ตอนที่ 13 เจ้าตัวน้อย

ช่วงบ่าย แสงอาทิตย์กำลังดี

ปรเมษฐนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนของแผนกผู้ป่วยนอก เขานั่งไขว่ ห้าง สายตาเหม่อลอย ภายใต้แสงอาทิตย์ที่อบอุ่น

จู่ๆก็มีสิ่งของชนเข้ากับเท้าของเขา เขาปิดตาขึ้นอย่างเบลอๆ

“คุณลุง ขอโทษครับ

เสียงนุ่มๆเล็กๆดังขึ้นมาใกล้ๆกับขาของเขา

ปรเมษฐเอียงไปมอง ก็พบเด็กน้อยที่กำลังยืนกอดลูกฟุตบอล แววตาไร้เดียงสา ยืนมองเขาด้วยแววตาขอโทษ

เด็กน้อยดูร้ายกาจไม่น้อย แม้ว่าจะเห็นว่าเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ

แต่ไม่ได้ส่งผลต่อความน่ารักและความหล่อของเขาเลย

สายตาค่อยๆมองขึ้นมา แววตาที่เป็นประกายนั่นทำให้หญิง สาวที่เห็นใจเต้นตึกตักๆ

ด้านล่างดวงตา ปลายจมูกยกสูงดูแล้วไร้เดียงสา ด้านล่างก็ คือริมฝีปากที่สวยจนแทบจะหาข้อบกพร่องไม่ได้

“ขอโทษครับ เป็นบอลของกันตะเองที่ชนเข้ากับขาของคุณ

เจ้าตัวน้อยกล่าวขอโทษอย่างสุภาพ รีบยอมรับผิดอย่างเร็วไว
ปรเมษฐยิ้มๆ อดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบๆหัวเล็กๆของเด็กน้อย

“ไม่เป็นไร”

“คุณลุงก็เป็นคุณหมอใช่ไหม?

เด็กน้อยเงยหัวขึ้นมามอง มองเสื้อกาวน์สีขาวที่เขาสวมอยู่

พรางถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“ใช่แล้ว”

ปรเมษฐพยักหน้า

“คุณลุง หล่อมากเลย!” เด็กน้อยอดไม่ไหวที่จะชมเขา “หล่อ กว่ากันตะอีก! ถ้าเกิดพี่ใยบัวเห็นคุณลุง จะต้องเปลี่ยนใจแน่ๆ

เด็กน้อยพูดพรางกอดลูกบอล แล้วก็ค่อยๆปืนขึ้นมาบนม้านั่ง

ที่ปรเมษฐนั่งอยู่

แต่เพราะว่าเตี้ยเกินไป ม้านั่งก็สูงเกินไป เขาใช้แรงทั้งหมด แล้วก็ยังปืนไม่ขึ้น

พอเห็นท่าทางลื่นตกลงมาของเขา ปรเมษฐก็หัวเราะออกมา อย่างอดไม่ได้ หลังจากนั้นยื่นมือลงไปอุ้มเขาขึ้นมานั่งลงบนเก้าอี้

“ขอบคุณครับคุณลุง”

เด็กน้อยหัวเราะอย่างดีใจ สองขาสั้นๆแกว่งไปมาไม่หยุด

“เจ้าตัวน้อย เธอชื่อว่าอะไร?” ปรเมษฐลูบๆหัวของเขา

“ผมชื่อว่ากันตะ กันตะ! คุณลุงล่ะ? ชื่ออะไร?” เด็กน้อยถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพรางสองตาก็จ้องมาที่เขา
“ฉันชื่อ ปรเมษฐ” เขาตอบอย่างจริงจัง

“คุณหมอเมษฐ?” เด็กน้อยมองคุณลุงหมอที่ทั้งหล่อทั้งสูงตรง หน้าของเขาท่านนี้ด้วยความตะลึง ตากลมๆมองสำรวจเขาตั้งแต่ หัวจรดเท้าหนึ่งรอบ “คุณลุงปรเมษฐไม่น่าจะใช่คุณหมอแผนก สมอง ใช่ไหม?”

“แย่จัง ฉันอยู่แผนกสมองซะด้วยสิ

ปรเมษฐเอามือไปพาดที่พนักพิง สายตามองเด็กน้อยด้วย ความอยากรู้อยากเห็น

“ศาสตราจารย์ที่มาใหม่?”

“ใช่” เขาพยักหน้า

“มีบ้านมีรถ มีบ้านทาวน์เฮ้าส์อยู่แถวย่านคนรวย?”

11 “.…………” ก็ถูก

“มีเบื้องหลังด้านการเมืองแน่นหนา

“นี่ เจ้าตัวน้อย เธอเป็นนักสืบเหรอ?”

“แม้แต่เสียงก็ทำให้พี่สาวพยาบาลตั้งท้อง?”

ปรเมษฐแทบจะพ่นลมออกมาจากปาก เขาตอนนี้ไม่รู้ว่าควรจะ ร้องหรือจะหัวเราะดี “อย่าพูดเหลวไหลแบบนี้สิ

เพียงแค่เสียงของเขาก็ทำให้นางพยาบาลท้องแล้ว น่าอัศจรรย์จริงๆ

“คุณลุง แล้วทำไมตอนนี้ยังโสดอยู่ล่ะ?” เขาจำได้ว่าพี่สาว พยาบาลพูดแบบนี้

ปรเมษฐส่ายหัว “คุณลุงมีแฟนแล้วล่ะ”

“อา……แบบนี้นี่เอง” เด็กน้อยสีหน้ารู้สึกเสียดาย

ปรเมษฐแอบข่าในใจ “ฉันมีแฟนแล้ว ทำไมเธอถึงมีท่าทาง เสียดายขนาดนั้น ทำไม เธอแอบรักฉันอยู่เหรอ?”

เขาอดไม่ได้ที่จะแกล้งกันตะ

“ไม่ใช่สักหน่อย” กันตะก้มหัว เอามือลูบๆลูกฟุตบอลที่อยู่ใน อ้อมกอด “ผมอยากจะบอกว่า ถ้าเกิดคุณลุงปรเมษฐยังไม่มีแฟน ล่ะก็ ผมก็จะแนะนำหม่ามีให้เป็นแฟนกับคุณลุง

ปรเมษฐอึ้งไปสักพัก “กันตะไม่มีคุณพ่อเหรอ?”

“กันตะมีคุณพ่อ แต่ว่าคุณพ่อแยกทางกันกับหม่ามี้แล้ว”

“แบบนี้นี้เอง….….….….

“คุณลุงปรเมษฐ แม้ว่าหม่ามีจะมีกันตะเป็นภาระ แต่ว่าหม่ามีก็ เยี่ยมมากๆเลย ทั้งสวย ทั้งจิตใจดี ทั้งเอาใจใส่กันตะ แถมยัง แข็งแรงด้วย! หม่ามีดีขนาดนี้ แต่ทุกครั้งที่คุณยายให้หม่ามีไป นัดดูตัว หม่ามีก็ไม่ยอมไป จริงๆแล้วผมเข้าใจ หม่ามีกลัวว่า อาการป่วยของผมจะทำให้คนอื่นลำบาก ถ้าเกิดหาแฟนให้กับ หม่ามี้ได้ยอดเยี่ยมเหมือนกับคุณลุงแบบนี้ หม่ามีก็จะไม่ต้องลำบากแบบนั้นอีกแล้ว คุณลุงปรเมษฐว่าไหม?”

หลังจากฟังเด็กน้อยพูดจบ ปรเมษฐก็อึ้งไปสักพักกับเรื่องราว ของเขา “คุณลุงปรเมษฐ คุณลุงว่าโรคของกันตะจะหายไหม?” จู่ๆ เด็ก

น้อยก็ถามขึ้น น้ำเสียงหงอยๆ

“หายสิ”

เขาตอบอย่างมั่นใจ

ปรเมษฐไม่ได้รู้เลยว่าจริงๆแล้ว เด็กน้อยเป็นโรคอะไร แต่เขา รู้ว่าโรคของเด็กน้อยจะต้องหนักแน่ๆ ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่จะทำ เคมีทําบัดได้

เด็กน้อยถอนหายใจ “ถ้าเกิดวันไหนผมเหมือนกันกับญาญ่า ตอนนอนอยู่แล้วไม่ตื่นล่ะก็ หม่ามีของผมจะต้องร้องไห้แน่ๆเลย ผมไม่อยากเห็นหม่ามีน้ำตาไหล ผมก็เลยหวังว่าโรคของผมจะ หายเร็วๆ”

ญาญ่าเป็นผู้ป่วยคนหนึ่งที่อยู่ห้องเดียวกับเขาก่อนหน้านี้ เสีย ไปตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อนแล้ว

ปรเมษฐรู้สึกแห้งที่ลำคอ เจอกับผู้ป่วยตัวน้อยคนนี้ เขาถึงกับ พูดค่าปลอบใจไม่ออก

เพราะว่า เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี

“อา ใช่แล้ว…… จู่ๆเด็กน้อยก็ดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้มือเล็กๆล้วงลงไปในกระเป๋าของชุดผู้ป่วย แล้วหยิบขึ้นมาอย่าง ไม่ทันได้ระวัง หลังจากนั้น………

“คุณลุงปรเมษฐ ใช้สิ่งนี้ได้ใช่ไหม?”

ปรเมษฐรู้สึกเหมือนมีอีกากำลังบินผ่านหัวเขาไป ใช่แล้ว! ของที่เด็กน้อยคนนี้หยิบออกมาไม่ใช่ของอื่นใด แต่

เป็น..………งยาง ! แถมยังเป็นสินค้าที่ผลิตภายในประเทศ ถึงกับ เป็นแบรนด์ที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน