทุกซอกทุกมุมของบ้านเขาก็เต็มไปด้วยของตกแต่งบ้าน ไม่มีชิ้นไหนที่ราคาไม่โดดเด่น ประมาณหลักหมื่นจนถึงแสน ยืนอยู่ในห้องโถงที่ใหญ่ขนาดนี้ ครั้ง ครั้งที่สอง พิณรู้สึกว่า

ตัวเองไม่สามารถที่จะเข้าไปในโลกของปรเมษฐได้เลย แต่ว่า

ครั้งแรกที่มีความรู้สึกแบบนี้ มันก็ตั้งแต่เมื่อปีก่อน

พิณไม่กล้าเดินไปชมห้องอื่นๆของเขาแล้ว ทำแค่เพียงนั่งรอ อย่างนิ่งๆบนโซฟา

เวลาค่อยๆผ่านไป นาฬิกาควอตซ์บนผนังดังติ๊กต๊อกๆ เธอ รู้สึกเบื่อมากๆ ทำได้แค่นั่งเปิดเอกสารที่อยู่ในมือไปเรื่อยๆ

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เธอเริ่มจะนั่งไม่นิ่งจริงๆแล้ว มองออกไปเห็นท้องฟ้าที่ค่อยๆจะมืดขึ้นเรื่อยๆนอกหน้าต่าง เธอก็ทําท่าจะลุกขึ้นมา

ในขณะที่กำลังลังเลอยู่ว่าจะกลับดีไหม ก็มีเสียงลิฟต์ดังขึ้น ติ้งแล้วเปิดออก เธอก็เห็นว่าปรเมษฐกำลังเดินเข้ามาข้างใน

พอเห็นพิณที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา เขาก็ดูเหมือนเหม่อไปหนึ่ง วินาที

แล้วก็เอากุญแจรถวางไว้บนโต๊ะกาแฟพร้อมกับถามพิณ “รอ นานแล้วใช่ไหม?”

“อื้อ” พิณหยักหน้า “ฉันคิดว่าที่คุณให้ฉันมาคือที่อยู่ของบ้าน หลังใหม่”
ปรเมษฐไม่ได้สนใจเธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องครัว เปิดตู้เย็น หยิบเครื่องดื่มมาหนึ่งขวด หลังจากดื่มไปสองสามอีกแล้วจึงหัว กลับมามองที่พิณ “ถ้าเกิดรู้ว่าไม่ใช่ที่อยู่ของบ้านใหม่ ก็จะไม่ มา?”

พิณเงียบ

เงียบก็หมายความว่ายอมรับ

ปรเมษฐหันตัวเดินเข้ามา ยกมุมปากพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ กลัว ผมจะกินคุณเหรอ?”

แต่สุดท้ายก็หัวเราะแล้วพูดขึ้น “คุณวางใจได้ ผมไม่เหมือน ก่อนหน้านี้แล้ว คำพูดคำจาเบาขึ้นเยอะแล้ว

หรือแท้จริงแล้ว ผู้ชายคนนี้กำลังแอบพูดถากถางความฝีปาก

กล้าของเธออยู่อย่างนั้นเหรอ?

พิณยิ้มอย่างสู้ไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ จริงๆแล้วฉันก็ กังวลเรื่องโง่ๆเมื่อปีก่อนที่ทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ทำให้ ไปรบกวนความรู้สึกของคุณเมษฐ แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนฉันจะคิด เยอะไปหน่อย”

สีหน้าของปรเมษฐนิ่งขึ้น สายตามองไปที่บนใบหน้าที่กำลัง ยิ้มของพิณ “พิณญา ดังนั้นคุณจะบอกว่า ที่คุณมากระตุ้นผมเมื่อ สี่ปีก่อน เพียงแค่เพราะว่าตอนนั้นรู้เท่าไม่ถึงการณ์เหรอ?”

เขาถามเธออย่างนิ่งๆ นั้นเป็นคำพูดที่นิ่งสุดๆ แต่ว่าในเวลา เดียวกันก็เหมือนจะมีพายุลูกใหญ่กำลังตามมา
พิณสูดหายใจเข้าชั่วขณะหนึ่งก็พยักหน้า “ประมาณนั้นแหละ

เพราะว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ ดังนั้นก็เลยยังคิดไม่รอบคอบ เพราะว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ เลยยังไม่ค่อยแน่ชัด

ปรเมษฐจู่ๆก็ยิ้ม “เป็นอย่างที่คิดไว้ น้องสาวของคุณน่ารักกว่า คุณเยอะเลย”

เขาพูดถึงน้องสาวของเธอ พิณอึ้งไปสักพัก ต่อมาเธอก็ถามขึ้น “น้องสาวของฉัน? ช่วงนี้คุณนัดเจอกับเธอเหรอ?”

ดวงตาดำที่ดูอันตรายของปรเมษฐก็เหล่มาทางเธอ เริ่มวางตัว หยิ่งผยองใส่เธอ “พิณญา คุณกำลังกลัวอะไร? คุณกลัวว่าผมจะ หลงรักน้องสาวของคุณ หรือว่ากลัวว่าผมจะ…….เธอ?”

สีหน้าของพิณเริ่มซีด

“คุณไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นหรอก” จู่ๆพิณก็สงบลง

คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ เพราะว่าปรเมษฐที่เธอ รู้จักไม่ใช่คนแบบนี้

“คุณเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าผมจะไม่ทำ?” ปรเมษฐยิ้ม เยือกเย็น “เพ็ญณีก็เหมือนกับพิณญาในตอนนั้นที่รู้เท่าไม่ถึง

การณ์ วันๆก็วิ่งไล่จับผมอย่างไม่ละมือเหมือนกับตัวแดน……. ขณะที่เขาพูดอยู่ ก็ราวกับว่าแววตานิ่งๆคู่นั้นของเขาแฝงไปด้วยความอบอุ่น

แต่ว่า เพียงแค่ชั่วเวลาสั้นๆ เท่านั้น ประเดี๋ยวเดียว

สุดท้ายแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้น ความอบอุ่นนั้นได้จางหายไป แล้ว แววตากลับกลายมาเป็นเยือกเย็น แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียง นิ่งๆ “ปรเมษฐในตอนนั้นหลงรักเพ็ญณีที่ไร้เดียงสารู้เท่าไม่ถึง การณ์คนนั้น แถมไม่เพียงแต่แค่รัก อีกทั้งยังทำแล้วด้วย!

พอพูดจบ เขาก็ยิ้มเย็นชา “ดังนั้น พิณญาคุณอย่าพูดเองเออ เองแบบนั้นอีก น้องสาวของคุณยึดมั่นถือมั่นกว่าคุณในตอนนั้น อีก แถมยังน่ารักกว่า สดใสกว่า เรื่องที่แม้แต่ผมยังไม่กล้ามั่นใจ แล้วทำไมคุณถึงกล้ามั่นใจขนาดนั้น!”

คำพูดของเขา ทำให้พิณญาขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ว่าคุณมีแฟนอยู่ แล้วเหรอ?”

“พูดให้ถูกก็คือหมั้นแล้วด้วย” ปรเมษฐพูดแก้ให้เธอ

สีหน้าของพิณเริ่มซีด “ก็ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วทำไมถึงไม่ปล่อย เพ็ญไปล่ะ?”

“เป็นเธอต่างหากที่ไม่ปล่อยผม ก็เหมือนเมื่อก่อนตอนที่คุณมา ยั่วยผมอย่างไม่ยอมละมือ” ปรเมษฐในที่สุดก็หมดความอดทน