ตอนที่ 1 เราเลิกกันเถอะ

ในยามกลางคืน

เสียงหอบหายใจดังขึ้นเป็นพักๆ บนเตียงใหญ่ ประสานกัน เป็นเพลงบรรเลงกระชากวิญญาณ

เรือนร่างหนุ่มสาวแนบเนื้อแนบตัวอย่างใกล้ชิด เร่าร้อนจน เหงื่อบางๆ ปะทุขึ้นมาเป็นชั้นๆ “อุ้ย เมษฐ คุณเบาๆ หน่อย” หญิงสาวจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาเหนือตัว มือบางกลับวาง ไว้บนกล้ามอกที่แน่นหนาแล้วดันไปเบาๆ

ถึงแม้เมื่อก่อนเธอจะขี้อายแต่ไม่เคยปฏิเสธเขา อีกอย่างไม่ เจอกันเป็นเดือน ตามหลักแล้วการจากลาควรจะยิ่งกว่าข้าวใหม่ ปลามันเสียอีก

แต่ค่ำคืนนี้ เธอแลดูต่อต้านอย่างเห็นได้ชัด

เขานึกถึงข่าวลือที่ผ่านหู ช่วงนี้พิณญาและธนาธร ใกล้ชิดกัน มาก….….….

แต่เขาไม่เชื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจหรือเหยียบเรือสองแคม ไม่ เชื่อว่าผู้หญิงที่ปรเมษฐอย่างเขารักจะไปรักผู้ชายคนอื่น อย่างไร ก็ตาม คำพูดร่ำลือเหล่านั้นก็ทำให้เขาไม่ค่อยพอใจเหมือนกัน

จูบนี้ทำให้เหม่อลอย พิณญาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นและตอบ รับด้วยความเขินอายแต่กลับมั่นคง
ก็เป็นเพราะว่าเธอท้อง…

ส่วนร่างกายของเธอก็มีการเปลี่ยนแปลงเพราะเหตุผลนี้เช่น

เธออยากจะเป็นเหมือนเมื่อก่อนที่สามารถมอบตัวเองให้เขา ทั้งหมด โดยเฉพาะวันนี้

แต่….เธอกลัวจะทําร้ายลูก

ปากแดงหยดอ้าออกนิดๆ ริมฝีปากสั่นคอนเล็กน้อย ปรเมษฐ คิดว่าเธอแค่ตื่นเต้น “เธอก็ขยับหน่อยสิ”

พิณญาหลับตาลงแล้วเริ่มขยับเอวเบา

จู่ๆ เธอลืมตาที่เต็มไปด้วยประกรายขึ้น มองผู้ชายที่ตกอยู่ใน ภวังค์แห่งความเร่าร้อนมองเธอจากมุมสูง ดวงตาไม่กระพริบ แม้แต่สักนิด ราวกับจะสลักท่าทางของเขาไว้ในใจตลอดไป

พวกเขาทะยานขึ้นสวรรค์พร้อมกัน

เธอปกปิดความปวดร้าวและผิดหวังภายในใจอย่างลำพัง

โลกหยุดชะงักลง เธอผลักแขนแกร่งที่พาดอยู่บนเอวเธอ “อยากอาบน้ำหรอ เดี๋ยวผมไปเปิดน้ำให้” ปรเมษฐพูดไปด้วย ทำท่าจะลงจากเตียง แต่เห็นพิณญาเก็บเสื้อบนพื้นค่อยๆ ใส่ทีละ

เขารีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ดึกขนาดนี้ แถมข้างนอก ยังฝนตกอยู่ เธอจะไปไหน?”
พิณญาหันหลังให้เขา รูดซิปที่อยู่ด้านข้างกระโปรงขึ้นแล้วพูด ขึ้น “ปรเมษฐ นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

น้ำเสียงเธอเรียบนิ่งมาก ราวกับกำลังพูดเรื่องไร้สาระเล็กๆ

อยู่

ปรเมษฐยักคิ้วขึ้น “อะไรครั้งสุดท้าย?”

พิณญาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วหันหน้ามาด้วยสีหน้าราบเรียบ “ปรเมษฐ เราเลิกกันเถอะ”

“เธอพูดอีกที!”

ปรเมษฐตกตะลึง นัยน์ตาเย็นยะเยือก สายตาจ้องไปทาง ราวกับกระสุนน้ำแข็งที่จะแทงทะลุเธอทั้งเป็น หรือกลืนกินเธอลง ไปทั้งตัว

วินาทีที่แล้วพวกเขายังนัวเนียพัวพันกันบนเตียงอยู่เลย วินาที ต่อมาเธอขอเลิก? แล้วเมื่อเป็นการเอาอำลาหรือ?

เสียงหายใจของพิณชะงักไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเธอก็ยกคำพูด ที่เธอเตรียมเอาไว้ตั้งนานออกมา “คุณมักจะยุ่งอยู่ตลอด มักไม่ อยู่ข้างๆ ฉันเหงาและอยู่ตัวลำพัง เลยไปรักคนอื่นแล้ว

ปรเมษฐลงจากเตียงแล้วเดินไปทางพิณญา

พิณญากมือที่อยู่ข้างตัวไว้แน่น ราวกับโดนเส้นเอ็นข็งหัวใจ เอาไว้ ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ ยิ่งทำให้เส้นเอ็นเส้นนั้นดึงตึงเข้าไป อีก หัวใจของเธอโดนบีบเคล้นจนปวดร้าวมากขึ้น
จนเงาตาใหญ่ของเขาครอบงำเธอจากบนลงล่างราวกับภูเขา

ลูกใหญ่

ทำให้พิทบจะหายใจไม่ทั่วท้อง

สายตาลดระดับต่ำลง ไม่กล้ามองเขาตรงๆ เธอไม่พูดอะไร ซึ่งผู้ชายตรงหน้าก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะเอ่ยใดๆ แต่สายตาแหลมคมและเย็นชาคู่นั้น ต้องตรงเข้ามาที่เธอ ท่าทางของเขาราวกับจะมองเธอจนทะลุอย่างงั้น…..